Και, φυσικά, δεν ήταν η μόνη εφημερίδα που, προ δικτατορίας (και απόντος του Ριζοσπάστη, τότε), κρυβόταν μέσα από τα σακάκια. Ήταν και η Δημοκρατική Αλλαγή, αλλά και το παλιό Έθνος και η Ελευθερία (πριν από την στροφή προς τη Αποστασία) και η Αθηναϊκή, ακόμα και Τα Νέα του πανίσχυρου ΔΟΛ με την κορυφαία κυκλοφορία.
Η Αυγή υπήρξε εφημερίδα άξια σεβασμού ακόμα και για μη φίλα προσκείμενους πολιτικά. Ενός σεβασμού που συνεχίστηκε και από τις νεότερες γενιές, όπως εκείνη της φίλης και συναδέλφου Κατερίνας Νικολοπούλου που «ένιωσε δέος» όταν χρειάστηκε για την πτυχιακή της στη σχολή Δημοσιογραφίας να περάσει από τα αρχεία τής Αυγής για να αποκομίσει στοιχεία. Ένιωσε σεβασμό για την εφημερίδα και αποστροφή για όσους «γλεντάνε για την αναστολή της καθημερινής έκδοσης».
Έγραψε η Κατερίνα Νικολοπούλου για την εφημερίδα που κλυδωνίζεται:
«Στη σχολή δημοσιογραφίας, επειδή ως νέα ήμουν επηρεασμένη από δεξιές οικογενειακές παραδόσεις, ο σοφός Βασίλης Πάικος με έστειλε στο πλαίσιο της πτυχιακής να ασχοληθώ με την ιστορία του Συνασπισμού τότε. Έπρεπε να περάσω και από τα αρχεία της Αυγής. Δεν ήμουν φίλα προσκείμενη, είχα όμως δημοκρατική, προφανώς, παιδεία, οπότε ένιωσα σεβασμό και δέος. Ακριβώς τον ίδιο σεβασμό έχω τώρα, απέναντι στους συναδέλφους που ενώ έβαλαν πλάτη, τελικά δεν δικαιώθηκαν από τις εξελίξεις. Και κανέναν σεβασμό απέναντι σε όσους γλεντάνε για την αναστολή της καθημερινής έκδοσης».
Η Αυγή , όποια και να είναι η τύχη της στη συνέχεια, έχει αφήσει βαθύ αποτύπωμα στην πολιτική ιστορία του τόπου και, βέβαια, στην ιστορία του Τύπου. Ο οποίος στο πρόσωπό της γνωρίζει μια ακόμα απώλεια, μια ακόμα ήττα. Την πολλοστή και, προφανέστατα, όχι την τελευταία.
- από το Harddog
