του Χρήστου Ξανθάκη
Το σημερινό παραμύθι ξεκινάει με Rolling Stones, να χαρεί κι o φίλος μου ο γίγας φωτογράφος Χάρης Παπαδημητρακόπουλος που ακούει για Μικ Τζάγγερ και παθαίνει σιελόρροια!Ιδού λοιπόν πως έχουν τα πράγματα με τους γερόλυκους του Rock ’n’ Roll:
Τώρα που πιάσαμε τα εξηντάχρονα της μπάντας (εξηντάχρονα Χάρη μου, δεν κρύβονται…), σκέφτηκε το βρετανικό ταχυδρομείο (Royal Mail για τους φίλους) να κυκλοφορήσει μια σειρά από γραμματόσημα προς τιμήν της επετείου:
Οκτώ γραμματόσημα με στιγμιότυπα από συναυλίες των Stones και έναν Φάκελο Πρώτη Ημέρας Κυκλοφορίας με αφίσες από τις τουρνέ του γκρουπ. Σήμερα ανακοινώθηκε επισήμως η πρωτοβουλία, κανονικά σε ένα δεκαήμερο θα τα βρίσκει ο καταναλωτής εκεί όπου συνηθίζει να τα βρίσκει.
Για την ιστορία οι Rolling Stones είναι το τέταρτο κατά σειρά συγκρότημα που γιορτάζει το Royal Mail μετά από τους Beatles του 2007, τους Pink Floyd το 2016 και τους Queen το 2020.
Καλά ως εδώ; Καλά ως εδώ.
Τα διάβασα, λοιπόν, όλα τα άρθρα τα εγγλέζικα για την πρωτοβουλία του ταχυδρομείου και σκέφτηκα ε ρε φίλε τι θα γινόταν έτσι και μας προέκυπτε κάτι ανάλογο από τα ΕΛΤΑ!
Να βγάζανε, ας πούμε, μια σειρά από γραμματόσημα για τον Παύλο Σιδηρόπουλο ή τον Δημήτρη Πουλικάκο, τις δύο μεγαλύτερες μορφές που ανέδειξε η ροκ κουλτούρα στη χώρα μας. Και μιλάω πολύ συγκεκριμένα για ροκ κουλτούρα, μην αρχίσουμε τώρα γιατί δεν λες για τον Τζιμάκο ή τον Θανασάρα ή τον Αγγελάκα ή τον Φοίβο. Σκέφτομαι κάτι ανάλογο με τους Stones, γι’ αυτό αναφέρω τον Πολ Σιδηρό και την Πουλίκα.
Το λήξαμε κι αυτό; Το λήξαμε κι αυτό.
Οπότε πάμε παρακάτω. Πάμε στις αντιδράσεις που θα ξεσηκώνονταν στη Χώρα της Φαιδράς Πορτοκαλέας, γιατί κάναμε γραμματόσημα αυτούς τους άθλιους, αυτούς τους βρώμικους, αυτούς τους αλητήριους. Και θα διαβρωθεί ο πυρήνας του έθνους, θα υπονομευτεί το ηθικόν των ενόπλων δυνάμεων, θα καταρρακωθεί η πίστις της μαθητιώσης νεολαίας. Εδώ έπιασε δουλειά με τον Μόσιαλο και το πιο αθώο ανεκδοτάκι του κόσμου ο Αμβρόσιος και θα γλυτώσουν τα Ελληνικά Ταχυδρομεία; Στάχτη και Μπούρμπερη και στο Πυρ το Εξώτερον μέχρι να σβήσει ο ήλιος!
Και όπως κάθομαι και γελάω με τα ντελαπαρίσματα της φαντασίας μου, περνάει από μπροστά μου το χάσταγκ #αιμοδοσία_θανάτου. Που τρεντάρει σφόδρα από χτες και αφορά στον ξεσηκωμό τμήματος της κοινής γνώμης απέναντι στην απόφαση Πλεύρη να καταργηθεί το έντυπο της ντροπής με την πρόβλεψη ότι δεν μπορεί να γίνει εθελοντής αιμοδότης όποιος είχε συνάψει έστω και μία ομοφυλοφιλική σχέση από το 1977. Και πολύ σωστά έπραξε ο υπουργός, η πρώτη του σωστή απόφαση είναι από τότε που ανέλαβε, μακάρι να έρθουν κι άλλες, έστω κι αν δεν το βλέπω εγώ η παλιοκουμμούνα.
Αυτή η σωστή απόφαση ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά κάποιων ότι και καλά τώρα που θα δίνουν αίμα και οι «τοιούτοι» πάει θα πεθάνουμε όλοι και όλες, γιατί είναι μολυσμένο το αίμα τους, όπως είναι μολυσμένη και η σάρκα τους, όπως είναι μολυσμένες και οι ψυχές τους. Ο πυρήνας του έθνους, το ηθικό των ενόπλων δυνάμεων κ.λπ. κ.λπ. Ευτυχώς να λέμε που αντέδρασε πολύς, πάρα πολύς κόσμος και τρεντάρισε, ως αντίδραση, και το #αιμοδοσία_ζωής…
Αλλά είναι ν’ αναρωτιέται κανείς, πόσους καλικάντζαρους κρύβει στα έγκατά της αυτή η χώρα. Πόσα γκρέμλιν, που ονειρεύονται πρωί βράδυ να μας ανασκολοπήσουν. Πόσους βρυκόλακες, που νοστιμεύονται την ύπαρξή μας. Και κάπως έτσι στη Βρετανία δοξάζουν και υμνούν τα άτακτα παιδιά τους και στην Ελλαδάρα είμαστε έτοιμοι να φυτέψουμε μπούνκερ και συρματοπλέγματα για να μην μας πλησιάζουν καν οι «μιαροί» συμπολίτες μας. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά μια πτήση για Λονδίνο τη γούσταρα τώρα!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost
