Γράφει ο Τάσος Παππάς
«Σας διαβεβαιώ ότι είμαστε πιο έτοιμοι από ποτέ, πιο έμπειροι και πιο αποφασισμένοι. Και ξέρουμε και θέλουμε και μπορούμε» είπε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ στη συνέντευξή του στην «Αυγή της Κυριακής» στους Ν. Σβέρκο και Σ. Ραπανάκη (6-2-2022). Ο κ. Τσίπρας επιχειρεί να πείσει ένα ακροατήριο, ευρύτερο απ’ αυτό που παρακολουθεί το κόμμα του, ότι και ο ίδιος και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμοι να κυβερνήσουν τη χώρα, ότι το σύνθημα «δεύτερη φορά Αριστερά» δεν είναι απλώς ένα ρητορικό σχήμα. Γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν και πώς να το κάνουν.
Θα αποφύγουν τα λάθη που οφείλονταν στις αντίξοες συνθήκες και στην απειρία τους, δεν θα υποτιμήσουν τους συσχετισμούς (τους στοίχισε), δεν θα διολισθήσουν στον βολονταρισμό (το πλήρωσαν), θα προχωρήσουν σε ριζοσπαστικές παρεμβάσεις που θα ευνοήσουν τους εργαζόμενους και τα μεσαία στρώματα. Πιστεύουν όλοι στον ΣΥΡΙΖΑ ότι αυτό είναι εφικτό; Στα λόγια ναι. Οι πράξεις όμως των διάφορων ρευμάτων που δραστηριοποιούνται στο εσωτερικό του κόμματος δείχνουν ότι δεν υπάρχει συναντίληψη. Στον ΣΥΡΙΖΑ σε όλα τα επίπεδα (ηγεσία, στελέχη, βάση, ψηφοφόροι) συνυπάρχουν άλλοτε ειρηνικά, άλλοτε μαχητικά δύο κουλτούρες. Αυτή του «κυβερνητισμού» και αυτή της «αναμονής».
Για τους οπαδούς της πρώτης, αυτό που προέχει είναι η νίκη στις εκλογές πάση θυσία και ο σχηματισμός κυβέρνησης με προοδευτικό πρόσημο. Στη σύγκρουση με έναν αδίστακτο αντίπαλο που ελέγχει τα μέσα ενημέρωσης, συκοφαντεί ό,τι δεν του αρέσει, χειραγωγεί τη Δικαιοσύνη, που στηρίζεται από τις οικονομικές ελίτ, μοιράζει δημόσιο χρήμα χωρίς διαφάνεια, στήνει μεθοδικά ένα αυταρχικό καθεστώς και συμπεριφέρεται σαν να είναι ο ιδιοκτήτης της χώρας, δεν χωράνε εκπτώσεις ούτε γλυκανάλατες κριτικές, δεν μπορείς να τον αντιμετωπίζεις με το «σεις» και με το «σας», λες και πίνετε τσάι σε εξωραϊστικό σύλλογο. Τα περί πολιτικού πολιτισμού για να μην επικρατήσει η πόλωση και διχαστεί η κοινωνία είναι βούτυρο στο ψωμί του. Τα στρογγυλεμένα λόγια, τα ήξεις αφίξεις επιχειρήματα, δεν βοηθούν το κόμμα που διεκδικεί την εξουσία.
Οι οπαδοί της «κουλτούρας της αναμονής» υποστηρίζουν ότι η πρακτική μας και ο δημόσιος λόγος μας δεν πρέπει να μοιάζουν με την πρακτική και τον δημόσιο λόγο της Δεξιάς. Η καταγγελτική ρητορική που έχουμε υιοθετήσει δεν μας έχει δώσει πόντους. Αυτό φαίνεται από τις δημοσκοπήσεις. Οι πολίτες είναι κουρασμένοι από τους άκαρπους ανταγωνισμούς, τα πομπώδη λόγια, τις βαρύγδουπες υποσχέσεις και περιμένουν από μας προτάσεις ουσίας και περιγραφή ενός ελπιδοφόρου μέλλοντος. Το «όχι σε όλα» συσπειρώνει τους φανατικούς. Μόνο με αυτούς δεν κερδίζεις εκλογές.
Οφείλουμε λοιπόν να είμαστε σοβαροί, συνετοί και καθαροί ως προς το μοντέλο διακυβέρνησης που επιθυμούμε να εφαρμόσουμε. Επιμένουμε στις ριζοσπαστικές αρχές μας, πρέπει να συζητήσουμε σε βάθος τα προβλήματα που είχαμε την «πρώτη φορά» και να καταλήξουμε σε πολιτικές που θα προκαλούν το ενδιαφέρον των αριστερών πολιτών που δεν επιθυμούν καλύτερη διαχείριση, αλλά αλλαγή παραδείγματος. Το 2015 ήρθαμε στα πράγματα καβαλώντας το μαζικό ρεύμα διαμαρτυρίας, ήμασταν όμως απροετοίμαστοι. Επιβάλλεται συνεπώς να απαλλαγούμε από το άγχος της κάλπης και να προετοιμαστούμε καταλλήλως. Χρειαζόμαστε χρόνο.
● Και οι δύο κουλτούρες είναι χρήσιμες για τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως χρήσιμα είναι το γκάζι και το φρένο για τον οδηγό της νταλίκας. Αυτός αν δεν είναι μεθυσμένος μπορεί να κουμαντάρει το βαρύ όχημα. Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ την ευθύνη για την πορεία του κόμματος έχουν ο πρόεδρός του και η ηγετική ομάδα του. Απαιτούνται δεξιοτεχνικές κινήσεις για να μην κυριαρχήσουν οι ακραίες εκδοχές των δύο αντιλήψεων: η επιθετική δημαγωγία και η επ’ αόριστον αναμονή στον προθάλαμο.
- το κείμενο του Τ. Παππά είναι από την Εφημερίδα των Συντακτών (08.02.2022)