Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Με φέρνουν τα βήματά μου στα Εξάρχεια, κατέβηκα και χθες. Και περπάτησα τη Στουρνάρη και πήγα ως το Πολυτεχνείο. Για να δω τα παιδιά με τα μαλλιά και με τα μαύρα ρούχα, που έλεγε
κι ο τροβαδούρος πριν ανακαλύψει την κρυφή γοητεία της Φιλοθέης. Κι αυτός και η γενιά του…Είμαι λοιπόν μπροστά στην πόρτα και βλέπω μιλιούνια την
πιτσιρικάδα, δεκαοκτάρηδες και δεκαοκτάρες, εικοσάρηδες και εικοσάρες,
εικοσιπεντάρηδες και εικοσιπεντάρες.
Κάτω από το πανό που τα λέει όλα:
«Με το σύνθημα του ’73 να φωτίζει τους αγώνες του σήμερα, θα υπερασπιστούμε όσα με αίμα κατακτήθηκαν.
Η νεολαία δεν σκύβει το κεφάλι.
Μέσα στο σκοτάδι παλεύουμε για μια στάλα ουρανό».
Το σημειώνω εδώ και δεν έχω ιδέα αν παρανομώ, γιατί είναι κι ο
Τσιάρας στη μέση που μας ξεκαθάρισε ότι «όποιος κλονίζει την εμπιστοσύνη
του κοινού στην εθνική οικονομία, στην αμυντική ικανότητα της χώρας ή
στη δημόσια υγεία τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον τριών μηνών και χρηματική ποινή».
Λίγο τό ’χει ο άλλος να σκάσει μύτη καμαρωτός και να δηλώσει ότι το συγκεκριμένο πανό, καθώς και το συγκεκριμένο δημοσίευμα που το μεταφέρει στο αναγνωστικό κοινό, του κλόνισαν την εμπιστοσύνη στην εθνική οικονομία, στην αμυντική ικανότητα, στη δημόσια υγεία, σε κάτι τέλος πάντων και να πέσει βαρύς ο πέλεκυς της δικαιοσύνης; Τρεις μήνες και κάτι μπικικίνια και δεν ξέρω καν αν έχει ανασταλτικό χαρακτήρα η έφεση. Αν ρωτούσαμε το Μένιο, μπορεί και να το γνώριζε…
Είμαι στο Πολυτεχνείο λοιπόν, μια πολύβουη κυψέλη από νιάτα, που δεν σκέφτονται ούτε ποινές ούτε πρόστιμα. Στο δικό τους το κεφάλι κυριαρχούν άλλα πράγματα. Η θυσία, ας πούμε, τόσων και τόσων παιδιών, που έδωσαν τις ζωές τους για ένα καλύτερο αύριο. Για να βγαίνουν οι αναθεωρητές της ιστορίας και να δηλώνουν ότι «μέσα στο Πολυτεχνείο δεν σκοτώθηκε κανένας».
Και γιατί όχι, δηλαδή;
Σάμπως θα τους κυνηγήσει κανένας Τσιάρας να τους ρίξει στη μπουζού και να τους ξεπαραδιάσει;
Ό,τι θέλουν λένε, όπως θέλουν το λένε, όποτε θέλουν το λένε.
Αρκεί να μην αφορά στην εθνική οικονομία, στην αμυντική ικανότητα, στη δημόσια υγεία.
Αν αφορά στη δημοκρατία την ίδια, δεν έγινε και τίποτα, το έχουμε κατακτήσει αυτό πια, πάμε στην επόμενη πίστα.
Άλλωστε, μαζί με τους νεκρούς του Πολυτεχνείου πέθαναν και οι ιδεολογίες όλες ή σχεδόν όλες, μας έχει μείνει η ιδεολογία του κέρδους και αύριο μεθαύριο μπαίνουν μπουλντόζες στο Ελληνικό. Βζιιιιιιιν!
Εν τω μεταξύ από τα μεγάφωνα στη Στουρνάρη ακούγονταν τραγούδια του Θεοδωράκη.
Το μεσημέρι χτυπάνε στο γραφείο
μετρώ τους χτύπους τον πόνο μετρώ
είμαι θρεφτάρι μ’ έχουν κλείσει στο σφαγείο
σήμερα εσύ αύριο εγώ
Τα ακούω και σκέφτομαι ότι καλύτερο μνημόσυνο δεν θα μπορούσε να υπάρξει γι’ αυτό το άξιο τέκνο της ελληνικής γης.
Είπε όσα είπε, έκανε όσα έκανε, αλλά στο τέλος θα μείνουν ο μύθος και
το στίχος και η μουσική. Πενήντα χρόνια αργότερα και εξήντα και
εβδομήντα και ως το τέλος του χρόνου, ως το τέλος του κόσμου, ως την ώρα
που θα παγώσουν οι καρδιές και θα σταματήσουν να χτυπούν.
Ως τότε το Πολυτεχνείο θα ΖΕΙ και κανείς δεν θα το πάρει από μέσα μας.
Υ.Γ.: Ο υπουργός Θεοδωρικάκος έστειλε ΜΑΤ στην Τοσίτσα από το Σάββατο και στη Στουρνάρη από την Κυριακή. Τόσο πολύ πια φοβάται τη γιορτή και τις ιδέες του παρελθόντος του;
