του Χρήστου Ξανθάκη
Έχω μια θεωρία για τους δύσκολους καιρούς. Έχω μια θεωρία ότι στους δύσκολους καιρούς το πόπολο στρέφεται προς τις προσωπικότητες εκείνες που μπορούν να καθοδηγήσουν, να συμβουλεύσουν, να καθησυχάσουν, να σώσουν ό,τι σώζεται. Είτε πολιτικοί είναι αυτοί, είτε προφήτες, είτε πλάσματα του πνεύματος, κάποιες μορφές τέλος πάντων, άνδρες ή γυναίκες, που έχουν τη δυνατότητα με κάποιο τρόπο να απαλύνουν τον τρόμο της ύπαρξης. Το οποίο, ξεκινάει από την πραγματική ζωή και καταλήγει στη ζωή της μικρής οθόνης. Στα σήριαλ…
Τα ανωτέρω τα έγραφα προ τριημέρου, την Παρασκευή, με αφορμή το διαρκές σουξέ της σειράς «Άγιος Παΐσιος, από τα Φάρασα στον Ουρανό». Αλλά ταιριάζουν άψογα ως εισαγωγή και στο σημερινό μου κομμάτι και γιατί να πάνε χαμένα ρε φίλε; Άμα ήθελε ο Θεός να μην κάνουμε κόπυ πάστε, δεν θα είχε προσθέσει ποτέ το κουμπί “control” στα κομπιούτερ!
Σημειώστε τα λοιπόν και πάμε στο κλίμα των ημερών. Έτσι κι ασχολείται κανείς μόνο με την τηλεόραση σίγουρα πιστεύει ότι η χώρα κατοικείται από ψύχραιμους αναλυτές που παίζουν τη διπλωματία στα δάχτυλά τους και τις διεθνείς συνθήκες τις ξέρουν απέξω κι ανακατωτά. Άλλο τώρα αν εννέα στις δέκα φορές αυτά που λένε είναι μπούρδες. Σημασία, άλλωστε, δεν έχει αυτό που λες στη μικρή οθόνη, σημασία έχει πως το λες. Αν είχε αυτό που λες, ούτε τμηματάρχης σε υπουργείο δεν θα ήταν ο Άδωνις!
Τέτοια με την TV και πάμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου τρέχει το δάκρυ κορόμηλο. Μιλάμε για περιστέρια παντού, μιλάμε για σήματα της ειρήνης έβρυγουεαρ, μιλάμε για εκατοντάδες, χιλιάδες, εκατομμύρια κρίμα τα τσαμένα. Μιλάμε για ευαισθησία και νοιάξιμο με το βυτίο, τύφλα να ‘χουν οι μοιρολογίστρες που ξενυχτάνε τον νεκρό. Τέτοιο πόνο, ούτε οι δόλιοι οι πολίτες της Ουκρανίας δεν τον βιώνουν. Όλη η Ελλάδα, βουτηγμένη στις καλές προθέσεις είναι…
Και ύστερα κρυφακούς συνομιλίες, στο δρόμο, στα καταστήματα, στα καφενεία, στα ταξί. Και καταλαβαίνεις ότι άμα προσπεράσει ο άλλος, άμα προσπεράσει η άλλη, τους πρώτους δισταγμούς, ανοίγει το στόμα και αναδεικνύεται σε διαπρύσιο κήρυκα τόσο του ιμπεριαλισμού όσο και του αποστόλου αυτού επί της γης Βλαδίμηρου. Μάγκας ο Πούτιν, γίγαντας ο Πούτιν, ζόρικος ο Πούτιν, τους ξεβράκωσε ο Πούτιν, τους έβαλε τα δυο πόδια σ’ ένα παπούτσι ο Πούτιν, δεν μπορείς να παίζεις με τον Πούτιν. Και πάει λέγοντας…
Δεν σας παραμυθιάζω τώρα, γιατί θέλω να υπερασπιστώ τη θηριωδία της εισβολής. Ούτε δουλειά μου είναι, ούτε γουστάρω και με τους πολέμους δεν τα πήγαινα ποτέ καλά. Καταγράφω απλώς ότι μια όχι και τόσο ευκαταφρόνητη μερίδα του πληθυσμού γοητεύεται και μαγεύεται από την εικόνα του ισχυρού ανδρός. Της προσωπικότητας που θα βγει μπροστά και θα οδηγήσει το πόπολο στη Γη της Επαγγελίας…
Σημειώστε το για το μέλλον, καθώς τα χρόνια που έρχονται η κατάσταση θα γίνεται όλο και ζόρικη. Την ίδια ώρα, το κολπάκι τύπου Μπερλουσκόνι με τους ψυχαγωγούς στα ύψιστα αξιώματα μας τελείωσε και το τρικ με τους τεχνοκράτες που τα ξέρουν όλα έχει πάει κι αυτό κατά διαόλου. Ο κόσμος έχει κουραστεί, ο κόσμος έχει ζαλιστεί, ο κόσμος έχει αποπροσανατολιστεί και δεν θέλει πολύ να πάρει τη λάθος απόφαση. Να εμπιστευτεί, σαν να λέμε, ένα τύπο υπερανθρώπου, που ακόμη και στον πόλεμο θα τον οδηγήσει. Επειδή ακριβώς φοβάται να πάρει την τύχη του στα χέρια του και να σηκωθεί απ’ τον καναπέ…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr