Χθες γράφαμε για την «εξαφάνιση» κάθε ίχνους του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη ακόμη και από τα κτίρια στα οποία στεγάστηκε με τις εφημερίδες του και τα περιοδικά του (Νέα, Βήμα, Ταχυδρόμος κα).
Περπατώντας χθες στο κέντρο, καθοδόν για μια συνέντευξη τύπου, έπεσα επάνω σε ένα στιγμιότυπο που ξέρω ότι θα συγκινήσει τους συναδέλφους του Βήματος και των Νέων: τη στιγμή που ένα συνεργείο έκοβε την ταμπέλα με τα λογότυπα των εφημερίδων από τα ιστορικά τους γραφεία στη Χρήστου Λαδά.
. Έτσι χθες έσβησε το "ίχνος" του ΔΟΛ από το κέντρο της Αθήνας.
Θα μου πείτε, αυτή είναι η εξέλιξη της ζωής. Τα κτίρια αλλάζουν χρήσεις και συνεχίζουν να υπάρχουν. Ξέρω ότι για τους συναδέλφους, που στα νέα τους γραφεία (προς το παρόν;)... δεν έχουν πια δικά τους γραφεία, η σύγκριση με το παρελθόν είναι πιο δύσκολη. Από την άλλη πλευρά, στα 20+ χρόνια που δουλεύω ως δημοσιογράφος (και πολύ περισσότερα για άλλους) έχουν γίνει πολλοί μετασχηματισμοί και το να μην έχεις δικό σου γραφείο δεν είναι απαραίτητα το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί- πολλοί βρέθηκαν σε παραγωγικές ηλικίες να αναζητούν μια άλλη επαγγελματική σταδιοδρομία, απλήρωτοι, με τους λογαριασμούς να "τρέχουν", ή αναγκάστηκαν να ξεχάσουν τη φύση της δουλειάς τους, κάνοντας "ροή" σε κάποιο υποτίθεται ειδησεογραφικο site (συχνά για 400€ νόμιμα και άλλα 200€ "μαύρα"). Το σίγουρο πάντως είναι ότι η συρρίκνωση του χώρου των ΜΜΕ και η επιδείνωση των όρων εργασίας δεν ευνοεί κανέναν, ούτε τους ανθρώπους που υπόκεινται άμεσα τις συνέπειες αυτών, ούτε τον χώρο μας και βέβαια ούτε την ενημέρωση. Και αυτό δεν έχει να κάνει με τις ταμπέλες, αλλά με το όραμα (αν υπάρχει) ή τον στόχο που έχει ο κάθε ιδιοκτήτης μέσου ενημέρωσης στη χώρα μας.
