Μια ιστοριούλα με Στυλιανίδη, Σαββόπουλο και Μενιδιάτη
Είναι απ’ αυτά τα πράγματα που σε βαράνε στο δόξα πατρί και δεν μπορείς να τ’ αποφύγεις. Είναι απ’ αυτά τα πράγματα που σου συμβαίνουν όταν παρακολουθείς ομιλία Στυλιανίδη στη Βουλή και καταλαβαίνεις ότι αυτός ο φρέσκος, ο εισαγόμενος, ο πολυδιαφημισμένος υπουργός Πολιτικής Προστασίας δεν έχει στο νου τίποτε άλλο πάρεξ του σόπινγκ. Ούτε τον Πολίτη, ούτε την Προστασία του, ούτε καν την Κλιματική Αλλαγή που τη διαφημίζει κι αυτή το υπουργείο του. Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν απασχολούν τον Χρηστάρα, δεν τον καίνε, δεν τον ζορίζουν.
Για παραγγελίες ήρθε ο άνθρωπος στη χώρα, για να στήσει αυτό το καινούριο σύστημα από αισθητήρες και σένσορες (τα γράφω αγγλικά για να καταλαβαίνει και το Χάρβαρντ!), που θα τις πιάνει εν τη γενέσει τους τις φυσικές καταστροφές, όταν ακόμη είναι κούτσινες τόσες δα, πριν προλάβουν να εξελιχθούν σε τυφώνες, κυκλώνες και καταπιώνες της λαϊκής ψυχραιμίας και αναγκάσουν τον κόσμο να βγάλει πρώτο κόμμα το ΚΙΝΑΛ και πρωθυπουργό τον Ανδρουλάκη. Για να κόψει τιμολόγια αφίχθη ο υπουργός και πήρε την ελληνική υπηκοότητα, δεν ήρθε για να τρέχει στην Αττική Οδό παρέα με τα φανταράκια...
Επί τη ευκαιρία, λοιπόν, θυμήθηκα κι εγώ ένα πολύ ωραίο στόρι από τις ένδοξες ημέρες του πολιτικού παρελθόντος. Όταν όλα μπερδεύονταν γλυκά, πίσω απ’ τις νότες και τις κομματικές σημαίες. Ταιριάζει άψογα και στο σήμερα νομίζω, με μικρές αλλαγές στα πρόσωπα. Απολαύστε υπεύθυνα!
Στα τέλη της δεκαετίας του ’70, συναντήθηκε με τα σινεμά η ταινία «Happy Day» του Παντελή Βούλγαρη. Η ταινία συνοδευόταν από ένα συναρπαστικό σάουντρακ που έφερε την υπογραφή του Διονύση Σαββόπουλου. Όταν ο Σαββόπουλος έγραφε ακόμη μουσική και όχι σχολικά εγχειρίδια. Με ερμηνευτή τον Μιχάλη Μενιδιάτη!
Ο οποίος Μιχάλης Μενιδιάτης τραγουδούσε το άσμα «Η θητεία», ένα τραγούδι σε δρόμους λαϊκούς που περιλαμβανόταν στο σάουντρακ του «Happy Day». Μια τραγουδάρα ολκής για να είμαι πιο ακριβής, ένα ακαριαίο όσο και απρόσμενο σουξέ της εποχής. Τόσο επιτυχημένο που απαιτούσαν άπαντες να το ακούσουν στις κατά καιρούς συναυλίες του Σαββόπουλου. Όπως εκείνη τη συναυλία την κομματική που είχε οργανώσει το ΚΚΕ εσωτερικού και είχε καλέσει τον Νιόνιο να τραγουδήσει και είχε πει «ναι» αυτός και είχε υποσχεθεί ότι θα έφερνε μαζί του τον Μενιδιάτη.
Και τον έφερε, όντως, αλλά με το μπήκε ο τραγουδιστής στην αίθουσα κόντεψε να του έρθει κόλπος!
Τι είχε συμβεί; Είδε τις σημαίες με τα σφυροδρέπανα να κυματίζουν πλάι στις ελληνικές (ΚΚΕ εσωτερικού γαρ…) και τα έπαιξε ο δόλιος. Διότι η οικογένεια Μενιδιάτη ήταν γνωστή για το εθνικόφρον παρελθόν και πεντιγκρί της και αυτά τα πράγματα την αναστάτωναν σφόδρα. Οπότε έκανε μεταβολή και το ‘κοψε στο κοντό να φύγει και τα κάνανε πάνω τους οι διοργανωτές.
Διότι την είχαν διαφημίσει τη συμμετοχή του, διότι είχαν μαζέψει ένα σωρό κόσμο, διότι θα ρεζιλεύονταν. Κι έτρεξαν αμέσως στον φίλο μου τον Άγγελο, που έκανε την ηχοληψία κι ήταν της πιάτσας και κατείχε πέντε πράγματα παραπάνω από το πώς σκέπτονταν η νύχτα και οι λειτουργοί της και τον παρακάλεσαν να σώσει την κατάσταση.
Τι να κάνει κι αυτός, πήγε, τον έπιασε τον Μενιδιάτη στην πόρτα. Κι ακολούθησε διάλογος:
Άγγελος: Τι συμβαίνει κύριε Μιχάλη, πού πάτε;
Μενιδιάτης: Πού να πάω, δεν τα βλέπεις όλα αυτά εδώ πέρα με τα κουμμούνια;
Άγγελος: Σιγά τα κουμμούνια, παραμύθι είναι. Όλα για το μπερντέ γίνονται.
Μενιδιάτης: Πες το ρε παιδάκι μου κι ανησύχησα!
Και επέστρεψε και τραγούδησε και σάρωσε κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
- το κείμενο του Xρ. Ξανθάκη είναι από το newpost (01.02.2022)
