Χτες ήταν η Παγκόσμια Ημέρα Τηλεόρασης, αλλά εγώ το Σαββατοκύριακο δεν δουλεύω (για την ώρα κύριε Χατζηδάκη μου, για την ώρα…), οπότε θα τη γιορτάσουμε σήμερα. Και θα της ανάψουμε τα.. κεράκια τα πολυάριθμα με μια παραδοχή:
Όσο και να την πετσοκόβουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όσο και να την αμφισβητούν οι νεώτερες γενιές, όσο και να την υπονομεύουν οι ίδιοι οι άνθρωποί της, η τηλεόραση παραμένει ο βασιλιάς των media.
Κι αυτό γίνεται την ατζέντα της επικαιρότητας εξακολουθεί να την ορίζει το γυαλί, το κουτί, η μικρή οθόνη!
Κοιτάξτε, για παράδειγμα, το τουίτερ και το φέησμπουκ. Οι μισές και βάλε αναρτήσεις τους (ίσως και επτά στις δέκα, στο πρώτο…) αφορούν σε καταστάσεις και γεγονότα της τηλεοπτικής ειδησεογραφίας και ψυχαγωγίας. Απέναντί τους στέκονται οι κυβερνοναύτες, τα δικά τους τα χαΐρια και σουσούμια παραθέτουν και σχολιάζουν. Και, φυσικά, το πάνε παραπέρα το στόρι και χτίζουν τη δική τους μυθολογία, αλλά όπως θα έλεγαν και οι παλιοί μαρξιστές άνευ βάσεως δεν υπάρχει εποικοδόμημα…
Το αυτό και με τα ραδιόφωνα, που έχουν απωλέσει εδώ και έτη πολλά κάθε είδους αυτονομία, ενώ οι εφημερίδες το παλεύουν αλλά ξέρουν πολύ καλά ότι υπερασπίζονται μια χαμένη υπόθεση. Το παιχνίδι, τους το έχουν κλέψει από καιρό…
Παγκόσμια Ημέρα Τηλεόρασης λοιπόν και για να μιλήσουμε για τα δικά μας, όλο και περισσότερο μοιάζει να είχε δίκιο εκείνη η έκθεση του Ινστιτούτου της Φλωρεντίας που μίλαγε για τέσσερα βιώσιμα κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας. Την έβδομη άδεια δεν την διεκδίκησε κανείς, το ένα από τα έξη κανάλια έχει υποστείλει τη σημαία και αν δεν υπήρχαν οι διάφορες Λίστες, δεν είμαι απολύτως σίγουρος ότι δεν θα είχαμε και δεύτερη απώλεια.
Με την ελληνική αγορά να δέχεται βροχή τις φάπες του κορωνοϊού, ποιος, αλήθεια, θα τρέξει να στηρίξει τα τηλεοπτικά δίκτυα; Αλλά ας είναι καλά ο Πλεύρης, που καταφτάνει μετά από τον Πέτσα και τον Κικίλια…
Xρήστος Ξανθάκης / medioΠΙΛΑΦΟ (newpost)
