Τα κοιτάς τα νούμερα του φετινού Master Chef και απογοητευτικά δεν είναι. Ούτε και σε ενθουσιάζουν όμως, η λέξη «σουξέ» δυστυχώς απουσιάζει. Ίπταται, δεν λέω, το ριάλιτυ, δεν είναι «Ήλιος» να μένει καθηλωμένο στα πεντάρια ή ξένη ταινία να τη βλέπουν μόνο οι σινεφίλ και οι αργόσχολοι. Αλλά όταν έχεις απέναντι το Survivor που (ξανα)σπάει ταμεία, περιμένεις κάτι παραπάνω από μια αξιοπρεπή πτήση δίχως πολλές αναταράξεις. Περιμένεις, αν όχι επανάληψη της περυσινής θριαμβευτικής θεαματικότητας, τουλάχιστον κάτι κοντινό. Κι αυτό το κοντινό, για την ώρα δεν έρχεται…
Κάτι φταίει, λοιπόν. Το σίγουρο είναι ότι ξεκίνησαν φέτος με ένα μείον, γιατί κάπως το κούρασαν το μαγειρικό φορμά, οι δύο αποτυχημένες προσπάθειες του φθινοπώρου. Το Top Chef δηλαδή και το Game of Chefs, που πήγαν άπατα αμφότερα και δικαίως, πολύ δικαίως θα έλεγα εγώ. Γιατί ήταν άψυχες και αφρόντιστες παραγωγές, γιατί οι κριτές τους δεν μπήκαν ποτέ στους ρόλους τους και γιατί από κάστινγκ τις πήρε και τις δύο ο διάολος. Δεν σε έθελγαν οι παίκτες να ασχοληθείς μαζί τους ούτε πέντε λεπτά…
Στο Master Chef, από την άλλη, η παραγωγή είναι κορυφαία και οι κριτές είναι πραγματικά άριστοι. Επομένως, μάλλον στο κάστινγκ πρέπει να επικεντρώσουμε. Μου το είπε και ένας άνθρωπος της πιάτσας που μίλαγα μαζί του χτες:
«Ρεπόρτερ, απλό είναι το πράγμα. Τους κοιτάς και τους ξεχνάς. Δεν είναι τηλεοπτικές φάτσες να τραβάνε το βλέμμα σου. Και κάπως έτσι βαριέσαι και το γυρνάς αλλού»!Και η αλήθεια είναι ότι πόσους πια μάγειρες και πόσες πια μαγείρισσες να βρεις, που να έχουν και φυσικότητα και μούρη για την κάμερα. Στο Survivor, αρκεί η ωραία φάτσα και το καριολίκι και φύγαμε. Στο Master Chef πρέπει να γράφεις στο φακό και να τα καταφέρνεις και με την κουτάλα διάολε, θέλει και κάτι παραπάνω. Κι αν εξαιρέσεις αυτή την τσούγδω τη Φανή και καναδυο ακόμη, οι υπόλοιποι συμμετέχοντες με τις υπόλοιπες συμμετέχουσες, δεν το έχουν το πακέτο…
Χρήστος Ξανθάκης
ΜedioΠΙΛΑΦΟ / Νewpost