Ένα άψογο ταινιάκι για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών
του Χρήστου Ξανθάκη
Κάθομαι εγώ τώρα και χαζολογάω με τη φίλη μου τη Λίνα στο μέσεντζε, λέει η Λίνα για τα δικά της, λέω εγώ για τα δικά μου, γκρινιάζει για το Παγκρατάκι και πόσο σκατά έγινε (σας τα ‘λεγα,
δεν σας τα ‘λεγα;), εξαντλούμε την θεματολογία, άντε να πούμε «αντίο», με ρωτάει η φιλενάδα:«Το φιλμάκι της Lacta, το είδες;»
«Ελα γάμησέ μας με την εταιρική κοινωνική ευθύνη», απαντάω εγώ, που δεν ξέρω αν σας το έχω πει αλλά είμαι κουμμούνι με γαλόνια σοβιετικά.
«Ρε δες το πρώτα κι ύστερα βγάλε συμπέρασμα», μου λέει η Λίνα, που είναι πλάσμα προοδευτικό πλην όμως πιο σοφτ από εμένα που (δεν ξέρω αν σας το είπα) είμαι χαρντκοράς.
Και το είδα.
Και το είδα και το ξαναείδα και το μελέτησα και το ξεψάχνισα και το έφερα τα μπρος πίσω και τα πίσω μπρος και ένα έχω να πω:
Γαμώ την εταιρική κοινωνική ευθύνη και τις παραφυάδες της, τελεία.
Αλλά η Lacta ξηγήθηκε κάτι παραπάνω από σωστά!
Και πάμε να το σπάσω σε πενηνταράκια, διότι δουλειά μας είναι η ενημέρωση δεν είναι το ξύσιμο της πατσιάς.
Όπως όλοι και όλες (οφείλουμε να) γνωρίζουμε, σήμερα είναι η
Παγκόσμια Ημέρα Εξάλειψης της Βίας κατά των Γυναικών. Και δεν είναι μία
ακόμη μέσα σε τόσες και τόσες (και πολύ συχνά μαλακισμένες…) Παγκόσμιες
Ημέρες που γιορτάζουν οι ραδιοσταθμοί και οι ιστοσελίδες, είναι μια Παγκόσμια Ημέρα που πρέπει να τα παρατήσεις όλα, έστω για πέντε λεπτά γαμώ το μπελά σου,
και να σκεφτείς τι έκανε εσύ γαμώ το σπίτι σου, για να μην υποφέρει μια
γυναίκα στα χέρια ενός δυνάστη, στα χέρια ενός κάφρου, στα χέρια ενός
καταπιεστή.
Έκανες κάτι;
Δεν ξέρω για σένα αγαπάκι μου, αλλά η Lacta μπήκε στον κόπο να ρισκάρει ολίγη (ή και όχι τόσο ολίγη…) από τη δημοφιλία της, για να υπερασπιστεί το δικαίωμα των θηλυκών σε μια ζωή χωρίς ξύλο, χωρίς βρισίδι, χωρίς ξεφτίλα. Και τα κατάφερε, χωρίς να καταφύγει στην κλάψα, στα σορόπια, στο παρακαλετό. Τα κατάφερε με ένα ταινιάκι ισορροπημένο, ζυγισμένο, προσεγμένο πολύ που δεν καταφεύγει σε εύκολες λύσεις για να κερδίσει τη συμπάθεια του θεατή. Ένα ταινιάκι που το λένε «Μη με αφήσεις ποτέ»..
Εδώ λοιπόν, ακόμη και η χρήση της μουσικής είναι άψογη, υποστηρίζοντας με τρόπο ειρωνικό και υπονομευτικό το σενάριο. Όσο για τους ηθοποιούς, τη Χριστίνα Χειλά Φαμέλη και τον Έκτορα Λιάτσο, το δίνω το χειροκρότημα, μιας και απέφυγαν τις υπερβολές και τις φαντασμαγορίες. Λιτά, απλά, περιεκτικά μας πρόσφεραν το πορτραίτο μιας σχέσης κάτι παραπάνω από τοξικής που καταλήγει σε μια ακόμη ανθρωποθυσία. Σε μια ακόμη γυναικοκτονία. Τη γυναικοκτονία που δεν χώρεσε στην αναμόρφωση του Ποινικού Κώδικα, γιατί δεν χώραγε καν στο μυαλό του υπουργού Τσιάρα. Αλλά χώρεσε στο μπάτζετ και στη συνείδηση των ανθρώπων της Lacta στους οποίους όλοι και όλες χρωστάμε ένα μεγάλο «ευχαριστώ»!
Υ.Γ. 1: Μη λησμονήσω και το σκηνοθέτη Αργύρη Παπαδημητρόπουλο, που το σενιάρισε αβασάνιστα το σποτάκι. Σαπό!
Υ.Γ. 2: Το σενάριο ανήκει στην Αγγελική Κορνελάτου, στην Κατερίνα Ανδρούλη και στον Πάνο Σαμπράκο.
Υ.Γ. 3: Το σποτάκι της Lacta πραγματοποιήθηκε με τη συνεργασία της Διοτίμα.
Υ.Γ. 4: Να σημειώσω επίσης ότι και η ανκοργούμαν του Kontra Νατάσα
Γιάμαλη (ναι η Νατάσα που με καλεί στις εκπομπές της, όχι δεν το κάνω
από γλείψιμο), γύρισε ένα εξαιρετικό σποτ για την κακοποίηση στη σχέση.
Με τη σφραγίδα του οίκου Yves Saint Laurent, το ξέρω, γαμώ την εταιρική
κοινωνική ευθύνη το ξέρω, αλλά είμαστε σε πόλεμο παιδιά.
Και ο πόλεμος απαιτεί όλα τα όπλα!