Δεν τα γράφω τώρα, τα ‘γραφα πριν από πέντε χρόνια στις 30 Σεπτεμβρίου του 2016 και μέσα ήμουνα. Εδώ στο Newpost σε κομμάτι με παρεμφερή τίτλο, απ’ όπου και αντιγράφω δια της ..

μεθόδου του κόπυ πάστε μεγάλη η χάρη της. Λα τα μινόρια:

«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν θεσμοθετημένη η σκλαβιά των μαύρων. Δεν το σκέφτονταν, δεν το ζορίζανε οι λευκοί το ζήτημα, τους έμοιαζε πολύ νορμάλ και τακτοποιημένο από κάποια ανώτερη δύναμη. Τέλειωσε όμως το πάρτι με το χρώμα του δέρματος, ως και εμφύλιος έλαβε χώρα στις ΗΠΑ για να ψοφήσει η σκλαβιά.

Ύστερα καταγράφονταν ως κατώτεροι άνθρωποι τα μέλη της LGBT κοινότητας. Αφού ήταν διαφορετικοί στο κρεβάτι, ούτε να τους φτύσεις δεν αξίζανε. Το έγραφε ρε παιδιά και στην Παλιά Διαθήκη, σε ένα σωρό εδάφια. Αλλά μας τελείωσε κι αυτό, γίναμε όλοι ίσα κι όμοια, ως και σύμφωνο συμβίωσης αποκτήσανε.

Κάτι πήγε να γίνει με τους ανάπηρους, έπεσε κι εκεί φάπα. Ούτε αυτούς μπορείς να τους κοροϊδέψεις πια, σε παίρνουνε με τις πέτρες. Ούτε τους τσιγγάνους, ούτε τις πουτάνες, ούτε τους ζωόφιλους, ούτε τους κοντούς, ούτε τους γέρους, ούτε τους στραβοκάνηδες, ούτε τους αλλήθωρους, ούτε τους καραφλούς, ούτε καν τους αποφοίτους Χαρβαρντ. Πάει τέρμα ο ρατσισμός, κουβέντα δεν μπορείς να πεις, ραμμένος ο στόμας…

Εκτός κι αν την πέσεις σε χοντρή ή χοντρό! Εκεί επιτρέπεται να πεις ό,τι γουστάρεις, επιτρέπεται να ξεράσεις ένα βυτίο χολή, επιτρέπεται να τους καταρρακώσεις, επιτρέπεται να τους ισοπεδώσεις. Το υπερβολικό πάχος δεν περιλαμβάνεται ακόμη στον κατάλογο της καλής συμπεριφοράς, δεν είναι ρατσιστικό να επιτίθεσαι στους χοντρούς και στις χοντρές. Βγάζει γέλιο το πράγμα, κοπάνα τες ρε φίλε τις ντουλάπες τις δίφυλλες, βαράτε τους σαπιοκοιλιάδες, αντέχουν στο ξεφτιλίκι.

Το καθαγιάζει άλλωστε και ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος, που έβγαλε κρετίνο τον Νίκο Φίλη ακριβώς επειδή είναι υπέρβαρος. Το είχε πει προ ημερών, το επανέλαβε χθες σε φυλλάδιο που κυκλοφόρησε: "Παχεία γαστήρ, λεπτόν ου τίκτει νόον". Σαν να λέμε το παχύ στομάχι δεν γεννάει έξυπνο νου. Σαν να λέμε ότι όλοι οι χοντροί και οι χοντρές είναι πλάσματα χαζά και κουτά και κουκουρούκου…»

Αυτά το 2016 και ναι, μέσα ήμουνα αν εξαιρέσεις το κύμα το ρατσιστικό που ξεσηκώθηκε εναντίον των Ρομά (τσιγγάνων, όπως θέλετε πείτε τους) μετά απ’ το Πέραμα. Κι αυτό, πάλι, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης συνέβη κυρίως, όπου βρίσκει τέλος πάντων την ευκαιρία ο κάθε περίεργος να βγάλει βυτία με χολή από μέσα του.

Όπως μέσα ήμουνα και με τις επιθέσεις στους χοντρούς και τις χοντρές και το απέδειξε αυτός ο χορογράφος ο Τάσος Ξιαρχό, που φρόντισε να κάνει το κομμάτι του και με βίντεο μάλιστα μήπως και δεν τον πιστέψουμε πόσο γάτος είναι. Μόνο που δεν υπολόγιζε ότι κι αυτός ακόμη ο τελευταίος ρατσισμός έχει κάποια όρια. Και ότι έχει περάσει μια ολόκληρη πενταετία από τις προσβολές του Αμβρόσιου στον Φίλη με τον Μητροπολίτη να έχει πάρει την άγουσα για τη σύνταξη και την αποστρατεία. Που θα μπορούσε να δώσει την ευλογία του στον χορογράφο, αλλά θα έβλεπε τα τατού και θα έκοβε λάσπη…

Κι εδώ είναι μάλλον το βασικό ερώτημα σε αυτή την ιστορία:
Πώς ένας άνθρωπος που κατά τα φαινόμενα έχει τραβήξει ζόρι από διάφορους εξυπνάκηδες (νομίζω ότι το έγραψε κι ο ίδιος σε επόμενο σημείωμά του), γίνεται ξαφνικά θύτης από θύμα και ορμάει να κατασπαράξει μια στρουμπουλή κοπελίτσα που έτρωγε ανήξερη το φαγάκι της;

Τι ήταν αυτό που τον φόρτισε, τι ήταν αυτό που τον όπλισε, τι ήταν αυτό που τον έκανε θηρίο; Πώς του προέκυψε να εκτοξεύει δηλητηριασμένα βέλη έτσι για την πλάκα, έτσι για τον χαβαλέ; Κάποιοι θα τα ξαναρίξουν όλα στα καταραμένα τα σόσιαλ, αλλά φοβούμαι ότι το πρόβλημα είναι βαρύτερο και σοβαρότερο και έχει να κάνει με την υποβάθμιση της κάθε είδους αλληλεγγύης και την εξύψωση του πάσης φύσεως ατομικισμού. Κι ο ατομικισμός πολύ εύκολα σε κάνει κανίβαλο, όλοι το ξέρουν αυτό…

- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost