του Χρήστου Ξανθάκη
Πέμπτη σκάει η φήμη («βρώμα» στη δημοσιογραφική γλώσσα) ότι θα πάμε σε μάσκες σπέσιαλ χειρουργικού τύπου άμα θέλουμε να μπαίνουμε στα σούπερ μάρκετ και στα ΜΜΜ, σπεύδω φαρμακείο
να ψωνίζω μην πέσω στην έλλειψη (θέλω να μπαίνω στα σούπερ μάρκετ και στα ΜΜΜ), τις παίρνω ένα ευρώ η μία. Δεν λέω κουβέντα. Παρασκευή βγαίνει ο υπουργός Υγείας Θάνος Πλεύρης και επιβεβαιώνει τις διαρροές, τρέχουν όλοι και όλες να αγοράσουν μάσκες, νομίζανε ότι θα τις βρούνε μισό ευρώ, τις βρίσκουν ένα, πωτς γκένεν αυτό;Περνούν οι ώρες και οι καημοί, φτάνει η Κυριακή, πιάνουν οι θείτσες στασίδι στην εκκλησία κι ο Άδωνις στασίδι στον Αυτιά. Τον ρωτάει ο Γιώργαρος «τι θα γίνει με τις μάσκες;», λύνει τη γραβάτα ο υπουργός Άνευ Αρμοδιοτήτων, τσιτώνει τα μούσκουλα, σφίγγεται έτοιμος να σκάσει, ανακοινώνει ότι με προσωπική του παρέμβαση πέσανε οι τιμές, πάει τελείωσε. Νομίζω ότι δήλωσε κιόλας πως όποιος αισχροκερδίσει θα φάει το μεγαλύτερο πρόστιμο από καταβολής ελληνικού κράτους. Από τότε που σκοτώσανε τον Καποδίστρια έστω και χάσαμε την ευκαιρία να γίνουμε Ευρώπη…
Φυσικά, όλα αυτά θα είχαν αποφευχθεί αν είχε μπει από την αρχή εκείνη η παλιά, οξειδωμένη και ταλαίπωρη διατίμιση, τόσο θα τις πουλάτε τις μάσκες τις σούπερ τις χειρουργικές ή μάλλον μέχρι τόσο, όποιος θέλει και λιγότερο με γειά του με χαρά του, πιο πολύ αποκλείεται. Μια φορά κι έναν καιρό όταν ήμουνα πιτσιρίκι και είχαμε υπουργό Συντονισμού τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, έτσι γινότανε, για να μην μπαίνει βαθιά το χέρι του εμπόρου στην τσέπη του καταναλωτή και του τσουρνεύει μέχρι και το τελευταίο πενηνταράκι. Άλλο το τότε όμως και άλλο το τώρα…
Τώρα, λοιπόν, πρέπει να πεινάσουμε και λίγο, για να σωθεί η αγορά και να μη μιλάμε και πολύ γιατί σωθήκανε τα λεφτά των Ευρωπαίων και ανέλαβε υπουργός οικονομικών της Γερμανίας ο βαφτισιμιός του Σόιμπλε και μπικικίνια θα πάρουμε καλό Ιούνιο κι αν πάρουμε δηλαδή, που θα πάρουν μόνο όσοι συγχωνευθούν ή πουληθούν, μπιρ παρά κι έτσι, πέντε δεκάρες, μια πορδούλα στον άνεμο, σχέδιο Πισσαρίδη το λένε κι όλα τα παιδάκια κλαίνε. Το πρόβλημα, βέβαια, είναι ότι κλαίνε μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου, αλλά άντε τώρα να τους πείσεις ότι ψηφίσανε λάθος το 2019. Ο θάνατος του εμποράκου, καταφθάνει με ταχύτητα…
Επί τη ευκαιρία λοιπόν και για να το κλείσω το σημερινό, θα ξαναποστάρω κάτι που είχα γράψει εδώ στο Newpost την Άνοιξη του 2020. Για να δείτε πόσο μακριά έβλεπε το κληρονομικό χάρισμα και ότι δεν χρειάζεται να είσαι Έλλην υπουργός για καταλαβαίνεις προς τα πού φυσάει ο άνεμος:
«Οι New York Times που είναι σπουδαία εφημερίδα τα πιάσανε νωρίς νωρίς τα βάιμπς και οργάνωσαν μια συζήτηση ανάμεσα σε σημαντικούς επιστήμονες για το “δια ταύτα” της επιδημίας. Κι εκεί ανέκυψαν μερικά εξαιρετικά ενδιαφέροντα ερωτήματα. Όπως για παράδειγμα:
* Γιατί σκούζουμε όταν πεθαίνουν 800 άτομα την ημέρα από κορωνοϊό στις ΗΠΑ και δεν λέμε κουβέντα όταν πεθαίνουν 700 άτομα την ημέρα από φτώχεια;
* Τι είναι εκείνο που μας συγκλονίζει περισσότερο, η απώλεια της ζωής ή μήπως η απώλεια στην ποιότητα ζωής;
* Τι θα πούνε οι παππούδες και οι γιαγιάδες όταν καταλάβουν ότι τα εγγόνια τους ενδέχεται να χάσουν έναν ολόκληρο χρόνο του σχολείου λόγω καραντίνας;
* Μπορούμε ή δεν μπορούμε να συνεχίσουμε την καραντίνα, ωσότου δεν θα υπάρχει ούτε ένας θάνατος από κορωνοϊό;»
- από το newpost