Ένας κολονέλος θα μας σώσει!

του Χρήστου Ξανθάκη 

Δεν είναι από τα πιο γνωστά ποιήματα του Χριστιανόπουλου, αλλά είναι από τα πιο χαρακτηριστικά. Και πάει κάπως έτσι:Με τι συστολή
φοράς τη στολή
κι όταν την πετάς
πετάς
Είχε τις αδυναμίες του ο συγχωρεμένος, δεν τις έκρυβε. Σε θέματα αισθητικής πάντοτε, γιατί αν κρίνει κανείς από την εργογραφία του μπορεί να τον συγκινούσε το χακί αλλά οι γαλονάδες και οι διαταγές τους τον άφηναν επιεικώς αδιάφορο. Δεν ήταν ο Ντίνος για προσοχή, ανάπαυση, μεταβολή και κλίνατε επί δεξιά…
Κάποιοι άλλοι, ωστόσο, οι οποίοι μάλιστα κατέχουν και θέσεις ευθύνης ακούνε για στολές και αναστατώνονται. Το είχαμε πάθει αυτό παλιότερα με τον Πάνο Καμμένο και το ξαναζούμε τώρα με τον Νίκο Χαρδαλιά, αλλά πες ρε παιδάκι μου ότι στο υπουργείο Αμύνης τοποθετήθηκαν, τι άλλο θα κάνανε δηλαδή; Όπως λένε και στο χωριό μου, όποιος κοιμηθεί με τυφλό το πρωί αλληθωρίζει!
Καλά λοιπόν οι προαναφερθέντες. Αλλά αυτός ο καινούριος ο Στυλιανίδης, ο εισαγόμενος με τη διπλή την υπηκοότητα, πως μας προέκυψε ξαφνικά λάγνος με τους καραβανάδες; Απολαύστε τον με δικά του λόγια από συνέντευξή του στον Antenna προ ολίγων ημερών:

«Επιχειρήσαμε όλοι να συνεννοηθούμε με την Αττική Οδό, εκεί φαινόταν ότι υπήρχε ένα χάος. Δεν μπορούσε να υπάρξει συνεννόηση και εκεί εμφανίστηκε το θέμα της κάθετης αρμοδιότητας, ποιος αποφασίζει, με ποια κριτήρια και πότε. Αυτό είναι το μεγάλο μου αίτημα ότι από εδώ και πέρα πρέπει να διευκρινιστούν οι αρμοδιότητες, να υπάρξει κάθετη αρμοδιότητα και γι' αυτό προτείνω και θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ σημαντικό να προχωρήσουμε το συντομότερο σε ένα Εθνικό Συντονιστή Διαχείρισης Κρίσεων, ο οποίος να είναι συνέχεια του συστήματος, ένστολος κατά την άποψή μου, και θα έχει αυτή τη σοβαρή αρμοδιότητα που θα προέλθει μέσα ενδεχομένως κι από μία νέα νομοθετική ρύθμιση».

Εκεί φτάσαμε παλικάρια μου. Να έχει αυτή η χώρα έντεκα εκατομμύρια κόσμο συν πεντέξι εκτός των συνόρων της μετανάστες στην αλλοδαπή και να μη βρίσκεται ούτε ένας δίχως στολή να αναλάβει το τόσο κρίσιμο πόστο του Εθνικού Συντονιστή Διαχείρισης Κρίσεων. Ούτε καν ο Συνολάκης που θα άδειαζε το Μάτι σε δέκα λεπτά, σε είκοσι λεπτά, σε μισή ώρα, κάπου εκεί τέλος πάντων, μέχρι να διαβάσεις το Πάτερ Ημών θα τα είχε καθαρίσει όλα ο γίγαντας. Αλλά μπορεί να τον χαλάει τον Στυλιανίδη η προπέλα που συνηθίζει να φοράει αντί λαιμοδέτου ο κορυφαίος επιστήμων…
Πέρα από πλάκα όμως, έχει σημασία να επιμείνει κανείς στην νοοτροπία του υπουργού Πολιτικής Προστασίας, ο οποίος φαίνεται να μην έχει εμπιστοσύνη σε κανέναν και καμία από την υπηρεσία του. Δεν μπορεί διάολε, τόσος κόσμος είναι μαζεμένος στο υπουργείο, χώρια οι μετακλητοί και τα βύσματα, ούτε ένας, ούτε μία, δεν έχει τα προσόντα για να πάρει τη θέση;

 Αδύνατον λέω εγώ και σκέφτομαι ότι ο κύριος Χρήστος εκ Κύπρου, μάλλον τις δικές του ευθύνες προσπαθεί να κρύψει κάτω απ’ το χαλάκι και τα δικά του πεπραγμένα αγωνίζεται να αθωώσει. Αφού τα έκανε ρόιδο στην πρώτη δοκιμασία της νέας του καριέρας, τώρα επιχειρεί να τα φορτώσει όλα σε κάποιο κορόιδο που θα τα πάρει επάνω του αγόγγυστα. Κι επειδή τον έχουν πληροφορήσει οι δημοσκοπήσεις ότι ο Έλληνας και η Ελληνίδα τα σέβονται ακόμη τα στρατά, γι’ αυτό προτείνει ένστολο. Έστω κι αν αυτό προκαλεί κάποιες απορίες για το δημοκρατικό φρόνημα του ανδρός.
Αλλά και πάλι, τι τον νοιάζει τον Στυλιανίδη, ρε φίλε; Σήμερα είναι, αύριο δεν είναι, όπως ήρθε με μια βαλίτσα, με μια βαλίτσα θα φύγει. Κι αν ως τότε έχει διεκπεραιώσει και δέκα παραγγελίες, ακόμη καλύτερα. Το χαμόγελό του στο αεροδρόμιο, θα είναι κάτι παραπάνω από πλατύ!

Υ.Γ.: Όσο αναλογίζομαι από τι γλύτωσε ο ναύαρχος Αποστολάκης, τόσο μπαίνω στον πειρασμό να του ζητήσω πέντε συν ένα νούμερα για το Τζόκερ…