Γιατί έκλεισε η «Ελευθεροτυπία»

Δέκα χρόνια από τότε που κατέβασε ρολά

Κανονικά αυτό κείμενο έπρεπε να το γράψω χτες, αλλά χτες ήμουνα τάβλα με κρύωμα (κρυώνω εύκολα, δεν κάνω για σπίτι) και ίσα ίσα σερνόμουνα από το υπνοδωμάτιο ως την κουζίνα. Οπότε θα διαβάσετε σήμερα δυο λόγια για τα δέκα χρόνια από τότε που κατέβασε ρολά η «Ελευθεροτυπία», τα δέκα χρόνια που συμπληρώθηκαν χτες.
Αλήθειες πρώτα και γιατί κλείσαμε, να το βγάλω από πάνω μου, μιας και στα σόσιαλ μόνο μπουρδίτσες διαβάζω.
Κλείσαμε για τρεις λόγους:

• Πρώτον γιατί η Μάνια Τεγοπούλου δεν είχε ιδέα από εμπορική πολιτική και επιχειρηματικότητα.
• Δεύτερον γιατί κάποιοι συνάδελφοι θέλανε να φτιάξουν δικό τους φύλλο.
• Και τρίτον γιατί μας είχαν βάλει στο μάτι, για δικούς του λόγους ο καθένας, ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Σταύρος Ψυχάρης.

Αυτά και ευχαριστώ και αναλύσεις μη ζητάτε, διότι χρειάζομαι ένα βιβλίο ολόκληρο για να τα εξηγήσω όλα με λεπτομέρειες. Κι όσο για τις θεωρίες συνωμοσίας του τύπου ότι η Μάνια ήθελε να κλείσει η εφημερίδα γιατί δεν γούσταρε τους δημοσιογράφους, που να δείτε ο συγχωρεμένος ο πατέρας της πόσο τους γούσταρε. Μια ζωή θυμάμαι στους διαδρόμους της Μίνωος να κυκλοφορεί το ανέκδοτο ότι ο Κίτσος λάτρευε τη «Χρυσή Ευκαιρία» γιατί ήταν η μοναδική εφημερίδα δίχως συντάκτες!

Κι όμως, ο άνθρωπος αυτός έστησε και ανέχτηκε την ελληνική εκδοχή του παλιού αλλά όχι ξεχασμένου «αφήστε όλα τα λουλούδια ν’ ανθίσουν». Ε, ανθίσανε λοιπόν και τα λουλούδια και τα ζιζάνια και τ’ αγριόχορτα και προέκυψε ένας μπαξές φαντασμαγορικός και πολύχρωμος. Που για δεκαετίες ολόκληρες λειτούργησε ως άλλοθι της διαχρονικά διαβρωμένης τέταρτης εξουσίας…
Πάνε τώρα αυτά, είμαστε στη νέα εποχή της δημοσιογραφίας, που κυνηγάει τα κλικ σαν να μην υπάρχει αύριο. Όσοι και όσες την ζήσαμε από μέσα την «Ελευθεροτυπία», δεν την ξεχνάμε ωστόσο. Δεν λησμονούμε ότι μια φορά κι έναν καιρό το πανηγύρι των τρελών έβγαζε με το δικό του τρόπο τη γλώσσα, απέναντι στον κομφορμισμό, στον καθωσπρεπισμό και στη μιζέρια.
In loving memory

Χρήστος Ξανθάκης

medioΠΙΛΑΦΟ / newpost