Θα το γράψω και ας μην είναι εντελώς δόκιμο. Όμως μου έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση, που δεν κρατιέμαι να το μοιραστώ μαζί σας. Μετά την τοποθέτηση της βόμβας στο σπίτι μου, εκτός από την αλλαγή της καμένης και διαλυμένης εξώπορτας, έπρεπε να αλλάξω και θυροτηλέφωνο. Είχε γίνει κάρβουνο από τη φωτιά. Απευθύνθηκα σε μικρή συνοικιακή εταιρειούλα που πουλάει και τοποθετεί συναγερμούς, κλειδαριές, θυροτηλέφωνα, κάγκελα και άλλα παρόμοια μαραφέτια.
Με καλωσόρισαν στο μαγαζάκι τους, μου εξέφρασαν τη συμπαράστασή τους για αυτό που έπαθα, αλλά όταν τους είπα ότι ενδιαφέρομαι να αγοράσω και να μου τοποθετήσουν ένα θυροτηλέφωνο, τους είδα ξαφνικά να κομπιάζουν. Το αφεντικό, ευγενικότατο κατά τα άλλα, άρχισε να λέει κάτι περίεργα, δίχως να δείχνει τον παραμικρό ζήλο να μου δείξει τα διάφορα είδη θυροτηλεφώνων που υπήρχαν ως δείγματα στις προθήκες τους.
Αφού καταναλώσαμε ένα δεκάλεπτο γεμάτο υπεκφυγές και πλάγιες δικαιολογίες του τύπου «εμείς δουλεύουμε σε άλλες περιοχές, μη σας ξεγελά η θέση του μαγαζιού» ή «υπάρχει κάποια δυσκολία εισαγωγής καινούριων θυροτηλεφώνων, λόγω έλλειψης μικροτσίπ», τελικά μου το ξεφούρνισε το παραμύθι. «Ξέρετε, έχουμε αποφασίσει να μη συνεργαζόμαστε με πολιτικούς και δημοσιογράφους»...
«Γιατί;» τον ρώτησα κατάπληκτος. Και αυτός, με συστολή βέβαια και μια κάποια ντροπή στο ύφος και στη φωνή, μου απάντησε: «Ε, σε όλα τα προϊόντα μας υπάρχει μια μεταλλική πλακέτα με τη φίρμα μας για διαφημιστικούς λόγους. Οπότε φοβόμαστε μήπως τη δουν και γίνουμε και εμείς στόχος τους». Αν πω ότι δεν έμεινα εμβρόντητος, θα πω ψέματα. «Μα καλά, φοβάστε μη σας χτυπήσουν επειδή θα βάλετε ένα θυροτηλέφωνο σε κάποιον που δε γουστάρουν;». Ανασήκωσε τους ώμους. «Ναι δίκιο έχετε, αλλά ποιος ξέρει τι έχουν στο μυαλό τους αυτοί οι τρελοί. Φύλαγε τα ρούχα σου…».
- από κείμενο του Δημήτρη Καμπουράκη στο Liberal (ΕΔΩ ολόκληρο)