Προκαλεί πραγματικά απορία η αδιαφορία του πολιτικού κόσμου της Ελλάδας για τα όσα συμβαίνουν αυτές τις εβδομάδες στην Ευρώπη γύρω από την κρίση στην Ουκρανία. Η παρέμβαση της Ντόρας Μπακογιάννη, την οποία μόνο η εφημερίδα «Εστία» θεώρησε άξια να την κάνει πρωτοσέλιδο αποτελεί μια εξαίρεση, η οποία υπογραμμίζει απλώς πόσο εσωστρεφές και επαρχιωτικό παραμένει το πολιτικό και μιντιακό μας σύστημα.
Ακόμα και όποιος μπορεί να διαφωνεί με άλλες πτυχές της πολιτικής του Εμανουέλ Μακρόν δε μπορεί να μην αναγνωρίζει στο Γάλλο πρόεδρο, ότι εδώ και μέρες έχει προσπαθήσει να αναλάβει (ευρωπαϊκές) πρωτοβουλίες αποκλιμάκωσης της κρίσης. Κατόρθωσε να πάει στη Μόσχα, χωρίς να «εκτεθεί» όπως προέβλεπαν μερικοί από κάποια εξευτελιστική αντιμετώπιση από τον Πούτιν, να περάσει από το Κίεβο και να καταλήξει στο Βερολίνο, σε μια προσπάθεια να δημιουργήσει ένα κοινό ευρωπαϊκό μέτωπο με τη Γερμανία, το οποίο θα έχει στόχο την «αποτροπή του πολέμου». Επιχειρεί να εμπλέξει σε αυτή τη διαδικασία και την Πολωνία, μια χώρα που παραδοσιακά ευθυγραμμίζεται περισσότερο με τα κελεύσματα της Ουάσιγκτον παρά με εκείνα των Βρυξελλών. (Αλλωστε στην προκειμένη κρίση δεν υπάρχουν καν τέτοια).
- από κείμενο του Κώστα Αργυρού στο politicus.gr (ολόκληρο ΕΔΩ)
