Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε (και στα σχολεία…)
του Χρήστου Ξανθάκη
Έχω χάσει το λογαριασμό πόσες φορές νικήσαμε τον κορωνοϊό. Τον νικήσαμε μια, τον νικήσαμε δυο, τον νικήσαμε τρεις και πέντε. Βασικά τον νικάγαμε πριν από κάθε καλοκαίρι που περιμέναμε τα.. τουριστάκια να φέρουν συνάλλαγμα για να πληρωθούν οι διαφημίσεις των τηλεοπτικών σταθμών.
Αλλά και πριν από τις γιορτές του ρίχναμε στ’ αυτιά, γιατί έπρεπε να τονωθεί η αγορά και να κυκλοφορήσει το χρήμα από τα «δώρα» στον ιδιωτικό τομέα. Όσα τέλος πάντων δεν τα ζήταγαν πίσω οι εργοδότες για να μην συνηθίσουν οι εργαζόμενοι στις σπατάλες…
Και στις αρχές του σχολικού έτους πάλι νικητές αναδεικνυόμασταν, μιας και ήταν αναγκαίο να μαντρωθούν τα πιτσιρίκια και μπικικίνια για άδειες ειδικού σκοπού δεν υπήρχαν πλέον, τα είχαμε υποσχεθεί όλα στους σχολάρχες που στήριξαν τις προεκλογικές μας καμπάνιες και το ιδεολογικό μας αφήγημα. Το αφήγημα!
Γενικά, τον έχω χάσει τον λογαριασμό πόσες φορές τον στουμπήξαμε σαν τα κρεμμύδια τον κορωνοϊό, πόσες φορές τον φιλετάραμε σαν την ντομάτα, πόσες φορές τον σφάξαμε σαν τα πράσα. Για να μην μιλήσω για εκείνο το περιβόητο μίλι, που ήταν τόσο πράσινο όσο και τελευταίο. Αλλά άμα βλέπεις ταινίες μόνο στο κινητό, καμιά φορά χάνεσαι στις λεπτομέρειες…
Κάπως έτσι συνέβη και με τα σχολεία. Άμα βγαίνανε λίγα τα κρούσματα ήταν έτοιμη η απάντηση στις αντιπολιτευόμενες δυνάμεις και στους απανταχού αμφισβητίες: Νικήσαμε τον κορωνοϊό!
Δυο βδομαδούλες ακόμη που λέει η Γκάγκα, σαράντα μέρες που λέει το πρωτοσέλιδο, «κι όμως η Ελλάδα έχει τους λιγότερους νεκρούς στα Βαλκάνια και βελτιωμένη θέση στην Ευρώπη» που έλεγε κι ο Άδωνις. Με 22.000 φέρετρα, δημιουργική λογιστική…
Έλα όμως που σκάσανε μύτη 15.000 πιτσιρίκια, τίγκα στον κορωνοϊό!
Έλα όμως που ένα σκασμό τάξεις δεν ήταν καν μισές είτε γιατί νοσούν τα μικρά είτε γιατί κλάσανε μέντες οι γονείς τους.
Έλα όμως που τα κενά των εκπαιδευτικών είναι μεγαλύτερα κι από εκείνα της άμυνας του Παναθηναϊκού στο προχθεσινό ματς με το Βόλο.
Εκρηκτικό μείγμα μου κάνει αυτό και είναι λίγο δύσκολο να ελεγχθεί ακόμη και από τους μάγους της επικοινωνίας που κατοικοεδρεύουν στο Μαξίμου.
Την κάνανε, πάντως, την κάτι παραπάνω από φιλότιμη προσπάθειά τους να το σώσουν το πράγμα.
Πρώτα με την διαρροή που κόσμησε ουκ ολίγα δημοσιογραφικά προφίλ ότι σώθηκαν χιλιάδες ζωούλες, μιας και βρέθηκαν τα 15.000 θετικά βλαστάρια. Γιατί αλλιώς θα τα είχαν αμολημένα οι μανάδες τους και θα διογκώνονταν οι μολύνσεις στο μη περαιτέρω.
Κι όταν δεν έπιασε αυτό, γιατί ακόμη και το μεγαλύτερο ούφο κάπως καταλαβαίνει το ανέκδοτο με τις ξανθιές και το μέντιουμ (από τον Πρετεντέρη να το ακούσετε, το λέει καλύτερα απ’ όλους!), βγήκαν τα πυρηνικά όπλα απ’ τη φαρέτρα:
Πρώτον διορισμοί χιλιάδων εκπαιδευτικών. Τι πειράζει που είναι αναπληρωτές, είτε τριμηνίτες είτε ως το τέλος της σαιζόν. Σημασία έχει η μαγική λέξη «διορισμός», που πάντοτε ακουμπά το μαλακό υπογάστριο του Έλληνα. Και τον κάνει να δακρύζει από ευτυχία…
Και μέχρι να διαβάσουν τα ψιλά γράμματα οι ενδιαφερόμενοι και να βγάλουν καντήλες και δεύτερο επικοινωνιακό μπαράζ με τα εμβόλια που έτσι όπως πάμε, έτσι όπως προστάζει η επιστήμη οι κάτω των 18 ετών δεν θα κάνουν τρίτη δόση, ενώ όσοι πιτσιρικάδες και όσες πιτσιρίκες νόσησαν θα κάνουν μία δόση. Και πήγε βράδυ, ξεχάστηκε η μπουρδίτσα ότι τον ξανανικήσαμε τον κορωνοϊό. Αύριο, πάλι, φρέσκα κουλούρια…
Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε, που λέω και στον τίτλο. Και στην κοινωνία και στα νοσοκομεία και στα σχολεία, γιατί όχι; Περνάνε οι μέρες, τίγκα οι ΜΕΘ, πιο τίγκα ακόμη τα νεκροταφεία. Αν έλεγες σε κάποιον πριν από δύο χρόνια ότι θα φτάσουμε στους 22.000 θανάτους, θα σε κοπάναγε με φύλλο μπακαλιάρο. Σήμερα, το πολύ πολύ να σου πει «τι ‘α κάν’ς, ‘α κατσ’ ‘α μαλώσ’» και να σε ξαποστείλει με καμιά χυδαία χειρονομία. Το παιχνίδι της πανδημίας χάθηκε, αλλά το παιχνίδι της επικοινωνίας κερδήθηκε. Και στη χώρα των Λωτοφάγων, αυτό είναι το μόνο που έχει τελικά σημασία…
Έχω χάσει το λογαριασμό πόσες φορές νικήσαμε τον κορωνοϊό. Τον νικήσαμε μια, τον νικήσαμε δυο, τον νικήσαμε τρεις και πέντε. Βασικά τον νικάγαμε πριν από κάθε καλοκαίρι που περιμέναμε τα.. τουριστάκια να φέρουν συνάλλαγμα για να πληρωθούν οι διαφημίσεις των τηλεοπτικών σταθμών.
Αλλά και πριν από τις γιορτές του ρίχναμε στ’ αυτιά, γιατί έπρεπε να τονωθεί η αγορά και να κυκλοφορήσει το χρήμα από τα «δώρα» στον ιδιωτικό τομέα. Όσα τέλος πάντων δεν τα ζήταγαν πίσω οι εργοδότες για να μην συνηθίσουν οι εργαζόμενοι στις σπατάλες…
Και στις αρχές του σχολικού έτους πάλι νικητές αναδεικνυόμασταν, μιας και ήταν αναγκαίο να μαντρωθούν τα πιτσιρίκια και μπικικίνια για άδειες ειδικού σκοπού δεν υπήρχαν πλέον, τα είχαμε υποσχεθεί όλα στους σχολάρχες που στήριξαν τις προεκλογικές μας καμπάνιες και το ιδεολογικό μας αφήγημα. Το αφήγημα!
Γενικά, τον έχω χάσει τον λογαριασμό πόσες φορές τον στουμπήξαμε σαν τα κρεμμύδια τον κορωνοϊό, πόσες φορές τον φιλετάραμε σαν την ντομάτα, πόσες φορές τον σφάξαμε σαν τα πράσα. Για να μην μιλήσω για εκείνο το περιβόητο μίλι, που ήταν τόσο πράσινο όσο και τελευταίο. Αλλά άμα βλέπεις ταινίες μόνο στο κινητό, καμιά φορά χάνεσαι στις λεπτομέρειες…
Κάπως έτσι συνέβη και με τα σχολεία. Άμα βγαίνανε λίγα τα κρούσματα ήταν έτοιμη η απάντηση στις αντιπολιτευόμενες δυνάμεις και στους απανταχού αμφισβητίες: Νικήσαμε τον κορωνοϊό!
Δυο βδομαδούλες ακόμη που λέει η Γκάγκα, σαράντα μέρες που λέει το πρωτοσέλιδο, «κι όμως η Ελλάδα έχει τους λιγότερους νεκρούς στα Βαλκάνια και βελτιωμένη θέση στην Ευρώπη» που έλεγε κι ο Άδωνις. Με 22.000 φέρετρα, δημιουργική λογιστική…
Έλα όμως που σκάσανε μύτη 15.000 πιτσιρίκια, τίγκα στον κορωνοϊό!
Έλα όμως που ένα σκασμό τάξεις δεν ήταν καν μισές είτε γιατί νοσούν τα μικρά είτε γιατί κλάσανε μέντες οι γονείς τους.
Έλα όμως που τα κενά των εκπαιδευτικών είναι μεγαλύτερα κι από εκείνα της άμυνας του Παναθηναϊκού στο προχθεσινό ματς με το Βόλο.
Εκρηκτικό μείγμα μου κάνει αυτό και είναι λίγο δύσκολο να ελεγχθεί ακόμη και από τους μάγους της επικοινωνίας που κατοικοεδρεύουν στο Μαξίμου.
Την κάνανε, πάντως, την κάτι παραπάνω από φιλότιμη προσπάθειά τους να το σώσουν το πράγμα.
Πρώτα με την διαρροή που κόσμησε ουκ ολίγα δημοσιογραφικά προφίλ ότι σώθηκαν χιλιάδες ζωούλες, μιας και βρέθηκαν τα 15.000 θετικά βλαστάρια. Γιατί αλλιώς θα τα είχαν αμολημένα οι μανάδες τους και θα διογκώνονταν οι μολύνσεις στο μη περαιτέρω.
Κι όταν δεν έπιασε αυτό, γιατί ακόμη και το μεγαλύτερο ούφο κάπως καταλαβαίνει το ανέκδοτο με τις ξανθιές και το μέντιουμ (από τον Πρετεντέρη να το ακούσετε, το λέει καλύτερα απ’ όλους!), βγήκαν τα πυρηνικά όπλα απ’ τη φαρέτρα:
Πρώτον διορισμοί χιλιάδων εκπαιδευτικών. Τι πειράζει που είναι αναπληρωτές, είτε τριμηνίτες είτε ως το τέλος της σαιζόν. Σημασία έχει η μαγική λέξη «διορισμός», που πάντοτε ακουμπά το μαλακό υπογάστριο του Έλληνα. Και τον κάνει να δακρύζει από ευτυχία…
Και μέχρι να διαβάσουν τα ψιλά γράμματα οι ενδιαφερόμενοι και να βγάλουν καντήλες και δεύτερο επικοινωνιακό μπαράζ με τα εμβόλια που έτσι όπως πάμε, έτσι όπως προστάζει η επιστήμη οι κάτω των 18 ετών δεν θα κάνουν τρίτη δόση, ενώ όσοι πιτσιρικάδες και όσες πιτσιρίκες νόσησαν θα κάνουν μία δόση. Και πήγε βράδυ, ξεχάστηκε η μπουρδίτσα ότι τον ξανανικήσαμε τον κορωνοϊό. Αύριο, πάλι, φρέσκα κουλούρια…
Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε, που λέω και στον τίτλο. Και στην κοινωνία και στα νοσοκομεία και στα σχολεία, γιατί όχι; Περνάνε οι μέρες, τίγκα οι ΜΕΘ, πιο τίγκα ακόμη τα νεκροταφεία. Αν έλεγες σε κάποιον πριν από δύο χρόνια ότι θα φτάσουμε στους 22.000 θανάτους, θα σε κοπάναγε με φύλλο μπακαλιάρο. Σήμερα, το πολύ πολύ να σου πει «τι ‘α κάν’ς, ‘α κατσ’ ‘α μαλώσ’» και να σε ξαποστείλει με καμιά χυδαία χειρονομία. Το παιχνίδι της πανδημίας χάθηκε, αλλά το παιχνίδι της επικοινωνίας κερδήθηκε. Και στη χώρα των Λωτοφάγων, αυτό είναι το μόνο που έχει τελικά σημασία…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost