Θυμάμαι να καταστρώνουμε σχέδια για τα κάλαντα σαν πολεμική επιχείρηση: "Αρχίζουμε από δω, που ξυπνάνε νωρίς, ξεπετάμε αυτές τις πολυκατοικίες, που είναι ψιλικατζήδες, φτάνουμε πρώτοι εδώ κι εδώ που ρίχνουν πεντακοσάρικα, το παρακάτω τετράγωνο θέλει προσοχή, γιατί απαιτούν να ακούσουν όλα τα κάλαντα, ενώ εδώ βαριούνται, κι άμα φωνάζεις δυνατά σε διώχνουν στο "Καλήν ημέ-"
Κι όλα αυτά για να προλάβουμε ως τις δώδεκα-μία να μαζέψουμε κάνα πεντοχίλιαρο, και να το διαιρέσουμε δίκαια διά του τρία: "Δύο εγώ κι εσείς από χίλια πεντακόσια, γιατί έχω φωνή αγγέλου και το λέει κι η μαμά μου". Και μετά βουρ στο κέντρο για παιχνίδια και γλυκά.
Α, και φυσικά, ο ιερότερος στόχος: να κατατροπώσουμε τους φλώρους με τις μελόντικες, και να τους πάρουμε τα σώβρακα.
Τίποτα σαν την παιδική αθωότητα.
Aύγουστος Κορτώ (fb)