Όταν το αμαξάκι του φτωχού, θυσιάζεται στο βωμό των φιλελέδων
του Χρήστου Ξανθάκη
Είμαι σπίτι φίλε. Απολαμβάνω τις τελευταίες ηλιαχτίδες, πριν χαλάσει και πάλι ο καιρός και πιάσουν δουλειά οι μετεωρολόγοι. Ελπίζω όχι κι ο Στυλιανίδης, κρίμα είναι να το κουράζουμε το παιδί.Χτυπάει τηλέφωνο. Κοιτάω οθόνη, βλέπω νούμερο από Βενεζουέλα, ο δικός μου θα είναι σκέφτομαι. Και όντως αυτός ήταν, ο Νικολάς Μαδούρο.
«Αμίγο», μου λέει, «έλα Καράκας να περάσουμε φίνα, σου κάνω τα εισιτήρια»!
«Εσείς μέχρι χτες πεινάγατε», του λέω, «πώς προκόψατε τώρα;»
«Κομπανιέρο», μου λέει, «έχει πάει 100 δολλάρια το βαρέλι το πετρέλαιο και μετά απ’ την επίθεση του Πούτιν θα πάει 150 δολλάρια σιγουράκι. Βρέχει λεφτά ρεπόρτερ, σωθήκαμε»!
«Πες το γαμώ το σπιτάκι μου και νόμιζα ότι τρελάθηκες», του λέω. «Αλλά μέχρι να ‘ρθω», τον τριπλάρω, «δεν στέλνεις κάνα βαρελάκι κι αποδώ, γιατί έχει πάει δυο ευρώπουλα η βενζίνα και δεν βγαίνω;»
«Ό,τι θέλει ο ερμάνο», μου απαντάει, «και θα στείλω και κάνα βυτίο στην ΕΣΗΕΑ, να ‘χουν οι δόλιοι οι δημοσιογράφοι να πορεύονται». Και μου το ‘κλεισε!
Απόρησα εγώ με την γαλαντομία του Νικολάς, αλλά λίαν συντόμως μπήκα στο κόλπο. Όταν διάβασα και είδα και σε βίντεο τις δηλώσεις γνωστού συναδέλφου (δεν θα τον διαφημίσω) που βγήκε στην μικρή οθόνη και δήλωσε:
«Βενζίνη όμως δεν πάει να την βάλει ο άνθρωπος των 500 ευρώ. Η βενζίνη, την οποία διαμαρτυρόμαστε στα 2 ευρώ την βάζουν οι παραγωγικές μονάδες της κοινωνίας. Καύσιμα δεν βάζει ο άνθρωπος των 500 ευρώ. Παίρνει λεωφορείο, δεν μπορεί να μετακινηθεί σαν κι εμάς».Τόσο καλός, τόσο ανθηρός. Και όπως τον έβλεπα, πέρασαν από μπροστά μου σαν ταινία και εκείνες οι δηλώσεις του γίγαντα Σκυλακάκη, του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών, ο οποίος είχε βγει εντελώς ανερυθρίαστα και είχε πει:
«Το κυριότερο όμως είναι ότι ο φόρος στα καύσιμα είναι ένας αντιστρόφως προοδευτικός φόρος, η μείωση του θα ήταν ένας αντίστροφος φόρος δηλαδή τα πιο φτωχά νοικοκυριά τα καύσιμα τα χρησιμοποιούν πολύ πιο λίγο γιατί δεν έχουν αυτοκίνητο, ο βαρύς φόρος στα καύσιμα είναι στη βενζίνη, αυτοί δε που έχουν δύο ή τρία αυτοκίνητα που δεν τους λες και τους φτωχούς της κοινωνίας θα ωφεληθούν περισσότερο, οπότε να κάνουμε μια μείωση φόρου που θα ωφελεί κατά κύριο λόγο τους πιο πλούσιους και θα αφήνει απροστάτευτους τους πιο φτωχότερους φαίνεται παράλογο ιδίως όταν έχουμε κάνει διπλασιασμό του επιδόματος θέρμανσης».Τα σκεπτόμουνα όλα τα ανωτέρω, τις παρεμβάσεις των δύο ανδρών, του δημοσιογράφου και του πολιτικού και αναπολούσα εκείνη την εποχή όπου το αμαξάκι δεν ήταν βαρίδι στην καμπούρα του μέσου Έλληνα και της μέσης Ελληνίδας, αλλά απόδειξη της προκοπής του και της ανεξαρτησίας του. Το καμάρι του και το καμάρι της ήταν το τουτού και το φρόντιζε και το γυάλιζε και το πηγαινόφερνε τσίλικο. Γιατί τον άφηνε να φαντάζεται ότι ήταν κύριος του εαυτού του, ότι έκανε κουμάντο στη ζωή του, έτσι όπως έγραφε τα χιλιόμετρα. Ψευδαίσθηση, δεν λέω, αλλά από τις καλύτερες που έχουν καταγραφεί στην ανθρώπινη ιστορία. Και τώρα πάνε να του τη διαλύσουν κι αυτή…
Ναι, φυσικά, πάνε να του τη διαλύσουν και να τον αφήσουν δίχως καν την έσχατη πολυτέλεια του βίου του. Δούλευε με 500 ευρώ, πάρε σύνταξη 500 ευρώ, τσάκω και τις υπερωρίες σε ρεπά και κάτσε στ’ αυγά σου, ούτε μέχρι τη γωνία δεν θα πας. Η ζωή έχει τελειώσει για σένα, από εδώ και πέρα θα κάθεσαι σαν φυλακισμένος να κοιτάς το ταβάνι. Και ν’ ακούς την κόρνα της δημοσιογραφικής λιμουζίνας, έτσι όπως θα διασχίζει περήφανη τις λεωφόρους του χρήματος…