«Βρέθηκε», «βρέθηκε», «χαρίζεται ο...», «χαρίζεται η...». Αυτές τις φράσεις τις βλέπεις κατά δεκάδες όταν μπεις στα σάιτ των φιλοζωικών οργανώσεων, κάτι που ανακάλυψα και εγώ όταν χρειάστηκε να κοινοποιήσω ότι «βρέθηκε ο... Ηρακλής». Ετσι τον ονομάσαμε. Χαμένος –μάλλον εγκαταλειμμένος στον Υμηττό, κοντά στο σπίτι μου– ήρθε μόνος του και μας βρήκε, αναζητώντας πιθανότατα φαγητό και στέγη.
Κάναμε τα αυτονόητα: απευθυνθήκαμε στον δήμο, τον τσιπάραμε, τον στειρώσαμε και του κάναμε εξετάσεις αίματος. Ο Ηρακλής είναι ένας καλοκάγαθος νεαρός γίγαντας, με καλούς τρόπους, αγαπησιάρης και μαθημένος να ζει κοντά σε ανθρώπους. Ανθρώπους είπα; Βάλτε ένα ερωτηματικό δίπλα. Γιατί οι «άνθρωποι» που τον είχαν –δεν ξέρω πώς μπόρεσαν– τον παράτησαν μόνο του στο βουνό, πιθανότατα αφότου τέλειωσε η καραντίνα. Εκατοντάδες σκυλιά –χιλιάδες ίσως σε όλη την Ελλάδα;- εγκαταλείπονται μαζικά αφού επιτέλεσαν τον ρόλο τους: αυτόν της δικαιολογίας για να βγουν βόλτα τα... αφεντικά τους εν μέσω περιορισμών λόγω πανδημίας.
Είναι πολλοί οι «άνθρωποι» που έχουν μιαν εντελώς εργαλειακή αντίληψη για τα ζώα: «τους προσφέρω τροφή και στέγη, άρα και αυτά σε κάτι πρέπει να “χρησιμεύουν”». Οσοι όμως έχουμε ζήσει με σκυλιά (ή γατιά) ξέρουμε ότι τα ζώα έχουν έναν ίσως και πιο πλούσιο (αν και όχι τόσο σύνθετο) συναισθηματικό κόσμο από τον δικό μας, με βαθιά ενσυναίσθηση και «δέσιμο» με το είδος μας.
Ο Ηρακλής έχει μια προσωρινή στέγη για να μη γυρίζει στους δρόμους. Πρέπει όμως να βρει μια μόνιμη και σταθερή. Κάπου που να του δώσουν την αγάπη που του αξίζει. Η ευγνωμοσύνη του κάθε φορά που γυρίζουμε από τη βόλτα δεν περιγράφεται! Ζητούνται ΑΝΘΡΩΠΟΙ!
Τάσος Τσακίρογλου / EΦΣΥΝ