Το θέμα μου είναι από εκείνα για τα οποία λέμε «από πού να το πιάσεις και που να το αφήσεις»· ο Νίκος Μανιός υπήρξε ένας αγωνιστής σε όλη την έως τώρα ζωή του και από τους ανθρώπους που πάλεψαν για κάθε αναγκαία έκφραση της κοινωνικής ζωής με αγώνες και άξιες ιδεολογικές θέσεις, τις οποίες και διατήρησε σε όλη του την ύπαρξη.
Δεν παραθέτω βιογραφικά του στοιχεία, αφού αυτές τις μέρες τα μέσα ενημέρωσης και το διαδίκτυο αναφέρθηκαν επανειλημμένως στην περίπτωσή του. Και μέσα στη μουρλοκατάσταση του φοιτητικού κινήματος, βγήκαν οι… ομάδες αλητείας και μούχλας, τα επιθετικά και δήθεν προστατευτικά «σώματα ασφαλείας τής φοιτητικής ιστορίας και ασύλου», για να βάλουν τάξη και να εκδιώξουν τους… ασφαλίτες και τα πρόσωπα που «σπιλώνουν» κατά την άποψή τους τις ιδέες του Πολυτεχνείου τού ’73…
Οι «προστάτες» θεώρησαν και τον Μανιό ως «ύποπτο» και τον ξυλοκόπησαν. Τόσο απλά, τόσο συμβολικά, τόσο αποτελεσματικά, τόσο… απόλυτα αλήτικα.
Ίσως τέτοιοι «ιδεολόγοι», «αγωνιστές μπροστάρηδες» των κινημάτων, να είχαν ως… πρόθεση να επανέλθουν οι συζητήσεις περί της «καταδικαστέας βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται», η οποία καλό θα είναι να μην έρχεται στην επικαιρότητα επειδή προκαλεί δυσφορία και ιστορικές μνήμες, οι οποίες εμμένουν στον διχασμό…
Καμία ιδεολογία δεν ανακοινώνει πως το ξύλο βγαίνει απ’ τον Παράδεισο και πως το ξύλο από μια παράταξη είναι… ελαφρύτερο και δικαιότερο από το αν ερχότανε από κάποια άλλη. Πονάει με τον ίδιο τρόπο, προσβάλει τον δαρμένο και εν τέλει, τον στέλνει στο νοσοκομείο, στην καλύτερη περίπτωση, αν προλάβει… Εάν σύγχρονες κοινωνίες εξακολουθούν να εκφράζονται με επιθετικό τρόπο, με άγριες μεθόδους, με απτά δείγματα βίας στο κοινωνικό και οικογενειακό περιβάλλον, αλλά και στους χώρους των Πανεπιστημίων, τότε σίγουρα το ξύλο δεν βγήκε από τον Παράδεισο, ούτε κατέβηκε από τον Ουρανό, ούτε αλιεύθηκε από τη Θάλασσα, ούτε εστάλη απ’ την Κόλαση. Ας το παραδεχτούμε· βγήκε από την αλητεία που κρύβει ο άνθρωπος μέσα του. Η αλητεία καταλήγει στο ξύλο και όχι στην ανταλλαγή απόψεων και επιχειρημάτων. Διότι έχεις μάθει να εκφράζεσαι με την… κουλτούρα τής βίας, που την έχεις μέσα σου και την καλλιεργείς επειδή τόσο ξέρεις, τόσο καταλαβαίνεις και σου… πάει. Εάν λύνεις τις αντιθέσεις σου με βία, δείχνεις την ταυτότητά σου στην πράξη.
Οι… ιδεολογίες έρχονται μετά. Τα τόσα πολλά παραδείγματα αποκαλύπτουν τους πολυποίκιλους δρόμους έκφρασης των βιαιοτήτων, οι οποίες πραγματοποιούνται σε όλα τα πολιτικά συστήματα. Δεν έχει ακόμα δημιουργηθεί η ιδανική κοινωνία, η οποία να αποτρέπει τη βία μέσω μιας συνειδητής και πολιτισμένης πολιτικής ορθότητας (αν υπάρχει αυτή).
Δεν μπορώ να… σκάψω βαθύτερα και να βρω τη σωστή απάντηση· η Ιστορία τού 20ου αιώνα μού δίδαξε πως ο Ναζισμός εξόντωσε εκατομμύρια πολίτες και ο Σοβιετικός Κομμουνισμός (που ξεκίνησε από επανάσταση που υποσχέθηκε ατομικές ελευθερίες, ισότητα και δικαιοσύνη) επικράτησε και διατηρήθηκε επί 74 χρόνια με περισσή βία και αμέτρητα θύματα.
Το θέμα τής βίας εναντίον του Νίκου Μανιού, ο οποίος δάρθηκε από τους (υποτίθεται) ιδεολογικούς του συγγενείς, έχει να κάνει με μια πεντακάθαρη α λ η τ ε ί α, η οποία εκπορεύεται από την τύφλα τής ψευτοπροστασίας τής ιδεολογικής καθαρότητας και του πανεπιστημιακού ασύλου, που στην προκειμένη περίπτωση το θεώρησαν ιδιωτική τους υπόθεση!
Από την άλλη μεριά, όπως φάνηκε, δεν υπήρξε κανείς για να προστατέψει εκείνους που πήγαν να τιμήσουν το μεγαλείο και την ανιδιοτέλεια των αγωνιστών του ’73 ή για να αποτρέψει τέτοια συμβάντα, για τα οποία θα έπρεπε να υπάρχει, επαναλαμβάνω, περιφρούρηση, για να μην καταλήξουμε στην παραδοξότητα να… προτείνουν κάποιοι την εφαρμογή του νόμου για την προστασία τού ασύλου, που ψηφίστηκε από την παρούσα κυβέρνηση.
Τέτοια και άλλα παρόμοια δυσάρεστα συμβάντα αποκαλύπτουν πως η παραδοσιακή βία της Αστυνομίας έχει και μιμητές· τους κουκουλοφόρους, αλλά και τους δήθεν προοδευτικούς ψευτοπαλληκαράδες μιας άλλης συνομοταξίας αλητών, οι οποίοι βάλλουν εύκολα και στα τυφλά κατά παντός, ακόμα και δοκιμασμένων ανθρώπων, όπως ο Μανιός, στο πολιτικό πεδίο τής Αριστεράς.
Το παράδειγμα των αλητών που βιαιοπράγησαν εις βάρος του Νίκου Μανιού και όχι μόνο, ταπείνωσε τη φετινή 17η Νοέμβρη, τις μνήμες και την κ ο υ ρ α σ μ έ ν η πια ετήσια επέτειο τής ηρωικής θυσίας…
Σχολιάκι 656 / Μετά πάσης ειλικρινείας… (22/11/2021)