του Χρήστου Ξανθάκη
Τους θυμάμαι αυτούς τους στίχους.
Τους έχω ακούσει χίλιες φορές από το στόμα του Πολ Σιδηρό και κάθε φορά που τους ακούω με πιάνει το γαμημένο το σφίξιμο.
Τους ξέρω αυτούς τους στίχους:
Και όταν θα ‘ρθουν οι καιροί
που θα χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα
υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα
Δια χειρός Λευτέρη Παπαδόπουλου, για να αποδίδουμε και τα εύσημα, από τους πιο δυνατούς στην καριέρα του όλη. Άλλο τώρα αν έχουν κακοπέσει, όπως και οι σπουδαίοι στίχοι του Λειβαδίτη. Άλλο αν τους επικαλείται ο κάθε γκαζμάς, σε πρώτη ευκαιρία.
Κλάνει το παιδί; Υπερασπίσου το παιδί.
Βηχάει το παιδί; Υπερασπίσου το παιδί.
Βάνει το παιδί το δάχτυλο στην πρίζα; Υπερασπίσου το παιδί.
Και πάει λέγοντας…
Όσο, πάντως, κι αν προσπαθούν να τους ευτελίσουν τα γίδια, παραμένουν αθάνατοι οι στίχοι του Παπαδόπουλου. Και σου προσφέρουν μια πυξίδα όταν διαβάζεις πράγματα σαν αυτά που διάβασα εγώ χτες, στο ρεπορτάζ της Σοφίας Μανδηλαρά για το ΑΠΕ.
Όπου έγραφε η καλή συνάδελφος για μια έρευνα από το Χαμόγελο του Παιδιού σε συνεργασία με το Πάντειο Πανεπιστήμιο, με φορείς χρηματοδότησης το Ελληνικό Ίδρυμα Έρευνας και Καινοτομίας (ΕΛ.ΙΔ.Ε.Κ.) και τη Γενική Γραμματεία Έρευνας και Καινοτομίας (ΓΓΕΚ) και επιστημονική υπεύθυνη την δρ. Ειρήνη Λεριού. Η οποία έρευνα αφορούσε στη «διαχρονική καταγραφή της παιδικής ευημερίας στην Αττική».
Αυτά με τα τεχνικά και πάμε στα νουμεράκια παιδιά, διότι όπως είχε πει και ο λόρδος Κέλβιν άμα δεν μπορείς να περιγράψεις κάτι με αριθμούς, δεν μπορείς να το περιγράψεις καθόλου.
- Πάμε στο γεγονός ότι ενώ πριν την πανδημία περίπου 1 στα 17 παιδιά βρίσκονταν στο κατώφλι του ρίσκου έλλειψης της ευημερίας τους, σε ένα μόλις εξάμηνο ο δείκτης αυτός εκτινάχτηκε σε 1 στα 8 παιδιά.
- Πάμε στο γεγονός ότι ενώ προ κορωνοϊου 1 στα 10 παιδιά διαβιούσε σε νοικοκυριό όπου δεν εργαζόταν κανένας από τους δύο κηδεμόνες, στο δεύτερο εξάμηνο του σχολικού έτους 2020-2021, ο δείκτης αυτός έφτασε στο 1 στα 6 παιδιά.
- Πάμε στο γεγονός ότι ενώ προ κορωνοϊού 1 στα 6 παιδιά βρισκόταν κάτω από το κατώφλι του ρίσκου έλλειψης της ευημερίας τους ως προς την ποιότητα της διατροφής, κατόπιν ο δείκτης έφτασε στο 1 στα 5 παιδιά.
- Πάμε στο γεγονός ότι ενώ πριν την πανδημία περίπου 1 στα 17 παιδιά, βρίσκονταν κάτω από το κατώφλι του ρίσκου έλλειψης της ευημερίας τους όσον αφορά στις συνθήκες κατοικίας, το ποσοστό αυτό, σε ένα μόλις εξάμηνο, εκτινάχθηκε στο 1 στα 8 παιδιά.
Ξαναρωτάω:
Ξέρετε τι θα πει «έλλειψη ευημερίας»;
Έτσι αποκαλούν την Παιδική Φτώχεια οι επιστήμονες.
Η οποία Παιδική Φτώχεια ήτανε που ήτανε σκατά στην Ελλάδα πριν την πανδημία και τώρα έγινε απόσκατα.
Το λένε τα νούμερα λόρδε μου, τα παιδάκια υποφέρουν και ταλαιπωρούνται και πεινάνε γαμώ την τρέλα μου. Πεινάνε, ψωμολυσσάνε, δεν έχουν να φάνε, με πόσους διαφορετικούς τρόπους πρέπει να το γράψω. Και πόσο πρέπει να το φωνάξω κι εγώ και το Χαμόγελο του Παιδιού, για να βρεθεί ένα δελτίο ειδήσεων να το κάνει πρώτο θέμα στην τηλεόραση;
Την ίδια ώρα που βγαίνει ο Σταϊκούρας και δηλώνει ότι κοινωνικές παροχές γιοκ, γιατί τσίτωσαν τα οικονομικά του κράτους και άδειασε ο κουμπαράς. Και του Ευκλείδη το «μαξιλαράκι» υποθέτω, που το άφησε πίσω της η διαπλανητική κοροϊδάρα για τη συνέχεια του κράτους. Στο μεταξύ το παιδί του διπλανού σου, του διπλανού μου, του διπλανού μας θα κοιμηθεί νηστικό σήμερα…
Υ.Γ.: Αφού «προ κορωνοϊου 1 στα 10 παιδιά διαβιούσε σε νοικοκυριό όπου δεν εργαζόταν κανένας από τους δύο κηδεμόνες, στο δεύτερο εξάμηνο του σχολικού έτους 2020-2021, ο δείκτης αυτός έφτασε στο 1 στα 6 παιδιά», πωτς γκένεν και μειώθηκε η ανεργία; Με υπολογισμούς τύπου MasterChef;
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost (18.02.2022)