Όσο περνούν και λιγοστεύουν τα χρόνια, τόσο ο χρόνος τού συρρικνωμένου «υπόλοιπου» γίνεται περισσότερο πολύτιμος. Κάποτε σπαταλούσαμε τις μέρες με την αφροσύνη τού νεόπλουτου. Τώρα η αυστηρή φειδώ στη χρήση τού χρόνου σηματοδοτεί την επερχόμενη χρονοπτώχευση. Κανόνας τής ζωής, κανόνα για όλους...
Τούτο το μπλογκ συμπληρώνει σήμερα ακριβώς έντεκα χρόνια βίου –από τις 3 Ιανουαρίου 2011 που συστήθηκε σε ένα κοινό έτοιμο να το αγκαλιάσει (γιατί είχε ξανασυναντηθεί μαζί του σε άλλους διαδικτυακούς τόπους). Αν ο Harddog ήταν παιδί (για εμάς είναι) φέτος θα όδευε προς το τέλος τού Δημοτικού! Πώς να διαχειριστούμε τη δύσκολη προεφηβεία;
Καθώς με ιλιγγιώδη ταχύτητα το «αύριο» γίνεται «σήμερα», το «σήμερα» «χθες» και το «χθες» παρελθόν που ξεμακραίνει, σκεφτόμαστε πόσο καύσιμο έκαψε το μπλογκ από το ρεζερβουάρ τού χρόνου μας για να φτάσει ως εδώ. Κέρδος πολύ μεγαλύτερο από οποιοδήποτε υλική απολαβή, ήταν ότι έγινε κιβωτός κειμένων, στιγμών, σκέψεων, φωτογραφιών και γεγονότων, αλλά και υπογραφών αυτής τής εντεκατίας. Όλα διασώζονται στις σελίδες του –όχι απαραίτητα όλα με το ενδιαφέρον, την ποιότητα και την απήχηση που θα θέλαμε, αλλά αυτό έχει μικρότερη σημασία.
Σήμερα, στα εντέκατα γενέθλιά του, στεκόμαστε στο σταυροδρόμι-κόμβο τών επιλογών, γιατί υπάρχουν και άλλες υποχρεώσεις, άλλοι στόχοι που συμπιέζουν το «υπόλοιπο» χρόνου. Να συνεχίσει; Και αν ναι, πώς; Με ύλη διευρυμένη ή προσωποκεντρική; Πόσο καύσιμο από το χρόνο των συντελεστών του να διαθέσει; Προς ποια κατεύθυνση να κινηθεί;
Φτάσαμε στο παρά πέντε αυτής της ανάρτησης και απόφαση δεν υπάρχει. Μπαίνουμε στον δωδέκατο χρόνο και ακόμα σκεφτόμαστε το πώς, και το αν, θα πάμε στο Γυμνάσιο! Θα δούμε... Ο σχολαστικός προγραμματισμός δεν ήταν ποτέ το δυνατό μας σημείο. Προς το παρόν σβήνουμε τα έντεκα κεράκια και ευχόμαστε για το μπλογκ: Χρόνια Καλά.
Harddog
