Πλήθος σκέψεις και συναισθήματα με το που έσκασε η ιστορία της ροζ αρβύλας... Όσο πιο πολύ απασχολεί τα μέσα και τον δικτυωμένο κόσμο των social media η υπόθεση Στ. Παναγιωτόπουλου, τόσο συνειδητοποιώ τη βαθύτερη αιτία της δυσφορίας.
Όλο αυτό που προβάλλεται στην τηλεόραση είναι μια αντανάκλαση του πραγματικού κόσμου. Όλοι συμφωνούν ότι βλέπουμε κακή τηλεόραση. Κατά συνέπεια, το μαγικό κουτί είναι εκεί να μας θυμίζει τον δυστοπικό κόσμο που ζούμε. Είναι εκεί για να μας ενημερώνει και να μας ψυχαγωγεί. Όμως, όλοι ξέρουμε ότι τίποτα από τα δύο δε συμβαίνει.
Και έτσι, την ίδια ώρα ακριβώς της ενημέρωσης κάποιοι βάζουν ψυχαγωγική σάτιρα, ώστε η αντιπαραβολή του σοβαρού με το αστείο να απαλύνει λίγο την πραγματικότητα.
Και κάποια στιγμή μαθαίνεις ότι αυτός ο φαινομενικά άκακος ψευτοδιασκεδαστής δεν υστερεί σε τίποτα από τον άλλο, τον πρωταγωνιστή στο ενημερωτικό δελτίο, που για να τον αποφύγεις είχες γυρίσει το κανάλι, και εκεί νιώθεις θυμό, νιώθεις εξαπατημένος, αλλά και ανίκανος να κλείσεις το κουμπί, γιατί ξέρεις ότι τότε ίσως να δεις τον εαυτό σου...
Θ.Καμ. / EφΣυν