Καθώς η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα, εξαντλημένη από την ατελέσφορη διετή μάχη της με τον «αόρατο εχθρό», επαφίεται στην ελπίδα ότι «το τσουνάμι μολύνσεων από την μετάλλαξη Όμικρον θα οδηγήσει στη συλλογική ανοσία», οι πολιτικοί ξανασυζητούν για εκλογές…
Πάντα οι πολιτικοί συζητούσαν για εκλογές. Περισσότερο οι πολιτικοί κυβερνητικών κομμάτων που ξέμεναν εκτός κυβερνητικής εξουσίας, επειδή θεωρούσαν ότι άξιζαν να κυβερνούν περισσότερο από τους «άλλους». Έτσι, οι «άλλοι» έμοιαζαν πανομοιότυποι μ’ «αυτούς». Όπως οι πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ με τους πολιτικούς της Νέας Δημοκρατίας, επί σαράντα και… βάλε συναπτά έτη. Κατά τη διάρκεια των οποίων το κυβερνητικό δίπολο ήταν ΠΑΣΟΚ – Νέα Δημοκρατία.
Οι πολιτικοί των μη κυβερνητικών κομμάτων μόνο μέσα τους ήθελαν να κυβερνήσουν. Έξω τους, αρκούνταν να συμπεριφέρονται διαφορετικά από τους κυβερνητικούς συναδέλφους τους. Να διατηρούν γένια πολλών ημερών, να μην φορούν γραβάτες, να δείχνουν θυμωμένοι και επικριτικοί.
Συζητούσαν κι αυτοί για εκλογές και απαιτούσαν από το λαό να τους ψηφίσει. Όχι για να κυβερνήσουν, αλλά για να ξαναμπούν στη Βουλή. Επειδή, λέει, «είναι απαραίτητο για τη Δημοκρατία να είναι παρόντες στη Βουλή». Απλά, να είναι παρόντες.
Αυτό ήταν ακατανόητο για τους απλούς πολίτες. Το καταλαβαίναμε μόνο εμείς οι αριστεροί, που μάλλον είμαστε πιο… σύνθετοι. Έτσι φαίνεται, αφού κάθε φορά τους ψηφίζουμε. Για να είναι απλά παρόντες. Και να καταγγέλλουν. Τους άλλους.
*******
Και τώρα ακατανόητο είναι. Όχι μόνο για τους «απλούς πολίτες», αλλά και για τους περισσότερους από εμάς, τους αριστερούς ψηφοφόρους. Που, παρότι αισθανόμαστε πιο… σύνθετοι απ’ αυτούς, σκεφτόμαστε να ξαναψηφίσουμε τους πολιτικούς του ΣΥΡΙΖΑ. Για να ξαναμπούν στη Βουλή και να ξανακυβερνήσουν. Και όχι απλά για να είναι παρόντες. Και να καταγγέλλουν.
Ωστόσο, δεν είναι λίγοι οι πολιτικοί του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης που μοιάζουν να ξεχνούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο δεύτερος πόλος του κυβερνητικού δίπολου της τελευταίας δεκαετίας. Και συμπεριφέρονται σαν τους πολιτικούς των μη κυβερνητικών κομμάτων, τότε που επικρατούσε το κυβερνητικό δίπολο ΠΑΣΟΚ – ΝΔ…
Μόνο μέσα τους θέλουν να κυβερνήσουν. Έξω τους, αρκούνται να συμπεριφέρονται διαφορετικά από τους κυβερνητικούς συναδέλφους τους. Να διατηρούν γένια πολλών ημερών, να μην φορούν γραβάτες, να ντύνονται επιμελώς – ή και εντελώς – ατημέλητοι. Να δείχνουν γενικώς θυμωμένοι: με το σύστημα, τους κυβερνώντες, τα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης, δεξιά κι αριστερά. Και, ειδικώς, επικριτικοί: με το ήθος και το ύφος των άλλων. Μη εξαιρουμένων, ορισμένων κομματικών συντρόφων τους.
Και του προέδρου του κόμματός τους ενίοτε: όπως στην περίπτωση επίκρισης του Αλέξη Τσίπρα από γνωστό βουλευτή της… «ομπρέλας», όταν δήλωνε (στο Star) ότι «δεν είναι μόνο το σκέλος που αφορά το ψέμα του πρωθυπουργού (σ σ: στην περίπτωση της έκθεσης Τσιόδρα σχετικά με τους θανάτους εντός και εκτός ΜΕΘ), αλλά «κυρίως» ότι «αν είχαμε ενισχύσει το ΕΣΥ θα είχαμε αποφύγει το 38,5% των θανάτων». Της οποίας υπήρξα αυτήκοος μάρτυρας.
*******
Όλα αυτά σε καιρούς που οι πολίτες φυτοζωούν βυθισμένοι στην αβάσταχτα εξοντωτική δυστοπία που τους έλαχε: απογοητευμένοι από την ατελέσφορη επιστημονική αντιμετώπιση της πανδημίας και καθημαγμένοι από την αντικοινωνική κυβερνητική διαχείριση της, τσακισμένοι από τις οικονομικές καταστροφές, την φτώχια και την ακρίβεια, αδιαφορούν περισσότερο παρά ποτέ για την πολιτική, τους πολιτικούς και τις εκλογές…
Το μόνο που θα μπορούσε να τους στρατεύσει θα ήταν ένα κίνημα ματαίωσης της σημερινής πολιτικής, οικονομικής και υγειονομικής αθλιότητας. Μια απόπειρα ολικής επαναφοράς σε μια οποιαδήποτε προμνημονιακή «κανονικότητα». Ακόμα και σε μια απ’ εκείνες τις… κανονικότητες κατά τη διάρκεια των οποίων «εκχωρούσαμε την ψήφο μας στο κυβερνητικό κόμμα που συντηρούσε τα μικρά μας προνόμια: τα παραπάνω ευρώ, το σπίτι που χτίζεται, το εξοχικό, το αυτοκίνητο, την τηλεόραση και το σόπινγκ», όπως έγραφε κάποτε ο αείμνηστος φίλος μου Περικλής Κοροβέσης.
Και οι εκλογές, επιμένω εγώ: η άμεση πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη και η προσφυγή στις κάλπες με τον λόγο και τον τρόπο του Αλέξη Τσίπρα. Διότι πράγματι, «η χώρα βρίσκεται εγκλωβισμένη σε διπλό κλοιό πανδημίας και ακρίβειας, από μια κυβέρνηση που έχει αποτύχει παταγωδώς». Και υπ’ αυτές τις συνθήκες, «το μεγάλο ζήτημα δεν είναι αν μπορεί να αντέξει η χώρα εκλογές εν μέσω πανδημίας, αλλά αν θα μπορεί να αντέξει για πολύ ακόμα μια κυνική κυβέρνηση: ένας ένοχος πρωθυπουργός να διαχειρίζεται την πανδημία και την ανθρώπινη ζωή»… Τι λέτε, θ’ αντέξει;
- το κείμενο του Ν. Τσαγκρή είναι από την ΑΥΓΗ της Κυριακής (09.01.2022)