Περισσότερο και από τον τεράστιο αριθμό των κρουσμάτων που ανακοινώνονται και από την επέλαση της «Ομικρον» πρέπει να μας φοβίζει η ασυναρτησία που χαρακτηρίζει την πολιτική της κυβέρνησης. Είναι σαφώς επικίνδυνη η πανδημία του κορονοϊού και η αστραπιαία επέκταση της τελευταίας παραλλαγής της.
Αλλά είναι πολλαπλάσια επικίνδυνη μια κυβέρνηση και μια ομάδα υπουργών που αυτοσχεδιάζουν, κινούνται με αβάσταχτη ελαφρότητα από την απόλυτη αμεριμνησία στον απόλυτο πανικό, δεν ακούν τους επιστήμονες, δεν μελετούν στοιχειωδώς την εμπειρία άλλων χωρών και ταυτόχρονα είναι βέβαιοι ότι έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους.
Για πολλοστή φορά είμαστε μάρτυρες ακόμα ενός δραματικού επεισοδίου της πανδημίας. Μέσα σε ελάχιστες μέρες οι αρμόδιοι υπουργοί έχουν περάσει από τον εορταστικό εφησυχασμό στην προαναγγελία μεθεόρτιων περιοριστικών μέτρων και από αυτά στην πανικόβλητη επίσπευση των περιοριστικών μέτρων από αύριο.
Η μόνη στρατηγική της κυβέρνησης είναι το «βλέποντας και κάνοντας» και η μόνη τακτική της το «είπα-ξείπα». Αν υποθέσουμε ότι έστω και υπό την πίεση της έκρηξης των κρουσμάτων και της απειλής εμφράγματος στα νοσοκομεία η λήψη νέων περιοριστικών μέτρων είναι μονόδρομος, το ερώτημα είναι αν συνοδεύονται από ένα στοιχειώδες πακέτο αντίμετρων για τους κλάδους της οικονομίας και τους εργαζόμενους που θα υποστούν τις άμεσες συνέπειες.
Οι αντιδράσεις των επαγγελματιών και πολύ περισσότερο των εργαζομένων της εστίασης, του κλάδου που στη διάρκεια της πανδημίας αποτέλεσε τον σάκο του μποξ για τις κυβερνητικές παλινωδίες -από το καθολικό λοκντάουν μέχρι την covid free λειτουργία-, είναι χαρακτηριστικές και εύγλωττες.
Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι τα εστιατόρια, τα μπαρ, οι καφετέριες πρέπει να μείνουν ορθάνοιχτα, ενώ η «Ομικρον» σαρώνει. Επιχειρηματίες και υπάλληλοι είναι έτοιμοι ξανά να προσαρμοστούν στις έκτακτες υγειονομικές ανάγκες. Αλλά ρωτάνε το απλούστατο: Ποια είναι τα αντίμετρα που θα ανακοινώσει η κυβέρνηση μαζί με τη μείωση του ωραρίου λειτουργίας και τους όποιους αναγκαίους περιορισμούς;
Πώς θα αναπληρωθεί ο χαμένος τζίρος, τα χαμένα μεροκάματα; Πώς θα προστατευτούν οι θέσεις εργασίας και οι εργαζόμενοι από ένα νέο κύμα απολύσεων; Υπάρχει κανένα επιτελικό στέλεχος που σχεδιάζει τα αυτονόητα; Ή ισχύει απολύτως το καρφί του «γαλάζιου» ευρωβουλευτή Γιώργου Κύρτσου, ότι «επιβεβαιώνεται πως το επιτελικό κράτος δεν έχει... επιτελικό σχεδιασμό»;
Εφημερίδα των Συντακτών
(Άποψη)
