Aσκήσαμε συχνά κριτική. «Δαγκώσαμε» κιόλας. Να κάνουμε και λίγη αυτοκριτική; Πολλοί εγκλωβιζόμαστε σε ανελαστικά «σχήματα» και καλά χτισμένα στερεότυπα και αν έρθει η.. ώρα να καταλυθούν, μένουμε άφωνοι. Εκπληκτοι. Ενεοί. Αλλά τουλάχιστον ως προς το τηλεοπτικό «περιβάλλον» έχουμε κι ένα «άλλοθι». Οτι τα στερεότυπα ευνοούνται - αν δεν επιβάλλονται. Οτι οι ρόλοι πρώτα επιδιώκονται, μετά μοιράζονται, ύστερα υπερτονίζονται και τέλος τέλος εγκλωβίζουν.
Κι εκεί ισχύει απαρεγκλίτως το «καθείς εφ’ ω ετάχθη». Μπα; «Καλωσορίσατε στο 2021». Οπου σοβαρές παρουσιάστριες ειδήσεων αναπαράγουν σοβαρά και πιστά τη «γραμμή» Πέτσα του εκάστοτε καναλιού και παρουσιάστριες εκπομπών ανάλαφρου κουτσομπολιού και «ψυχαγωγίας», εκπομπών «πρωινάδικων» και «μεσημεριανάδικων» δηλαδή, για να συνεννοούμαστε, σώζουν κάθε άλλο παρά ανάλαφρα την -προ πολλού- χαμένη αξιοπρέπεια και τιμή της δημοσιογραφίας.
Ενα τέτοιο στερεότυπο... λοιπόν στένευε τη Ναταλία Γερμανού σ’ ένα pret-a-porter κοστουμάκι που στα πέτα του ήταν κεντημένος ο (ετερο)καθορισμός: «κόρη του Φρέντυ Γερμανού» ή για την ακρίβεια «κόρη του δημοσιογράφου και συγγραφέα Φρέντυ Γερμανού και της διαφημίστριας Εριέττας Μαυρουδή». Βέβαια η Ναταλία Γερμανού δεν ετεροκαθορίστηκε από τη διασημότητα και την επιτυχία των γονιών της. Δούλεψε στα περιοδικά, πέρασε στο ραδιόφωνο, από εκεί στην τηλεόραση, παράλληλα στη στιχουργική παραδίδοντας επιτυχίες για ό,τι βαφτίσαμε «σουξέ», έγινε και η ίδια θέμα στις εκπομπές «ψυχαγωγίας» για κάτι έρωτες και κάτι χωρισμούς, συνέβαλε ως στιχουργός στη δημιουργία του τραγουδιού «My Number One» που με την Ελενα Παπαρίζου ερμηνεύτρια χάρισε στην Ελλάδα τη νίκη στη Eurovision το 2005, παρουσίασε ριάλιτι, καταχωρίστηκε στην «ψυχαγωγική» τηλεοπτική ζώνη. Είναι και... ξανθιά.
- Η Ναταλία Γερμανού δέχτηκε συντονισμένα πυρά και επίθεση λάσπης επειδή «τόλμησε» να φιλοξενήσει στην εκπομπή της τον διασώστη Ιάσονα Αποστολόπουλο, αυτόν που προκαλεί «αλλεργία» σε κυβέρνηση και ακροδεξιά. Ομως, μαθημένη από μικρή να χαράσσει τον δικό της δρόμο, δεν έκανε ούτε μισό βήμα πίσω.
- περισσότερα στο κείμενο της Ναταλί Χατζηαντωνίου στην ΕφΣυν ΕΔΩ