Μια πολύ δυνατή τοποθέτηση έκανε στο πλαίσιο εκδήλωσης του υπουργείου Δικαιοσύνης για την καταπολέμηση των διακρίσεων λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού - ταυτότητας και έκφρασης φύλου, ο Γιώργος Καπουτζίδης.
Ο γνωστός ηθοποιός και σεναριογράφος αφηγήθηκε την προσωπική του ιστορία για να διατυπώσει ερωτήματα προς την πολιτεία, αλλά και προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη προσωπικά:
«Γεννήθηκα στις Σέρρες το 1972 και ήμουν ένα παιδί που ήταν πάρα πολύ χαρούμενο, πολύ δραστήριο και από μικρή ηλικία έπαιζα ευτυχισμένος με τα αυτοκινητάκια μου, με τις κούκλες της αδερφής μου, ποδόσφαιρο… θεωρούσα ότι όλα αυτά είναι πάρα πολύ ok. Ώσπου σε κάποια φάση, σε πολύ μικρή ηλικία, 8-9, κατάλαβα ότι μάλλον κάτι δεν ήταν τόσο ευχάριστο για κάποιους. Δεν μου εξήγησαν ποτέ τι πειράζει να παίζω με τις κούκλες της αδερφής μου. Παρατήρησα ότι οι άνθρωποι βλέπουν σε μένα κάτι που τους κάνει να με χλευάζουν, να με κοροϊδεύουν. Δεν μου εξήγησαν ποτέ τι ήταν αυτό. Κατέληξα μόνος μου ότι τους ενοχλούσε ότι ήμουν αυτός που ήμουν. Έτσι μπαίνεις σε μια διαδικασία να μην είσαι ο εαυτός σου. Μπαίνεις σε μια διαδικασία 24ωρης καταπίεσης, προσπαθείς να κρύβεις τον εαυτό σου, να είσαι κάτι άλλο. Ο καθένας αντιδρά διαφορετικά σε αυτό. Εγώ βρήκα τη λύση στο να απομονωθώ. Πέρασα όλο το Γυμνάσιο και όλο το Λύκειο απομονωμένος σε ένα σπίτι προκειμένου να αποφύγω τον χλευασμό και την κοροϊδία, προκειμένου να μπορώ να είμαι ο εαυτός μου μέσα σε αυτό το μικρό δωμάτιο που ζούσα».Ο κ. Καπουτζίδης τόνισε:
Ποιος τους είπε ότι είναι ok να χλευάζεις ένα παιδί; Ή να το κοροϊδεύεις και να το χτυπάς;».
«Πρέπει να δούμε ποιος τους το είπε, διότι από εκεί προκύπτει ο ρατσισμός».
«Αντιμετωπίζομαι σαν πολίτης δεύτερης κατηγορίας και από την κοινωνία και από την πολιτεία στο πέρασμα του χρόνου» είπε και συνέχισε:
«Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ένας άνθρωπος που δέρνει τα παιδιά του και τη γυναίκα του και δεν έχει δουλέψει ποτέ, να θεωρείται καλύτερος σύντροφος από εμένα και καλύτερος πατέρας από εμένα. Καταλήγουμε ότι το πιο σημαντικό κριτήριο είναι το με τι διεγείρεται σεξουαλικά ο καθένας. Μου φαίνεται ανόητο κριτήριο». «
«Δε θέλω να μου απαντήσετε γιατί είναι κακό η φωνή μου να είναι πιο λεπτή ή γιατί είναι κακό να παίζω με κούκλες ή γιατί είναι κακό να είμαι ο εαυτός μου. Μην μου το απαντήσετε, σας συγχωρώ, δεν πειράζει. Καλά τα πήγα και έτσι. Θέλω, όμως, πραγματικά να κάνω μια ερώτηση στον πρωθυπουργό αυτής της χώρας και δεν έχει να κάνει με παρατάξεις. Για ποιο λόγο είμαι ο άνθρωπος με τα λιγότερα δικαιώματα σ΄αυτή την αίθουσα, στη γειτονιά μου, στην πόλη μου. Αυτό δεν το έχω καταλάβει. Αν μπορεί να μου το απαντήσει έχει καλώς, αν δεν έχει απάντηση, πάει να πει ότι έχει κάνει κάτι λάθος και αυτός και ο προκάτοχός του και οι προκάτοχοι των προκατόχων και η κοινωνία και η πολιτεία. Και αυτό το λάθος οφείλουμε να το αλλάξουμε τώρα, σήμερα».
