Tι να κάνω κι εγώ, έκατσα μπροστά στη μικρή οθόνη και είδα τόσο το Ράδιο Αρβύλα όσο και το Master Chef! Μπορείς κι αλλιώς δηλαδή; Δεν γίνεται, άμα θέλεις να έχεις άποψη για το δεύτερο μισό της τηλεοπτικής σαιζόν.
Και πάμε κατευθείαν στα συμπεράσματα, για να μην καθυστερούμε.
Όσον αφορά στο Ράδιο Αρβύλα, μια φράση το περιγράφει:
Δεν υπάρχει χθες!
Σαν να μην υφίστατο ποτέ, δηλαδή, η ακαταμάχητη τετράς, σαν να μην πέρασε ποτέ απ’ το πλατό ο Στάθης Παναγιωτόπουλος, σαν να μην είχαν προηγηθεί τόσα και τόσα χρόνια συνεργασίας. Σαν να ήταν από πάντα τρεις οι συντελεστές του.
Είναι κι αυτή μια στάση, νιώθεται, που θα έλεγε και ο ποιητής. Μπορεί να μοιάζει λίγο άκομψη σ’ εμάς τους απέξω, αλλά τα λεφτά είναι πολλά και μ’ αυτά τα πράγματα δεν παίζουν…
Από εκεί και πέρα σαφής ήταν η αυξημένη συμμετοχή του Σερβετά στα τεκταινόμενα της εκπομπής και εμφανής η αγωνία του Κανάκη να τελειώσει η ώρα δίχως το παραμικρό ντελαπάρισμα. Τα κατάφεραν αμφότεροι και μένει τώρα να δούμε πως θα δουλέψει το κόνσεπτ μακροπροθέσμως.
Και με το Master Chef τι γίνεται;
Με το Master Chef γίνεται ότι τη μοναδική περυσινή του αδυναμία, το στάδιο δηλαδή της πρώτης δοκιμασίας για την απόκτηση της ποδιάς, τη σενιάρισε χαλαρά και αβασάνιστα. Και προέκυψε ένα αποτέλεσμα μπουκιά και συχώριο, που αναδεικνύει στο έπακρο το ισχυρό χαρτί της εκπομπής. Τη διαπλοκή, δηλαδή, ανάμεσα στους τρεις παρουσιαστές , Κουτσόπουλο, Κοντιζά και Ιωαννίδη, που μετά από τόσα χρόνια έχουν γίνει αυγοτάραχο. Με κλειστά μάτια συνεννοούνται και πέφτουν βροχή οι ατάκες και τα σολαρίσματα.
Η δε παραγωγή μοιάζει πιο καλοκουρδισμένη από κάθε άλλη φορά, αιχμαλωτίζοντας στο δευτερόλεπτο συναισθήματα, εκφράσεις και δηλώσεις. Αναμφισβήτητα η νούμερο ένα δουλειά από τεχνικής απόψεως, στην ελληνική τηλεόραση σήμερα. Κι αν συνεχίσει όπως στην πρεμιέρα, θα τον κάνει τον ανταγωνισμό να τρέχει και να μην φτάνει.
Χρήστος Ξανθάκης
