 |
| Φωτογραφία: Μάριος Βαλασόπουλος / EfSyn |
Η επιχείρηση ξεδιπλώνεται καταιγιστικά. Οι μηχανισμοί της προπαγάνδας και της καταστολής, οι κονδυλοφόροι και οι κρανοφόροι πυροβολούν. Οι λέξεις και τα κλομπ χτυπούν. Οι «στρατηγοί» υπουργοί δίνουν γραμμή και οι «δημοσιογράφοι» την αναπαράγουν. Ολα βαίνουν καλώς στην επιχείρηση «κατεδαφίστε το δημόσιο Πανεπιστήμιο» -εκτός από μερικές «λεπτομέρειες».
Εκτός από τη «λεπτομέρεια» πως η κυβερνητική προπαγάνδα, που θέλει τα ελληνικά Πανεπιστήμια «τόπους ανομίας», διαψεύδεται καθημερινά από τους χιλιάδες φοιτητές και τους δασκάλους τους, οι οποίοι ακόμα και σε ακραίες συνθήκες όπως της πανδημίας εξακολουθούν να παράγουν έργο.
Εκτός από τη «λεπτομέρεια» πως τα μονίμως υποχρηματοδοτούμενα δημόσια Πανεπιστήμια ξεχωρίζουν γι' αυτό ακριβώς το έργο, συναγωνιζόμενα επαξίως ιδρύματα άλλων χωρών.
Εκτός από τη «λεπτομέρεια» πως η πανεπιστημιακή κοινότητα -ακόμη και η μάλλον συντηρητική Σύνοδος των Πρυτάνεων- στέκεται απέναντι στην κυβέρνηση. Εκτός από τη «λεπτομέρεια» πως όχι μόνο φοιτητικοί σύλλογοι, αλλά και σύλλογοι εργαζομένων ξεσηκώνονται.
Καλό το παραμύθι της κυβέρνησης με δράκο την «ανομία στα ΑΕΙ», αλλά εκτός από τη χορωδία των πρόθυμων μέσων ενημέρωσης που το παπαγαλίζει, υπάρχει και η πραγματικότητα. Και σε αυτήν κανένας σοβαρός πολίτης δεν πιστεύει πως το μείζον πρόβλημα της χώρας είναι τα φοιτητικά στέκια.
Κανένας λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να δει «εσωτερικό εχθρό» στα μάτια παιδιών 20 χρονών. Κανένας δεν νιώθει απειλή επειδή οι φοιτητές έχουν έναν χώρο μέσα στην πανεπιστημιούπολη για να συζητούν, να πολιτικοποιούνται, να οραματίζονται, να αμφισβητούν, να διεκδικούν.
Ωστόσο αυτή η κυβέρνηση στήνει πολεμικό σκηνικό στα ΑΕΙ και όχι μόνο για να πείσει την κοινή γνώμη πως η πανεπιστημιακή αστυνομία είναι απαραίτητη περισσότερο και από το να προσλάβει γιατρούς και νοσηλευτές.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη χρειάζεται έναν εικονικό πόλεμο για να ξεχάσουμε τον πραγματικό που χάνει καθημερινά -με χιλιάδες νεκρούς. Η κυβέρνηση χρειάζεται μια σκιαμαχία -με πραγματικά χτυπήματα ωστόσο- για να πλήξει την εμπροσθοφυλακή κάθε αντίστασης, κάθε σκιρτήματος αμφισβήτησης, τη νεολαία.
Με την ανεργία να ανεβαίνει και τη νεανική ανεργία να φτάνει στο 39%, με την οικονομία να παραπαίει, με την ακρίβεια να τσακίζει τα νοικοκυριά, η κυβέρνηση ξέρει ότι σπέρνει ανέμους και επιχειρεί να αποδυναμώσει αυτούς που μπορεί να ξεσηκώσουν θύελλες, τους νέους.
Εκτός από τη «λεπτομέρεια» πως η κυβερνητική προπαγάνδα, που θέλει τα ελληνικά Πανεπιστήμια «τόπους ανομίας», διαψεύδεται καθημερινά από τους χιλιάδες φοιτητές και τους δασκάλους τους, οι οποίοι ακόμα και σε ακραίες συνθήκες όπως της πανδημίας εξακολουθούν να παράγουν έργο.
Εκτός από τη «λεπτομέρεια» πως τα μονίμως υποχρηματοδοτούμενα δημόσια Πανεπιστήμια ξεχωρίζουν γι' αυτό ακριβώς το έργο, συναγωνιζόμενα επαξίως ιδρύματα άλλων χωρών.
Εκτός από τη «λεπτομέρεια» πως η πανεπιστημιακή κοινότητα -ακόμη και η μάλλον συντηρητική Σύνοδος των Πρυτάνεων- στέκεται απέναντι στην κυβέρνηση. Εκτός από τη «λεπτομέρεια» πως όχι μόνο φοιτητικοί σύλλογοι, αλλά και σύλλογοι εργαζομένων ξεσηκώνονται.
Καλό το παραμύθι της κυβέρνησης με δράκο την «ανομία στα ΑΕΙ», αλλά εκτός από τη χορωδία των πρόθυμων μέσων ενημέρωσης που το παπαγαλίζει, υπάρχει και η πραγματικότητα. Και σε αυτήν κανένας σοβαρός πολίτης δεν πιστεύει πως το μείζον πρόβλημα της χώρας είναι τα φοιτητικά στέκια.
Κανένας λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να δει «εσωτερικό εχθρό» στα μάτια παιδιών 20 χρονών. Κανένας δεν νιώθει απειλή επειδή οι φοιτητές έχουν έναν χώρο μέσα στην πανεπιστημιούπολη για να συζητούν, να πολιτικοποιούνται, να οραματίζονται, να αμφισβητούν, να διεκδικούν.
Ωστόσο αυτή η κυβέρνηση στήνει πολεμικό σκηνικό στα ΑΕΙ και όχι μόνο για να πείσει την κοινή γνώμη πως η πανεπιστημιακή αστυνομία είναι απαραίτητη περισσότερο και από το να προσλάβει γιατρούς και νοσηλευτές.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη χρειάζεται έναν εικονικό πόλεμο για να ξεχάσουμε τον πραγματικό που χάνει καθημερινά -με χιλιάδες νεκρούς. Η κυβέρνηση χρειάζεται μια σκιαμαχία -με πραγματικά χτυπήματα ωστόσο- για να πλήξει την εμπροσθοφυλακή κάθε αντίστασης, κάθε σκιρτήματος αμφισβήτησης, τη νεολαία.
Με την ανεργία να ανεβαίνει και τη νεανική ανεργία να φτάνει στο 39%, με την οικονομία να παραπαίει, με την ακρίβεια να τσακίζει τα νοικοκυριά, η κυβέρνηση ξέρει ότι σπέρνει ανέμους και επιχειρεί να αποδυναμώσει αυτούς που μπορεί να ξεσηκώσουν θύελλες, τους νέους.
