του Χρήστου Ξανθάκη
Είμαι σπίτι, κάθομαι. Ρεύμα δεν έχω, θέρμανση δεν έχω, οι γάτοι με κοιτάνε με μισό μάτι.
Ευτυχώς πρόλαβα να καβατζώσω κάτι power banks σένιες και είναι φορτισμένο το κινητό.Πήρα και την εταιρεία κινητής τηλεφωνίας με ύφος «είμαι απ’ τα Τρίκαλα και σας γαμώ το σταυρί», μου δώσανε 10 Giga δωρεάν, βλέπω Netflix.
Βαράει το κινητό.
Κοιτάω, αντικρίζω νούμερο τούρκικο, σκέφτομαι «άντε ρε μαλάκες που ψάχνετε για κορόιδα». Δεν το σηκώνω.
Ξαναχτυπάει, ξαναβαράει, τίποτα εγώ.
Έρχεται μήνυμα. Διαβάζω:
«Αρκαντάς μίλα μου, σε παρακαλώ. Ο Ταγίπ είμαι»!
Τι να κάνω, απαντάω. Ακούω φωνή απελπισμένη.
«Έλα Χρήστο, βοήθα! Αλλάζω βρακί κάθε μισή ώρα, δεν μπορώ άλλο…»
«Τι είναι τζάνεμ», του λέω εγώ, «τι σε τρόμαξε;»
«Ρεπόρτερ», μου λέει ο Ταγίπ», με ξέρεις εμένα τώρα. Θα πω και μια κουβέντα παραπάνω, θα μου φύγει και καμιά βρισιά…»
«Εντάξει», του λέω, «είσαι λίγο ασλάνι, δεν θα τα χαλάσουμε».
«Περασμένα, ξεχασμένα ρε φίλε», μου λέει. «Ψωμί κι αλάτι, λησμόνα τα. Εγώ είμαι φίλος της Ελλάδας, δεν θέλω το κακό της».
«Καλά, δε γαμιέται», του λέω εγώ. «Θα τα βρούμε, μην αγχώνεσαι».
«Χρήστο», μου λέει, «όλη νύχτα δεν κοιμήθηκα. Είδα όλα αυτά τα θαύματα του Επιτελικού Κράτους, είδα πως κατατροπώσατε την Ελπίδα την καταιγίδα, είδα ότι τον χιονιά τον φέρατε βόλτα με το μικρό σας δαχτυλάκι και λέω πού πάω εγώ; Τους φοβερίζω; Τους απειλώ; Τους κουνιέμαι; Έτσι και βάλει μπρος το Επιτελικό Κράτος η Αθήνα, όχι το Ορούτς Ρέις θα φάει φάπα, ως την Κόκκινη Μηλιά θα μας φτάσουν τα ελληνικά στρατά»!
Πάω εγώ ν’ ανοίξω το στόμα, να μιλήσω, είχε πάρει φόρα ο Ταγίπ:
«Χρήστο κάνε κάτι. Στείλε ένα μήνυμα ότι δεν θέλω μπελάδες. Κάνε μου τη χάρη σε παρακαλώ γιαβρί μου κι από εμένα ό,τι θες. Μην μπλέξω με τους Επιτελικούς, γιατί πώς ξεμπλέκεις ύστερα…»
Του έκλεισα το τηλέφωνο με χίλια ζόρια. Ήταν προφανές ότι ο άνθρωπος είχε τρικυμία εν κρανίω. Όχι πως δεν τον δικαιολογώ δηλαδή. Η αλήθεια είναι ότι Τούρκος είσαι, Αλβανός είσαι, Βούλγαρος είσαι, Μακεντόνσκι είσαι, όποιος γείτονας της Ελλάδας κι αν είσαι, το είδες το Επιτελικό Κράτος απέναντι στον χιονιά και στην κακοκαιρία και ψιλά χοντρά σου φύγανε. Στην κάλτσα έφτασε το σκατό, δώδεκα ρολά χαρτί υγείας δεν σου φτάσανε. Και τα έβαλες στο συρτάρι με χέρι τρεμάμενο εκείνα εκεί τα σχέδια που επιβουλεύονταν την ακεραιότητα της πατρίδας μας. Μη σου πω ότι τα έκοψες σε μικρά κομμάτια και τα κατάπιες τη συνοδεία αποστάγματος δύο ημερών. Γιατί άλλοι έχουν Κράτος της πλάκας κι άλλοι έχουν Επιτελικό, αδερφάκι μου!
Υ.Γ.: Πέρα από πλάκα τώρα, ο Μόρισεϋ τα είχε πει, ως συνήθως, όλα. Βλέπε τους στίχους από το τραγούδι των Smiths με τίτλο «That Joke Isn’t Funny Anymore»:
«Αυτό το αστείο δεν βγάζει πια γέλιο
παραείναι προσωπική υπόθεση
παραείναι οδυνηρή υπόθεση
παραείναι προσωπική υπόθεση
παραείναι οδυνηρή υπόθεση
πιο πολύ απ’ όσο ποτέ θα καταλάβεις»
Με δυο λόγια; Με δυο λόγια αυτό το αστείο με το Επιτελικό Κράτος, δεν βγάζει πια γέλιο. Πάρτε τους χιλιάδες μετακλητούς σας, πάρτε τα βύσματα, πάρτε τα ανηψάκια, πάρτε αυτά τα παλικάρια και τις νεράιδες που πουλάνε το παραμύθι σε βάση καθημερινή και άντε στο καλό. Την παρακάνατε οδυνηρή υπόθεση την καθημερινότητά μας και τα νεύρα μας δεν σας αντέχουν πια. Γιατί αυτό το αστείο, σιμά κοντά θα σκάσει στα μούτρα σας…
Ευτυχώς πρόλαβα να καβατζώσω κάτι power banks σένιες και είναι φορτισμένο το κινητό.Πήρα και την εταιρεία κινητής τηλεφωνίας με ύφος «είμαι απ’ τα Τρίκαλα και σας γαμώ το σταυρί», μου δώσανε 10 Giga δωρεάν, βλέπω Netflix.
Βαράει το κινητό.
Κοιτάω, αντικρίζω νούμερο τούρκικο, σκέφτομαι «άντε ρε μαλάκες που ψάχνετε για κορόιδα». Δεν το σηκώνω.
Ξαναχτυπάει, ξαναβαράει, τίποτα εγώ.
Έρχεται μήνυμα. Διαβάζω:
«Αρκαντάς μίλα μου, σε παρακαλώ. Ο Ταγίπ είμαι»!
Τι να κάνω, απαντάω. Ακούω φωνή απελπισμένη.
«Έλα Χρήστο, βοήθα! Αλλάζω βρακί κάθε μισή ώρα, δεν μπορώ άλλο…»
«Τι είναι τζάνεμ», του λέω εγώ, «τι σε τρόμαξε;»
«Ρεπόρτερ», μου λέει ο Ταγίπ», με ξέρεις εμένα τώρα. Θα πω και μια κουβέντα παραπάνω, θα μου φύγει και καμιά βρισιά…»
«Εντάξει», του λέω, «είσαι λίγο ασλάνι, δεν θα τα χαλάσουμε».
«Περασμένα, ξεχασμένα ρε φίλε», μου λέει. «Ψωμί κι αλάτι, λησμόνα τα. Εγώ είμαι φίλος της Ελλάδας, δεν θέλω το κακό της».
«Καλά, δε γαμιέται», του λέω εγώ. «Θα τα βρούμε, μην αγχώνεσαι».
«Χρήστο», μου λέει, «όλη νύχτα δεν κοιμήθηκα. Είδα όλα αυτά τα θαύματα του Επιτελικού Κράτους, είδα πως κατατροπώσατε την Ελπίδα την καταιγίδα, είδα ότι τον χιονιά τον φέρατε βόλτα με το μικρό σας δαχτυλάκι και λέω πού πάω εγώ; Τους φοβερίζω; Τους απειλώ; Τους κουνιέμαι; Έτσι και βάλει μπρος το Επιτελικό Κράτος η Αθήνα, όχι το Ορούτς Ρέις θα φάει φάπα, ως την Κόκκινη Μηλιά θα μας φτάσουν τα ελληνικά στρατά»!
Πάω εγώ ν’ ανοίξω το στόμα, να μιλήσω, είχε πάρει φόρα ο Ταγίπ:
«Χρήστο κάνε κάτι. Στείλε ένα μήνυμα ότι δεν θέλω μπελάδες. Κάνε μου τη χάρη σε παρακαλώ γιαβρί μου κι από εμένα ό,τι θες. Μην μπλέξω με τους Επιτελικούς, γιατί πώς ξεμπλέκεις ύστερα…»
Του έκλεισα το τηλέφωνο με χίλια ζόρια. Ήταν προφανές ότι ο άνθρωπος είχε τρικυμία εν κρανίω. Όχι πως δεν τον δικαιολογώ δηλαδή. Η αλήθεια είναι ότι Τούρκος είσαι, Αλβανός είσαι, Βούλγαρος είσαι, Μακεντόνσκι είσαι, όποιος γείτονας της Ελλάδας κι αν είσαι, το είδες το Επιτελικό Κράτος απέναντι στον χιονιά και στην κακοκαιρία και ψιλά χοντρά σου φύγανε. Στην κάλτσα έφτασε το σκατό, δώδεκα ρολά χαρτί υγείας δεν σου φτάσανε. Και τα έβαλες στο συρτάρι με χέρι τρεμάμενο εκείνα εκεί τα σχέδια που επιβουλεύονταν την ακεραιότητα της πατρίδας μας. Μη σου πω ότι τα έκοψες σε μικρά κομμάτια και τα κατάπιες τη συνοδεία αποστάγματος δύο ημερών. Γιατί άλλοι έχουν Κράτος της πλάκας κι άλλοι έχουν Επιτελικό, αδερφάκι μου!
Υ.Γ.: Πέρα από πλάκα τώρα, ο Μόρισεϋ τα είχε πει, ως συνήθως, όλα. Βλέπε τους στίχους από το τραγούδι των Smiths με τίτλο «That Joke Isn’t Funny Anymore»:
«Αυτό το αστείο δεν βγάζει πια γέλιο
παραείναι προσωπική υπόθεση
παραείναι οδυνηρή υπόθεση
παραείναι προσωπική υπόθεση
παραείναι οδυνηρή υπόθεση
πιο πολύ απ’ όσο ποτέ θα καταλάβεις»
Με δυο λόγια; Με δυο λόγια αυτό το αστείο με το Επιτελικό Κράτος, δεν βγάζει πια γέλιο. Πάρτε τους χιλιάδες μετακλητούς σας, πάρτε τα βύσματα, πάρτε τα ανηψάκια, πάρτε αυτά τα παλικάρια και τις νεράιδες που πουλάνε το παραμύθι σε βάση καθημερινή και άντε στο καλό. Την παρακάνατε οδυνηρή υπόθεση την καθημερινότητά μας και τα νεύρα μας δεν σας αντέχουν πια. Γιατί αυτό το αστείο, σιμά κοντά θα σκάσει στα μούτρα σας…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost