...που «πολεμήθηκαν» με τα ίδια όπλα από τις εφημερίδες
Η γελοιογραφία είναι ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο του Τύπου –του περιοδικού και του ημερήσιου. Η κοινωνική γελοιογραφία ήκμασε κυρίως στα λαϊκά περιοδικά που δεν υπάρχουν πια: Ρομάντσο («Το διαβάζουν 300.000 αναγνώστες» το μότο του), ο Θησαυρός (και ο Οικογενειακός Θησαυρός, όπως ονομάστηκε αργότερα), το Πρώτο, το Τραστ του Γέλιου και άλλα, με μικρότερη γελοιογραφική κάλυψη, δημοσίευαν δεκάδες γελοιογραφίες σε κάθε τεύχος.
Τις ίδιες περιόδους είχε μεγάλη απήχηση και η πολιτική γελοιογραφία. Υπήρχαν σκιτσογράφοι –λίγοι, πάντως– που θήτευσαν και στα δύο είδη, την πολιτική και κοινωνική γελοιογραφία. Περισσότερο κινήθηκε στους δύο χώρους ο Βασίλης Χριστοδούλου, τα σκίτσα του οποίου από τις στήλες της μαχητικής, τότε, Βραδυνής, έγραψαν ιστορία στον αντιδικτατορικό Τύπο.
Ο Άγγελος Μενδρινός σε ένα από τα θέματά του για τον παλιό Τύπο, παραθέτει πολλά στοιχεία για τις γελοιογραφίες εποχής, τις οποίες χαρακτηρίζει «αιχμή του δόρατος» των περιοδικών τα οποία στις δεκαετίες τού ’70 και του ΄80, όπως αναφέρει, «δεν δέχτηκαν μόνο την επίθεση της τηλεόρασης, αλλά και του πολιτικού Τύπου που ουσιαστικά τους συναγωνίστηκε με τα ίδια όπλα». Το δημοσίευμά του στο newscenter.gr αναφέρεται σε σπουδαίους σκιτσογράφους (Φωκίων Δημητριάδης, ΚΥΡ, Μιχάλης Γάλλιας, Αρχέλαος Αντώναρος και πολλούς άλλους) και δίνει βαρύτητα στις εορταστικές γελοιογραφίες των Χριστουγέννων, χωρίς να μένει μόνο σε αυτές.
**Δείτε εδώ το κείμενο και σκίτσα που παραθέτει ο Άγγελος Μενδρινός στο newscenter / Harddog