Τέτοια εποχή πριν από δύο χρόνια ήταν που πήρε την πρωτοβουλία ο άρχοντας ο Πέτσας και έκοψε το βοήθημα των 200.000 ευρώ ανά εφημερίδα που είχε ορίσει η προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί υπέφεραν τα φύλλα από την πτώση των κυκλοφοριών και έπρεπε με κάποιο τρόπο να ενισχυθούν για να μην κλείσουν. Τότε λοιπόν, με αφορμή ότι είχε περιληφθεί στον κατάλογο και το «Μακελειό», αποφάσισε ο κύριος Στέλιος ότι το σχετικό ποσό θα δινόταν σε φιλανθρωπίες και ότι θα έβρισκε αυτός εν ευθέτω χρόνω κάτι άλλο για να πάρουν ανάσα οι εφημερίδες. Και ύστερα πήγε σε άλλο υπουργείο και ξεχάστηκαν όλα…
Εν τω μεταξύ οι κυκλοφορίες των φύλλων εξακολουθούν είναι προβληματικές. Κοιτώντας μια τυχαία μέρα, τις 16 του τρέχοντος μηνός που είναι η τελευταία με στοιχεία από το πρακτορείο Άργος, ανακαλύπτει κανείς ότι οι δύο μεγαλύτεροι τίτλοι (η «δημοκρατία» δεν επιτρέπει να δίνονται στη δημοσιότητα οι πωλήσεις της), βρίσκονται κάτω από πολύ συγκεκριμένα ψυχολογικά όρια. Τα «Νέα» είναι κάτω από τις 10.000 φύλλα ημερησίως και η «Εφημερίδα των Συντακτών» κάτω από τα 5.000 φύλλα…
Συνολικά, ούτε τις 25.000 φύλλα δεν δίνουν όλες μαζί οι πρωινές, οι απογευματινές και οι αθλητικές και το νούμερο δεν θα ήταν εξωφρενικά μεγαλύτερο ακόμη και αν περιλαμβάνονταν στις μετρήσεις οι εφημερίδες που είναι έξω απ’ τον κατάλογο. Να πήγαινε 35.000 ας πούμε; Να πήγαινε 40.000 έστω; Τις 45.000 φύλλα ημερησίως δεν πιστεύω ότι θα τις φτάναμε ποτέ, ούτε καν με δημιουργική λογιστική. Ήταν που ήταν στραβό το κλίμα, ήρθε και η πανδημία και τα διέλυσε όλα…
Και τώρα; Τώρα σιγή. Κάποτε οι εκδότες ανεβοκατέβαζαν κυβερνήσεις, αλλά πλέον αυτός ο ρόλος ανήκει στους καναλάρχες. Και αν δεν βρεθεί λίαν συντόμως μία λύση για να κρατηθούν στην επιφάνεια οι εφημερίδες, θα βουλιάξουν σαν τα βότσαλα στο βυθό της θάλασσας…
Χρήστος Ξανθάκης
MedioΠΙΛΑΦΟ / Newpost