Ο μεγάλος αυτοκινητόδρομος δημιουργήθηκε χρησιμοποιώντας όλα τα προνόμια που μπορούσε να δώσει το κράτος σε έναν ιδιώτη κατασκευαστή. Απαλλοτριώσεις εξπρές, κοστολόγηση κατά το δοκούν, αδιαφορία για την ένταξη του έργου σε κάποιο, στοιχειώδες, περιφερειακό δίκτυο και, κυρίως, πλουσιοπάροχη χρηματοδότηση.
Σπουδαίο έργο, αδιαμφισβήτητα, αλλά και πολύ σπουδαίος μηχανισμός ρευστότητας για την εταιρεία που τον διαχειρίζεται: οι χρήστες, που δεν έχουν και πολλές άλλες επιλογές, πληρώνουν τοις μετρητοίς ένα «κεφαλικό» δικαίωμα χρήσης. Υπήρχε, προφανώς η δικαιολογημένη σπουδή να υπάρξει άξονας σύνδεσης της προωτεύουσας με το νέο της Αεροδρόμιο (το 2001) και, λίγο αργότερα, να υπηρετηθούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες.
Με τόσα προνόμια στη μια πλευρά, του εταιρικού εκμεταλλευτή, το κράτος όφειλε να ασκεί συνεχή, σφικτό και λειτουργικό έλεγχο. Βάζω στοίχημα ότι ο υπουργός Πολιτικής Προστασίας και, πρακτικά, υπουργός «εκτάκτων καταστάσεων», δεν σκέφτηκε να ρίξει μια ματιά στην, κάπου θα υπάρχει για τα μάτια του κόσμου, σύμβαση υποχρεώσεων της Οδού. Ισως δεν έχει καταλάβει ότι σ’ αυτή την χώρα ο ιδιωτικός τομέας ακολουθεί και μιμείται τις αδυναμίες των κρατικών υπηρεσιών, όταν βεβαίως δεν τις εκμεταλλεύεται για να πλουτίσει με τον πιο εύκολο τρόπο.
Ο χιονιάς αποκάλυψε το Βατερλώ της προνομιούχου παραχώρησης. Πολύ σωστό το «πρόστιμο-αποζημίωση» για όσους ταλαιπωρήθηκαν. Όμως, ενόψει της προγραμματισμένης και χρήσιμης επέκτασης της Οδού, χρειαζόμαστε μια πολύ αυστηρότερη Συγγραφή Υποχρεώσεων μεταξύ κράτους και ιδιωτών. Φίλοι μας τα ΣΔΙΤ, φίλτατο όμως το Δημόσιο Συμφέρον.
(Άρθρο στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ», 26/01/2022)