Επί αιώνες, ο βιασμός, μέσω της κυρίαρχης πατριαρχικής αφήγησης, συσχετιζόταν με τη γενετήσια έλξη, το σεξ, ακόμα και τον έρωτα. "Τον τύφλωσε ο πόθος", "Παρασύρθηκε απ' τις αντρικές του ορμές", "Έχασε τον έλεγχο απ' το πάθος".
Όταν, πριν πενήντα-εξήντα χρόνια, οι γυναίκες άρχισαν να διατρανώνουν ανοιχτά τη σεξουαλικότητά τους, και να αψηφούν τα στερεότυπα - με το ντύσιμο, την κοινωνική τους ζωή, την ανεξαρτησία τους - ο βιασμός άρχισε να επιρρίπτεται στο θύμα. "Μ' αυτά τα μίνι που γυρνάνε, τι περιμένεις;" "Μ' αυτή την εμφάνιση, προκαλεί" "Έλα, το ήθελε κατά βάθος".
Πλέον, οι μάσκες έχουν πέσει. Γνωρίζουμε ότι ο βιασμός δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τον έρωτα, κι ας υποδύεται, καταναγκαστικά και βάναυσα, την ερωτική πράξη. Είναι μια ενέργεια εξουσιαστική, αμιγούς βίας και κακοποίησης - ελάχιστα διαφέρει απ' τον άγριο ξυλοδαρμό, ή την απόπειρα δολοφονίας.
Κι όποιος θεωρεί την τελευταία φράση υπερβολική, ας ρίξει μια ματιά στις στατιστικές περί θυμάτων βιασμού, κι ας αναλογιστεί τι αγώνα δίνουν οι κακοποιημένες, σακατεμένες γυναίκες για να ορθοποδήσουν. Κατάθλιψη, απόπειρες - όλα αυτά απαντούν με τρομακτική συχνότητα στον απόηχο του βιασμού.
Θυμάμαι να διαβάζω τη μαρτυρία μιας μεσήλικης γυναίκας, που είχε βιαστεί στα δεκαεφτά: επί τριάντα χρόνια, κάθε που ο συναισθηματικός της κόσμος ήταν μπόσικος, ένιωθε την παρουσία του βιαστή της - νόμιζε ότι, αν γύριζε το κεφάλι, θα τον έβλεπε στον δρόμο να την ακολουθεί, έπεφτε για ύπνο με κλειδωμένη πόρτα, και πάλι φοβόταν να αλλάξει πλευρό, μην τον αντικρίσει στο κρεβάτι της.
Η βία μπορεί να απονεκρώσει κομμάτια της ψυχής, να σημαδέψει τον άνθρωπο τόσο ανεξίτηλα, που να βαδίζει για πάντα στη σκιά της.
Γι' αυτό κι ο βιασμός - για τον οποίο πάντα μα πάντα ευθύνεται αποκλειστικά και μόνον ο βιαστής - είναι τόσο αποτρόπαιο, ασυγχώρητο έγκλημα - και ως τέτοιο οφείλει να αντιμετωπίζεται από την κοινωνία και τη δικαιοσύνη.
Αύγουστος Κορτώ (fb)