Η μνήμη εύκολα κερδίζει τη λήθη, σκέφτομαι δυο μέρες τώρα. Προχθές θα είχε γενέθλια ο Τάκης -μου το ξαναθύμισε μια φιλη χθες βράδυ. Είδα πολλές αναφορές γι αυτόν, φίλοι, φιλες, γνωστοί και αγνωστοι εγραψαν δυο ή περισσότερα καλά λόγια.
Υπάρχει μια ιστορία που κάποιοι πιστεύουν οτι λειτουργεί ανακουφιστικά και την λένε οταν δυσκολεύονται να αποδεχτούν την απώλεια. Και αυτή η ιστορία λέει πως '᾽οσο είναι στη σκέψη μας οι ανθρωποι δεν πεθαίνουν''. Μαλακίες, οι άνθρωποι πεθαίνουν οσο και αν είναι στη σκέψη μας, πεθαίνουν, δεν θα τους συναντήσουμε πια, δεν θα τους μιλήσουμε, δεν θα ζήσουμε λίγες ή πολλές στιγμές μαζι, δεν θα τους πάρουμε τηλέφωνο στα δύσκολα ακόμα και αν δεν εχουμε σβήσει τον αριθμό τους απο το κινητό.
Αυτό που μάλλον εχει σημασία είναι πως η απώλειά αγαπημένων αφήνει κατι δικό τους μεσα σου και άνθρωποι σαν τον Τάκη ηταν ιδιαίτερα γεναιόδωροι για ν αφήσουν πολλά, αυτο που ακόμα εχει σημασία ειναι να σκέφτεσαι πως ήσουν τυχερός που τους γνώρισες, αυτο που επίσης εχει σημασία ειναι πως απο αυτούς πρέπει να κρατάμε την αξιοπρέπεια ζωής που εκείνος είχε. Αξιοζήλευτη και σε όλες τις φάσεις της, οχι ευκολης, ζωής του. Στην προσωπική, αυτή στο θέατρο και τον κινηματογράφο, στις φιλίες που απλόχερα μοίραζε. Οι ανθρωποι πεθαίνουν αλλα κάποιοι αφήνουν ωραία ίχνη πίσω τους...
Γιάννης Παντελάκης (fb)
