Το χιούμορ είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να το αφήνουμε στους σοβαροφανείς. Το λέω, το πιστεύω, το υπογράφω και λυπούμαι πάρα πολύ γιατί στην Ελλάδα οι πραγματικοί χιουμορίστες ζόρι και κουπί τραβάνε. Διότι στη χώρα της Φαιδράς Πορτοκαλέας επιτρέπονται μόνο η χοντρή πλάκα, η τούρτα στα μούτρα, η τρικλοποδιά για να πέσεις στις λάσπες, τα λογοπαίγνια της συμφοράς που πάντοτε καταλήγουν σε «καλό, ε;»…
Γιατί τα σημειώνω τα ανωτέρω; Γιατί τις έγραψα τις καλές μου τις κουβέντες προχθές για τον Σιχλετίδη (χθες είχα ρεπό, έτρεχα στους συμβολαιογράφους!) και με πήρε ένας φίλος τηλέφωνο και μου είπε:
«Όλα καλά, ωραίος ο Θεόφιλος, αλλά δεν είναι ο μόνος στα FM που μας κάνει σκάμε χαμόγελο. Άκου και λίγο Σούλτα, ρε γκαζμά».
Όπου άδικο είχε ο φίλος, γιατί εγώ τον Σούλτα τον άκουγα και πιο πριν σε άλλα ραδιόφωνα και τον ακούω και τώρα, μία με δύο κάθε μεσημέρι, Δευτέρα έως Παρασκευή, στον Alpha 989. Έναν δίαυλο υποτίθεται συντηρητικού προσανατολισμού, που τηρεί, όμως, τα προσχήματα και ενίοτε τους τηγανίζει κιόλας τους κυβερνητικούς αξιωματούχους. Μια κάτι παραπάνω από καλή εναλλακτική λύση για όσους και όσες αναζητούν ενημέρωση και ειδησεογραφία στο ραδιόφωνο και δεν είναι τόσο προσηλωμένοι ή προσηλωμένες στα κομματικά θέσφατα.
Αλλά είχα μείνει στον Δημήτρη Σούλτα. Έναν χιουμορίστα πρώτης τάξεως, που σφάζει με το βαμβάκι άνευ χυδαιότητας και χοντράδας. Με ύφος σούπερ κουλ και διάθεση παιγνιώδη, χωρίς κραυγές και μπαλαφάρες, από τη μία βάζει τα πράγματα στη θέση τους και από την άλλη χαρίζει γέλιο. Πράγματα, δηλαδή, που τα ξέρουμε κι απ’ το Φέηζμπο όσοι είμαστε φίλοι του, μιας και τα χώνει με ωραίο τόπο και στο διαδίκτυο.
Κι έχει κι ένα άλλο καλό ο Σούλτας. Σε αντίθεση με τη μουσική επένδυση στην εκπομπή του Σιχλετίδη, η οποία μπορεί να γίνει κάτι παραπάνω από διδακτική, στον Δημήτρη ακούμε τραγουδάρες. Μάλλον δικές του επιλογές, αν κρίνω απ’ όσα ποστάρει στο ίντερνετ, και εξαιρετική απόλαυση για τα αυτιά του ακροατή.