Μια από τις κορυφαίες στιγμές της τηλεοπτικής δημοσιογραφίας

Ο παιδικός φίλος που έγινε Ιφιγένεια

Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης

Είμαι δεκαοκτώ χρονών, μόλις έχω τελειώσει το σχολείο, έρχεται το χαρτί της Στρατολογίας, με στέλνουν Μεγάλο Πεύκο με τους Πεζοναύτες.Γελάω.
Παίρνω την αναβολή λόγω σπουδών στο Φυσικό, ξεχνάω καραβάνες και συμπαρομαρτούντα, κάποια στιγμή φτάνει άλλο χαρτί, να πάω στο Αεροπορίο.
Πιο καλά, δεν λέω, αλλά και τσατσοπαγίδα, γιατί με βύσμα μικρότερο από Ταξίαρχο κάηκες.
Συνεχίζω στο Πανεπιστήμιο, τα ξεχνάω όλα, περνάνε τα χρόνια, τελειώνω, ψιθυρίζω κάτι για Ι-5, γκρινιάζει ο μπαμπάς, φωνάζει η μαμά, δε γ@μιέται, ας πάω.
Τελειώνω από Τρίπολη, μένει όλη η σειρά Αθήνα, γιατί ήμασταν δεν ήμασταν 500 άτομα, τοποθετούμαι, παίρνω απόσπαση, πάω να παρουσιαστώ, περνάω τις διαδικασίες, πάω στον διοικητή, με ρωτάει ο διοικητής:
«Ποιος σε προστατεύει παιδί μου;»
Εκείνη την ώρα μισοπαρεξηγήθηκα, αλλά αργότερα κατανόησα την ειλικρίνεια του ανδρός. Άντε να τελειώνουμε παλικάρι μου, χωρίς σούξου και μούξου και ψευτοευγένειες. Βγάλτο από μέσα σου και ξεμπέρδευε, να κάνουμε τη δουλειά μας μια ώρα αρχύτερα. Όβερ!
Τη θυμήθηκα τη φράση του δίκα χθες το βράδυ που έκανα ένα ρεπεράζ από τα δελτία ειδήσεων για να πάρω μια οσμή από το σκάνδαλο Λιβανού και έπεσα πάνω στο αξεπέραστο σούπερ του Open:
«Ο Μητσοτάκης έδιωξε τον Λιβανό, αν και είναι παιδικός του φίλος».

Μια από τις κορυφαίες στιγμές της τηλεοπτικής δημοσιογραφίας, αναμφιβόλως, που αναδείκνυε όμως την πραγματική διάσταση του ζητήματος. Όπως θα έλεγε και ο αξιωματικός που με υποδέχθηκε, αφού ο Κυριάκος το προστάτευε αυτό το παιδί τον Σπήλιο είχε κάθε δικαίωμα να άρει την προστασία και να τον στείλει στον κάλαθο των αχρήστων. Για την ώρα τουλάχιστον, μιας και δεν χωρίζουν έτσι οι ζωές που θα έλεγε και το άσμα…
Αυτά σε πρώτο πλάνο, για να βλέπει το πόπολο να τρέχει ποτάμι το αίμα και να ξεχνάει ότι η βενζίνα ξεπέρασε τα δύο ευρώ. Σε δεύτερο πλάνο, έχουμε να κάνουμε με μία ακόμη απόδειξη ότι σφίξανε τα γάλατα και ότι τελείωσε κάθε έννοια περιόδου χάριτος για την κυβέρνηση. Στα κάγκελα είναι η πλειοψηφία των Ελλήνων και των Ελληνίδων, κηδειόχαρτο μοιάζει ο λογαριασμός της ΔΕΗ και ένταλμα συλλήψεως ο λογαριασμός των κοινοχρήστων. Κι από κίνηση στην αγορά, τι να σας πω. Ακόμη και στην πολύβουη Αρχελάου στο Παγκράτι, εξοπλίσθηκαν τα γκαρσόνια με μυγοσκοτώστρες μπας και απασχολήσουν με κάτι τα χέρια τους…
Μπαντ νιούζ εν ολίγοις, που λένε και στο Χάρβαρντ. Κι επειδή ακριβώς έχει στραβώσει το στόρι και αναπτύσσονται φυγόκεντρες δυνάμεις (όλα τα ‘μαθα στο Φυσικό!), ήταν ανάγκη να βρεθεί μια Ιφιγένεια μπας και σφίξουν οι κώλοι. Μια βολική Ιφιγένεια για να το πω πιο καλά, καθώς μπορεί εσύ να θέλεις να αποκεφαλίσεις πρωτοκλασάτα στελέχη αλλά τα πρωτοκλασάτα στελέχη διαθέτουν στάτους και πλάτες και δεν διαχωρίζεται τόσο εύκολα το κεφάλι τους απ’ το σβέρκο τους. Άσε που μπορεί να κρατάνε και κάνα χαρτί κλεισμένο στο συρτάρι τους, καταπώς λέει κι ο Αντώναρος, και να στο τρίβουν στη μούρη σε πρώτη ευκαιρία…
Οπότε την πληρώνει ο παιδικός ο φίλος, που θα μείνει μούτος για την αποπομπή του. Ούτε κιχ δεν θα πει, γιατί ξέρει πως βρέθηκε στο υπουργείο και γνωρίζει πολύ καλά τι καταστάσεις εξυπηρετούσε. Και βαθιά μέσα του είναι σίγουρος ότι αν κάτσει φρόνιμος θα ανταμειφτεί εν ευθέτω χρόνω. Στο κάτω κάτω της γραφής, ιτς όνλι μπούζινες που λένε και οι γείτονές μας οι Ιταλοί…

- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost (09.2.2022)