Ο Χρήστος Ξανθάκης γράφει στο newpost δυο λόγια για τον Γιώργο Τράγκα που πέθανε τα ξημερώματα της Τρίτης σε ΜΕΘ του Σωτηρία νικημένος από τον κορωνοϊό:
Είκοσι χρόνια έγραφα για τα media στην «Ελευθεροτυπία», με όλη την πιάτσα είχα μιλήσει, από τον πιο πιο ασήμαντο ως τον πλέον επιφανή. Τμήμα της δουλειάς φίλε, έτσι είναι το ρεπορτάζ, άμα θέλεις το κάνεις άμα δεν θέλεις πήγαινε να βρεις άλλη απασχόληση.
Μέσα στους πολλούς, λοιπόν, μέσα στους πάρα πολλούς που γνώρισα, ήταν κι ο Γιώργος Τράγκας. Μιλάγαμε τις Τετάρτες ή τις Πέμπτες, όταν ξαμολιόμουνα εγώ να βρω ειδησάρια για το φύλλο της Κυριακής κι έπαιρνε φωτιά το κινητό μου. Ρίχνεις άδεια κι ελπίζεις να πιάσεις γεμάτα.
Ακόμη θυμάμαι τη φωνή του όταν σήκωνε το τηλέφωνο, αυτή τη βαριά, σεκλετισμένη και μαχμουρλίδικη φωνή, να μου λέει:
«Έλα Χρήστο».
Κι εγώ να ξεκινάω την κουβέντα, ψάχνοντας απαντήσεις στα ερωτήματα της εβδομάδας.
Αν είχε μου τις έδινε, καθώς δεν τον διέκρινε ποτέ τσιγγουνιά και τσιφουτιά. Χαλαρός ήταν και συναδελφικός και από υπεροψία μηδέν, παρότι αυτός ήταν ο σταρ κι εγώ ο απλός γραφιάς. Κι αν δεν μπορούσε να μου πει κάτι, περισσότερο αμήχανος έμοιαζε παρά υπερόπτης.
Η προσωπική μου άποψη;
Η προσωπική μου άποψη λέει ότι ο Γιώργος Τράγκας ήταν ένας σόουμαν υψηλής κλάσης, που μετά από τις αρχικές του αποτυχίες κατανόησε πολύ καλά τι θέλει το κοινό των ερτζιανών:
Χαβαλέ, βαβούρα, ασικιλίκι και καυγά! Και του το πρόσφερε με το βυτίο, έστω κι αν ο ίδιος σαν άνθρωπος ήταν πολύ πιο κουλ και χαλαρός. Τον ρόλο του έπαιζε στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση και αν τον έβλεπε από ψηλά ο Βασίλης Αυλωνίτης θα χειροκρόταγε. Το πνεύμα των παλιών κωμικών του ελληνικού κινηματογράφου, το διακονούσε με τον καλύτερο τρόπο ο Τράγκας. Όποιος είχε δει εκείνον τον αδιανόητο «γάμο της Μέρκελ» που είχε στήσει μια φορά κι έναν καιρό στην TV, ακόμη τον θυμάται!
Αυτά τα ολίγα και μην αρχίσουμε τώρα το στόρι με τις πολιτικές απόψεις, γιατί δεν θα τελειώσουμε ποτέ. Τουλάχιστον ο Τράγκας έμεινε στα δεξιά της δεξιάς παράταξης από την αρχή ως το τέλος, σε αντίθεση με κάτι άλλα καϊνάρια που πουλήσανε φιλελευθερισμό και δικαιωματισμό…
Μέσα στους πολλούς, λοιπόν, μέσα στους πάρα πολλούς που γνώρισα, ήταν κι ο Γιώργος Τράγκας. Μιλάγαμε τις Τετάρτες ή τις Πέμπτες, όταν ξαμολιόμουνα εγώ να βρω ειδησάρια για το φύλλο της Κυριακής κι έπαιρνε φωτιά το κινητό μου. Ρίχνεις άδεια κι ελπίζεις να πιάσεις γεμάτα.
Ακόμη θυμάμαι τη φωνή του όταν σήκωνε το τηλέφωνο, αυτή τη βαριά, σεκλετισμένη και μαχμουρλίδικη φωνή, να μου λέει:
«Έλα Χρήστο».
Κι εγώ να ξεκινάω την κουβέντα, ψάχνοντας απαντήσεις στα ερωτήματα της εβδομάδας.
Αν είχε μου τις έδινε, καθώς δεν τον διέκρινε ποτέ τσιγγουνιά και τσιφουτιά. Χαλαρός ήταν και συναδελφικός και από υπεροψία μηδέν, παρότι αυτός ήταν ο σταρ κι εγώ ο απλός γραφιάς. Κι αν δεν μπορούσε να μου πει κάτι, περισσότερο αμήχανος έμοιαζε παρά υπερόπτης.
Η προσωπική μου άποψη;
Η προσωπική μου άποψη λέει ότι ο Γιώργος Τράγκας ήταν ένας σόουμαν υψηλής κλάσης, που μετά από τις αρχικές του αποτυχίες κατανόησε πολύ καλά τι θέλει το κοινό των ερτζιανών:
Χαβαλέ, βαβούρα, ασικιλίκι και καυγά! Και του το πρόσφερε με το βυτίο, έστω κι αν ο ίδιος σαν άνθρωπος ήταν πολύ πιο κουλ και χαλαρός. Τον ρόλο του έπαιζε στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση και αν τον έβλεπε από ψηλά ο Βασίλης Αυλωνίτης θα χειροκρόταγε. Το πνεύμα των παλιών κωμικών του ελληνικού κινηματογράφου, το διακονούσε με τον καλύτερο τρόπο ο Τράγκας. Όποιος είχε δει εκείνον τον αδιανόητο «γάμο της Μέρκελ» που είχε στήσει μια φορά κι έναν καιρό στην TV, ακόμη τον θυμάται!
Αυτά τα ολίγα και μην αρχίσουμε τώρα το στόρι με τις πολιτικές απόψεις, γιατί δεν θα τελειώσουμε ποτέ. Τουλάχιστον ο Τράγκας έμεινε στα δεξιά της δεξιάς παράταξης από την αρχή ως το τέλος, σε αντίθεση με κάτι άλλα καϊνάρια που πουλήσανε φιλελευθερισμό και δικαιωματισμό…
