του Χρήστου Ξανθάκη
Κάθομαι τώρα εγώ και συζητάω με το φίλο μου τον Βαγγέλη, που είναι καλό και έξυπνο παιδί και δεν καταφεύγει πολύ συχνά στις χάρες του Ζάναξ. Και μου λέει ο Βαγγέλης: «Δεν μπορώ ρε Χρήστο, τι να
ψηφίσω; Οι Νεοδημοκράτες είναι απατεώνες, οι Συριζαίοι είναι άχρηστοι, ο Γιάνης μας κάνει πλάκα, το ΚΚΕ είναι Σταλίνες. Ένα καινούριο κόμμα δεν μπορεί να φτιαχτεί, να πάει μπροστά την οικονομία, να φτιάξει δέκα θέσεις εργασίας, να προστατεύει και τα δικαιώματα; Γιατί δεν γίνεται, δηλαδή;»Το σημειώνω.
Και από κοντά διαβάζω τον Νίκο Δήμου, που μια φορά κι έναν καιρό διετέλεσε Σουσλώφ του Ποταμιού, πριν χωρίσει τα τσανάκια του με τον Θεοδωράκη. Με δικά του λόγια:
«Αχ! για ένα υγιές, κεντρώο κόμμα, με νέους ανθρώπους και ζωντανές ιδέες. Φρέσκα, νέα μυαλά, όχι απομεινάρια του ΠαΣοΚ. Έτοιμους να αντιμετωπίσουν την οικολογική θύελλα με τη νέα τεχνολογική επανάσταση. Έστω. Αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα είναι δύο-τρεις Πιερρακάκηδες να μας στρώσουν τη γραφειοκρατία και μερικούς σοβαρούς οικονομολόγους για τα οικονομικά».
Το καταγράφω κι αυτό.
Και προσθέτω την διαπίστωση των δημοσκόπων (των σχετικώς σοβαρών δημοσκόπων…), ότι υπάρχει ένα πακέτο ψηφοφόρων μεγαλύτερο του 30 % (πρώτο κόμμα, φίλε!) που, για την ώρα τουλάχιστον, δεν στρίβει ούτε δεξιά ούτε αριστερά. Στη μέση κάθεται, μετέωρο και αποσβολωμένο, και παρακολουθεί με μάτια πιατάκια όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Και το θανατικό του κορωνοϊού…
Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, ότι κατεβαίνουν στην πολιτική αρένα ο Φαήλος με τον Τζίμερο, ο Γιώργος Τράγκας κι ο Στέφανος Χίος. Μια χαρά θολά νερά είναι αυτό το 30 % για να ψαρέψουν και να κάνουν τα κουμάντα τους και να μπουν στη Βουλή. Εδώ μπήκε ο Βελόπουλος με τις θαυματουργές κηραλοιφές και τις γνήσιες επιστολές του Ιησού και δεν θα μπουν αυτοί; Για σε παρακαλώ, συμμαζέψου…
Το πρόβλημα είναι ότι οι ανωτέρω εκφράζουν μια μάλλον σκοταδιστική και γραφική εκδοχή της δεξιάς, αφήνοντας εκτός, στην απόξω που λέμε και στο χωριό μου, πολύ κόσμο. Σόρυ, δηλαδή, αλλά ούτε ο Βαγγέλης ούτε ο Νίκος Δήμου θα πάνε να ψηφίσουν Τζίμερο, Τράγκα ή Χίο, όσο κι αν αποστρέφονται τους δύο πρωταγωνιστές του πολιτικού σκηνικού, όσο κι αν αγωνιούν για το μέλλον της πατρίδας.
Οπότε, τι μας μένει;
Μας μένει, ίσως, μια λύση τύπου Βουλγαρίας, όπου δύο απόφοιτοι του Χάρβαρντ, ο Κίριλ Πέτκοφ κι ο Ασέν Βασίλεφ, ίδρυσαν κόμμα μόλις δυο μηνάκια πριν από τις εκλογές της 14ης Νοεμβρίου και πήραν την πρώτη θέση με 25,67 %. Αφήνοντας δεύτερο το κεντροδεξιό κόμμα του σαρδανάπαλου πρώην πρωθυπουργού Μπόικο Μπορίσωφ, που έλαβε 22,74 %, τρίτους τους μειονοτικούς του Μουσταφά Καρανταή που πήραν 13 % και τέταρτο το Σοσιαλιστικό κόμμα με 10 %.
Ο Πετκόφ κι ο Βασίλεφ πλασαρίστηκαν με επιτυχία ως άφθαρτοι τεχνοκράτες που θα φέρουν τη διαφάνεια στο δημόσιο βίο, θα επιδείξουν μηδενική ανοχή στη διαφθορά και θα επιβάλλουν μεταρρυθμίσεις σε βασικούς τομείς όπως η υγεία και η παιδεία. Τύπου Ποτάμι σαν να λέμε, αλλά με αίγλη Χάρβαρντ από πίσω, όχι σαν τον δικό μας τον Σταύρακα που μόνο τηλεοπτική λάμψη και γοητεία μπορούσε να πουλήσει. Κι αφού χάλασε κόσμο στην Ελλάδα το Χάρβαρντ, γιατί να μην σπάσει ταμεία και στη Βουλγαρία;
Όλα αυτά, βέβαια, κρέμονται από μια κλωστή, μιας και μιλάμε για δημοκρατίες των Βαλκανίων. Μη λησμονούμε ότι στο κοντινό παρελθόν τις καρδιές των Βουλγάρων τις είχε κλέψει ο τηλεαστέρας Σλάβι Τριφόνωφ που ήρθε πέμπτος και καταϊδρωμένος στις 14 Νοεμβρίου. Κι αν δεν καταφέρουν τα «Χάρβαρντ Μπόιζ» (το παρατσούκλι τους!) να σχηματίσουν σύντομα βιώσιμη κυβέρνηση στη γείτονα χώρα, ίσως να έχουν την ίδια τύχη…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost (25.11.2021)
