Κάθε σπίτι έχει και το μπαμπούλα του. Στο δικό μας τον λέγανε «μούμο» οι γονείς μου και ανάλογα με την περίσταση τον χρησιμοποιούσαν για να τσιτώσουν τα τέκνα τους.Δεν έφαγες όλο το φαγητό σου; «Θα σε δώσω στο μούμο»!
Δεν διάβασες όλα τα μαθήματά σου; «Θα σε πάρει ο μούμος»!
Δεν τέλειωσες το παιχνίδι σου την καθορισμένη ώρα; «Έρχεται ο μούμος, να σε βουτήξει»!
Και πάει λέγοντας…
Κάπως έτσι και με τον Παύλο Πολάκη.
Εδώ και έτη πολλά, είναι κάποιου είδους «μούμος» για την μεγάλη του γένους συντηρητική παράταξη. Τον βλέπουν οι ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας και βγάζουν όλες τις καντήλες του κόσμου, τον ακούν και τους πέφτει στο πάτωμα το μαλλί. Στο πρόσωπό του αναγνωρίζουν τον φταίχτη για όλα τα δεινά της πατρίδας, για όλα τα βάσανά και τις ταλαιπωρίες της. Αν έλειπε ο Πολάκης όχι της τέταρτης βιομηχανικής επαναστάσεως θα ηγείτο η Ελλάδάρα, όχι θα ήμασταν σε καλύτερη οικονομική κατάσταση απ’ τους Γερμανούς, δανεικά θα μας ζήταγε ο Έλον Μασκ και τεχνογνωσία η Apple.
Τόσο καλά…
Και, βεβαίως, οφείλει να σημειώσει κανείς ότι ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια πολωτική προσωπικότητα. Οφείλει να παραδεχτεί ότι όσα σωστά κι αν λέει, πολλές φορές χάνει το δίκιο του από τον τρόπο που τα λέει και από τη στιγμή που επιλέγει να τα πει. Δεν είναι λίγοι οι θαυμαστές του (αυτοαποκαλούνται χαϊδευτικά «πολακίτσες»!), που τον παρακαλάνε να ρίχνει μια δεύτερη ματιά και να περιμένει λίγο πριν πατήσει το κουμπί της δημοσίευσης στα σόσιαλ και πριν σταθεί απέναντι στο μικρόφωνο. Αλλά δεν τους έχει ακούσει ούτε μια φορά…
Άλλο, όμως, αυτό και άλλο να του κλείνεις τον ήχο στη Βουλή γιατί δεν γουστάρεις. Καθότι εκεί καταλήξαμε, σε μονομαχία μάνο α μάνο μεταξύ Αθανασίου και Πολάκη, όταν ο πρώτος, ως προεδρεύων της Βουλής, επέβαλε σιωπητήριο στον δεύτερο. Επειδή και καλά πήγαινε κόντρα στον κανονισμό με αυτά που έλεγε και έπρεπε να το βουλώσει ή θα του το βουλώνανε. Επειδή επέμενε να μιλάει για το σκάνδαλο της Novartis και να την πέφτει στον Άδωνι Γεωργιάδη. «Ως εδώ», είπε ο Αθανασίου, «δεν κατεβαίνω απ’ το βήμα» είπε ο Πολάκης. Και ξέσπασε θύελλα…
Ο πρόεδρος του σώματος από την άλλη, κράτησε στάση διαφορετική. Ο Κωνσταντίνος Τασούλας επέτρεψε στον Πολάκη να πάρει το μικρόφωνο και να πει τα ίδια ακριβώς πράγματα για τα οποία τον είχε λογοκρίνει ο Αθανασίου. Και ύστερα τον παρέπεμψε στην Επιτροπή Δεοντολογίας για να του τραβήξουν το αυτάκι, αλλά αυτό δεν έχει και πολύ σημασία. Σημασία έχει ότι ο πρόεδρος, που είναι Αβερωφικός αλλά δεν είναι χαρντκοράς, κατανόησε πως επί της ουσίας δίκιο είχε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Που φρόντισε ύστερα να κάνει το κομμάτι του, άντε πιάστονα εσύ τον Παυλάρα…
Μιας και μιλάω, ωστόσο, για «κομμάτι», δεν μπορώ να μη σκεφτώ ότι όλο αυτό το σκηνικό που απασχολεί δυο μέρες τώρα τη συνείδηση του έθνους παίζει να είναι και απόπειρα του Αθανασίου να κλέψει λίγο από το σταριλίκι του Πολάκη και του Άδωνι. Σταρ της κεντροαριστεράς ο πρώτος, σταρ της κεντροδεξιάς ο δεύτερος, που να βρεθεί χώρος στη μαρκίζα για τρίτον. Εκτός κι αν το πάρει επάνω του το σώου και δώσει μια προσωπική νότα στην παράσταση. Και να σου στο πιάτο, τα δεκαπέντε λεπτά διασημότητας του Άντυ Γουώρχολ!
Υ.Γ. 1: Το ΚΙΝΑΛ, ως συνήθως, φρόντισε να κρατήσει ίσες αποστάσεις, προκαλώντας την οργή της Νέας Δημοκρατίας. Τσατσιλίκια περίμεναν οι άνθρωποι και τσατσιλίκια δεν βλέπουνε, δικαιολογημένα τα νεύρα τους!
Υ.Γ. 2: Πάνω στο γενικό χαμό, έσκασε μύτη και βιντεάκι με τον Αθανασίου να υποστηρίζει ότι απ’ το βήμα της Βουλής έχει δικαίωμα ο καθένας να λέει ό,τι του κατέβει. Δασκαλε που δίδασκες…
Υ.Γ. 3: Όταν ξερνάγανε βατράχια από το βήμα της Βουλής οι χρυσαυγίτες (με πιο ευγενές το «στο Βίτσι και στο Γράμμο, σας θάψαμε στην άμμο»), δεν μπήκε κανείς στον κόπο να τους αφαιρέσει το λόγο. Τώρα τους έπιασε ο πόνος.
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost (02.02.2022)