του Χρήστου Ξανθάκη
Κάθομαι τώρα εγώ και κοιτάω την ειδησεογραφία της ημέρας:
Χωρίς όριο ατόμων τα τραπέζια της εστίασης (αναστατώθηκα και που το άκουσα μόνο), δηλώσεις για την τηλεοπτική σειρά «Άγιος Παΐσιος» (από τον καιρό του Παστίτσιου είχα να συγκινηθώ τόσο), «Πραξικόπημα» γαλάζιων στελεχών στην ΚΕΕΕ (μη μου το λες τσουτσούριασα), κατατέθηκαν στη Βουλή οι συμβάσεις για Rafale, Belharra και τορπίλες (πόσο πιο εθνικά υπερήφανος, πλέον;) και δεν συμμαζεύεται.
Άμα μπορείτε να βγάλετε εσείς θέμα από τα ανωτέρω, ελάτε να μου το πείτε κι εμένα. Όσο και να το τραβήξεις απ’ τα μαλλιά, μηδέν από μηδέν ίσον μηδέν. Εντάξει, μπορείς να γράψεις για τα θύματα του κορωνοϊού, που είναι και πάλι ένα σωρό και πλησιάζουμε τις 24.000 νεκρούς, αν δεν τις περάσαμε κιόλας, κάθεσαι να μετράς και ανεβοκατεβαίνει ο κόμπος στο λαιμό. Αλλά δεν γίνεται κάθε βδομάδα το μοιρολόι, πρέπει να πάρουμε και μια αναπνοή…
Οπότε θα γράψω για το νερό. Θα γράψω για μια απόφαση που πέρασε σχετικώς απαρατήρητη, αλλά είναι ιδιαιτέρως σημαντική. Την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, που έκρινε κατά πλειοψηφία αντισυνταγματική τη μεταβίβαση της πλειονότητας των μετοχών της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ στο αυτοαποκαλούμενο Υπερταμείο, μιας και εξυπηρετεί τους σκοπούς του «με ιδιωτικό-οικονομικά μέσα».
Κάτσε μισό λεπτό να το σπάσω σε ταληράκια αυτό, για να καταλαβαινόμαστε κι εμείς που δεν μιλάμε τη γλώσσα της Θέμιδος. Λένε, λοιπόν, οι αποφάσεις του ΣτΕ ότι υπό τις παρούσες συνθήκες μονοπωλιακές συνθήκες παροχής ύδρευσης και αποχέτευσης από την ΕΥΔΑΠ και την ΕΥΑΘ, είναι συνταγματικώς επιβεβλημένος ο έλεγχος της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ από το Ελληνικό Δημόσιο, όχι απλώς με την άσκηση εποπτείας αλλά και δια του μετοχικού τους κεφαλαίου.
Και συνεχίζει η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας:
Μόνο εάν το Ελληνικό Δημόσιο διατηρεί κατ’ ουσίαν την πλειοψηφία του μετοχικού κεφαλαίου των δημοσίων αυτών επιχειρήσεων, οι οποίες παρέχουν, υπό τις ανωτέρω συνθήκες, υπηρεσίες κοινής ωφέλειας απολύτως ζωτικής σημασίας για τον πληθυσμό της Αττικής και της Θεσσαλονίκης, εξασφαλίζονται τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα του Δημοσίου και η εκλογή της πλειοψηφίας των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου των επιχειρήσεων.
Και αφού τα σπάσαμε σε ταληράκια, πάμε ακολούθως και στα πενηνταράκια. Όταν μας τελείωσαν ένα σωρό επενδυτικά παραμυθάκια που οδήγησαν στα ύψη προσδοκίες και όνειρα τις τελευταίες δεκαετίες, οι πλέον υποψιασμένοι των ματσωμένων στράφηκαν ξανά στα βασικά. Στις πρώτες ύλες, δηλαδή, στην ενέργεια, στα αγαθά πρώτης ανάγκης, σε ό,τι είναι αναγκαίο και απαραίτητο για τις ζωές μας μπας και δεν ψοφήσουμε. Σα να λέμε από εκεί που βγάζεις λεφτά πρωί, μεσημέρι και βράδυ, γιατί δεν μπορεί ο άλλος, δεν μπορεί η άλλη να μην κάνει χρήση αυτού του πράγματος που πουλάς.
Και ποιο είναι εκείνο το προϊόν που θα αγοράζεται στους αιώνας των αιώνων, ως την ώρα που θα πούμε οριστικά αντίο Λιλιπούπολη; Μα φυσικά το νερό, το νεράκι ρε φίλε, δίχως αυτό ο διάολος θα σε πάρει. Χωρίς θέρμανση μπορείς να ζήσεις, χωρίς πατάτες μπορείς να ζήσεις, χωρίς μεταξωτά μπορείς να ζήσεις, χωρίς νερό δεν γίνεται. Κι επειδή, ακριβώς, δεν γίνεται κι επειδή η ΕΥΔΑΠ και η ΕΥΑΘ έχουν το μονοπώλιο, κάτι πρέπει να γίνει για να περάσουν στα χέρια ιδιωτών. Οι οποίοι ιδιώτες με τη σειρά τους, κάποιο πρόσχημα θα βρουν για να το κάνουν ρεύμα το νερό και να σου στείλουν σπίτι ένα λογαριασμό ταινία τρόμου. Εκεί να δεις κερδοσκοπία, εκεί να δεις κονόμα, εκεί να δεις ζόφο για τον καταναλωτή…
Γι’ αυτό έχει σημασία που κερδήθηκε μια μάχη. Θα έχει πολλές ακόμη ως την τελική έκβαση του πολέμου και το αποτέλεσμα είναι μάλλον αβέβαιο. Δεν ξεχνάμε ότι πιέζουν οι Ευρωπαίοι για «μεταρρυθμίσεις» (ξεπούλημα το λέμε στα Τρίκαλα) και οι δικοί μας δεν δείχνουν πια και τόσο αποφασισμένοι να αντισταθούν. Μη σου πω ότι προσεύχονται στο εικόνισμα της Θάτσερ εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο. Πέθανε η βαρόνη, αλλά το πνεύμα της παραμένει ζωντανό στην κυβέρνηση των φιλελεύθερων!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost (10.02.2022)