Γράφει ο Τάσος Παππάς
Δημοφιλής πρακτική της πολιτικής τα σενάρια. Κυκλοφορούν, κάνουν ντόρο, δημιουργούν προσδοκίες, αποσύρονται αφού έχουν κάνει τη δουλειά για την οποία συντάχθηκαν και ενίοτε επιστρέφουν σε νέες παραλλαγές. Κάποια είναι άνευ σημασίας. Κάποια όμως, επειδή οι …συγγραφείς τους ανήκουν στον στενό κύκλο εξουσίας, δεν πρέπει να τα προσπερνάμε. Οφείλουμε να τα αξιολογούμε. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας ζήτησε την παραίτηση του πρωθυπουργού και την προσφυγή στις κάλπες.
Ο κ. Μητσοτάκης δήλωσε ότι δεν είναι στις προθέσεις του να πάει σε πρόωρες εκλογές λόγω της πανδημίας και των επενδύσεων και ότι θα εξαντλήσει την τετραετία. Ωστόσο ένας εκ των στενότερων συνεργατών του, ο υπουργός Επικρατείας Γιώργος Γεραπετρίτης, ο οποίος σε διάφορες περιπτώσεις στο παρελθόν είχε κληθεί να λειτουργήσει «αντ’ αυτού», θέλησε να δώσει ορισμένες διευκρινίσεις.
Με άρθρο του στην «Καθημερινή» ανέφερε μεταξύ άλλων: «Απλά και καθαρά λοιπόν: υπό τις παρούσες κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες, παραίτηση του πρωθυπουργού ή της κυβέρνησης δεν σημαίνει εκλογές. Εκλογές, άλλωστε, δεν είχαμε ούτε το 2011, όταν η παραίτηση του τότε πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου οδήγησε στον σχηματισμό της (πολιτικής) κυβέρνησης Παπαδήμου». Αρα, σύμφωνα με τον κ. Γεραπετρίτη, υπάρχει και η εκδοχή του σχηματισμού κυβέρνησης χωρίς εκλογές, κατά το παράδειγμα της κυβέρνησης Παπαδήμου.
Ας αφήσουμε το θέμα της παραίτησης του Γιώργου Παπανδρέου γιατί η υπόθεση είναι αρκετά σκοτεινή και από ανθρώπους του περιβάλλοντος του κ. Παπανδρέου, αλλά και από τον ίδιο τον τότε πρωθυπουργό, διατυπώθηκαν υπαινιγμοί περί συνωμοσίας. Ο κ. Γεραπετρίτης ήταν εκείνη την εποχή σύμβουλος του Παπανδρέου και ενδεχομένως να ξέρει κάτι περισσότερο. Μέχρι τώρα πάντως δεν έχει μιλήσει για το συγκεκριμένο ζήτημα. Ηταν πολιτική η κυβέρνηση Παπαδήμου; Ηταν. Ελαβε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή και συμμετείχαν πολιτικά πρόσωπα από πολλά κόμματα.
Ο επικεφαλής της βεβαίως ούτε πολιτικός ήταν ούτε εκλεγμένος, αλλά έχουμε ξαναδεί το έργο στην Ελλάδα (οικουμενική με Ζολώτα) και στην Ευρώπη (στην Ιταλία στο παρελθόν με τον Μάριο Μόντι, σήμερα με τον πρώην κεντρικό τραπεζίτη της Ε.Ε. Μάριο Ντράγκι). Την τοποθέτηση Παπαδήμου στη θέση του πρωθυπουργού οργάνωσε και επέβαλε η γραφειοκρατία των Βρυξελλών και συμφώνησαν τα κόμματα του τότε συναινετικού δικομματισμού. Συντρέχουν σήμερα λόγοι για να επιχειρηθεί κάτι ανάλογο;
Η πανδημία παρούσα, η ακρίβεια δεν είναι παροδικό φαινόμενο, οι δεσμεύσεις της χώρας για υψηλά πλεονάσματα τα επόμενα χρόνια δεν έχουν αναθεωρηθεί, το φάντασμα ενός νέου Μνημονίου πλανάται, οπότε οι συνθήκες ευνοούν τέτοιου τύπου σχεδιασμούς. Το εξετάζουν οι Βρυξέλλες; Ενδείξεις δεν έχουμε. Στο παρασκήνιο δεν αποκλείεται να συζητείται. Υπάρχουν πρόθυμα κόμματα να εμπλακούν; Στον ΣΥΡΙΖΑ το αποκλείουν, στο ΚΙΝ.ΑΛΛ. δεν ξεχνούν το κόστος που πλήρωσαν την προηγούμενη φορά, στο ΜέΡΑ25 το απορρίπτουν μετά βδελυγμίας, στο ΚΚΕ τείχος παγερής αδιαφορίας.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα δεχτεί να δώσει τη θέση του σε κάποιον τεχνοκράτη (ποιον άραγε;) και να στηρίξει μια κυβέρνηση συνεργασίας, οπότε δεν θα είναι εύκολο για το κόμμα του να λύνει και δένει χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν, όπως κάνει μέχρι τώρα; Οι φερόμενοι ως ιδιοκτήτες της χώρας και ο σημερινός επικεφαλής τους αν μπουν σ’ αυτή τη λογική θα είναι σαν να ομολογούν ότι απέτυχαν κι αυτό ούτε που περνάει από το μυαλό τους. Εκτός αν βλέπουν την καταστροφή να έρχεται, οπότε θα τους βολέψει η μετάθεση των ευθυνών. Αλλωστε είναι «μανούλες» στην ανακάλυψη εξιλαστήριων θυμάτων.
- το κείμενο του Τάσου Παππά είναι από την Εφημερίδα των Συντακτών (04.01.2022)