Μια προσωπική κατάθεση
Είναι από παλιά γνωστή η τάση πολλών στην Ελλάδα να αντιμετωπίζουν τα πάντα οπαδικά. Η ομάδα μας, το κόμμα μας, εμείς και απέναντι οι άλλοι, «οι εχθροί». Δεν περίμενα όμως -μάλλον αποδείχτηκα πολύ αθώα- ότι το ίδιο οπαδιλίκι θα έβγαινε και στον πόλεμο στην Ουκρανία. Ρωσόφιλοι από τη μία μπάντα, φιλοδυτικοί και φιλονατοϊκοί από την άλλη και στη μέση οι άμαχοι Ουκρανοί για τους οποίους μάλλον δεν νοιάζεται πραγματικά καμία από τις αντίπαλες «ομάδες».
Γράφω αυτό το κείμενο με αφορμή τα αρνητικά έως υβριστικά σχόλια που έχουν υποστεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, από τότε που ξεκίνησε η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, η εφημερίδα μας, συνάδελφοι τους οποίους εκτιμώ βαθύτατα, αλλά και η ίδια η υπογράφουσα.
Τολμάς να μιλήσεις για τις ευθύνες των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, την υποκρισία της Δύσης που καλοδέχεται -προς το παρόν, πάντα- τους λευκούς, Χριστιανούς πρόσφυγες ή να αμφισβητήσεις τον «ήρωα Ζελένσκι»; Είσαι «πουτινάκι», «Ζαίος», «ρωσόδουλος» και σε ταΐζει ο Πούτιν με ρούβλια.
Λες για το πόσο άδικος και λάθος είναι αυτός ο πόλεμος και καταγγέλλεις τα εγκλήματα των Ρώσων; Παπαγαλίζεις την προπαγάνδα των Δυτικών. Για να σε επαναφέρουν μάλιστα στην τάξη, σου πλασάρουν τις απαντήσεις της ρωσικής πρεσβείας και του ρωσικού ΥΠΕΞ οι οποίες, στην παρούσα φάση, έχουν τόση αξιοπιστία όση και οι αντίστοιχες αμερικανικές στον πόλεμο του Ιράκ.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από την άλφα-βήτα: σε έναν πόλεμο, ο επιτιθέμενος είναι πάντα ο κακός, όποιος κι αν είναι και όλοι οφείλουμε να είμαστε με το μέρος των αμάχων. Από εκεί και πέρα, υπάρχουν πολλές αποχρώσεις του γκρι. Μέσα σε όλον αυτό τον πόλεμο της προπαγάνδας, εκτός από τον πραγματικό που διεξάγεται με τα όπλα, προσπαθούμε να φωτίσουμε όλες τις πλευρές ενός πολυσύνθετου προβλήματος και να βρούμε κάποια ψήγματα κακοποιημένης, έστω, αλήθειας μέσα από την όσο γίνεται αντικειμενική υποκειμενικότητά μας, τα λάθη μας, αλλά και τις επιτυχίες μας. Οποιος επιμένει στην ορθότητα της δικής του «αλήθειας» και στις δικές του παρωπίδες, λυπάμαι, αλλά θα πρέπει να απευθυνθεί σε άλλο μέσο και σε άλλους λογαριασμούς στα σόσιαλ.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από την άλφα-βήτα: σε έναν πόλεμο, ο επιτιθέμενος είναι πάντα ο κακός, όποιος κι αν είναι και όλοι οφείλουμε να είμαστε με το μέρος των αμάχων. Από εκεί και πέρα, υπάρχουν πολλές αποχρώσεις του γκρι. Μέσα σε όλον αυτό τον πόλεμο της προπαγάνδας, εκτός από τον πραγματικό που διεξάγεται με τα όπλα, προσπαθούμε να φωτίσουμε όλες τις πλευρές ενός πολυσύνθετου προβλήματος και να βρούμε κάποια ψήγματα κακοποιημένης, έστω, αλήθειας μέσα από την όσο γίνεται αντικειμενική υποκειμενικότητά μας, τα λάθη μας, αλλά και τις επιτυχίες μας. Οποιος επιμένει στην ορθότητα της δικής του «αλήθειας» και στις δικές του παρωπίδες, λυπάμαι, αλλά θα πρέπει να απευθυνθεί σε άλλο μέσο και σε άλλους λογαριασμούς στα σόσιαλ.
Κορίνα Βασιλοπούλου
