Αυτές τις μέρες στην Αθήνα δεν είσαι σε μποτιλιάρισμα. Εχεις μπει στο φέρι και κάθεσαι στο αυτοκίνητο. Ακίνητος. Και πας ταξίδι. Δύο ή τρεις ώρες. Πες ότι πας στην Τήνο, να κάνεις τάμα..Οδηγός και αυτοκίνητο κινείστε από τη δυναμική του ρεύματος στη λωρίδα κυκλοφορίας. Δεν πας εκεί που έχεις επιλέξει. Πηγαίνεις εκεί που σε οδηγεί το μποτιλιάρισμα. Ομως δεν είναι μποτιλιάρισμα αυτό.
Είναι εμπειρία διαλογισμού. Κάτι το υπερβατικό που υψώνει εις το τετράγωνο την έννοια της αυτόνομης οδήγησης. Το αυτοκίνητό σου κινείται μόνο του. Και εσύ έχεις βγει από το σώμα σου και παρατηρείς τον εαυτό σου στο τιμόνι. Τι να σου πει η Tesla…
Οδηγείς μόνο με τα πόδια. Το ένα στο γκάζι και το άλλο στον συμπλέκτη. Και ανεβοκατεβάζεις. Μηχανικά, δεν το νιώθεις πια. Τα χέρια κάνουν άλλες δουλειές. Παίζουν με το ραδιόφωνο ή με τη μύτη σου – έλα, παραδέξου το. Ξεφυλλίζουν κάνα βιβλίο, ανοίγουν την εφημερίδα, σκαλίζουν το κινητό. Δεν βγαίνει μποτιλιάρισμα χωρίς το κινητό. Μπαίνεις social, απαντάς σε μηνύματα, κάνεις ένα skype να έχεις και παρέα. Υπέροχο για σένα. Για τον άλλον είναι σαν να τον βούτηξε ένα χέρι και να τον έχωσε στο μποτιλιάρισμα.
- από κείμενο του Κώστα Γιαννακίδη στο Protagon (ολόκληρο ΕΔΩ)
