Πιστεύω ότι ζούμε καθαρά από τύχη. Αν το καλοσκεφτείτε, έτσι είναι. Ζούμε εδώ και 20 μήνες με τη νέα πραγματικότητα της πανδημίας. Εμβολιασμένοι και ανεμβολίαστοι. Αλλοι με φόβο, άλλοι.. παράτολμα. Απώλειες μετράνε ήδη και τα δύο στρατόπεδα. Δεν θα καθίσω να τις μετρήσω τώρα, εξάλλου είναι πασιφανές ότι με αυτό το πράγμα δεν έχουμε τελειώσει όσο κι αν τα μηνύματα της Πολιτείας είναι αντιφατικά. Γιατί έτσι είναι, όπως υπάρχουν οι αρνητές του ιού έτσι υπάρχουν και οι αρνητές της πραγματικότητας. Κι ένας εξ αυτών είναι ο πρωθυπουργός της χώρας. Πρόβλημα αυτό, όταν έχεις να διαχειριστείς μια φονική πανδημία η οποία εξακολουθεί να βγάζει γλώσσα στη φαινομενική, όπως περίτρανα αποδείχθηκε, αίσθηση ασφάλειάς μας.
Και υπήρξαμε κάποιοι που όλα αυτά τα διαβάζαμε χρόνια τώρα σε βιβλία δυστοπικής έμπνευσης. Εκείνα όμως ήταν φαντασία και μόνο. Να που τώρα, εδώ, περιμένουμε ν’ ανοίξει η πλατφόρμα της τρίτης δόσης. Ηρωες κι εμείς ενός μελλοντολογικού θρίλερ που έγινε το δυσβάσταχτο παρόν μας. Πάλι καλά να λέμε που ζούμε ακόμα και δεν πάθαμε τίποτα.
Από τον Σεπτέμβριο έχω ακούσει για έξι θανάτους κι άλλες τόσες αρρώστιες, κυρίως καρκίνους. Παρευρέθηκα σε δύο αποτεφρώσεις – ωραία διαδικασία, πολιτισμένη, δεν μπορώ να πω. Σκοτείνιασε ο κόσμος γύρω μας και οι ψυχολόγοι δεν φτάνουν. Τι να σου κάνουν κι αυτοί, σάμπως δεν είναι άνθρωποι; Θέλω να πω, αναμενόμενο είναι να φοβόμαστε. Δηλαδή αν δεν φοβηθούμε τώρα πότε θα το κάνουμε; Λίγο γέλιο μου λείπει. Λίγη ξεγνοιασιά. Αλλά και πάλι, παρά το γεγονός ότι δεν είμαι και πολύ της εκκλησίας, έναν σταυρό μπορεί να τον κάνω. Για το ονόρε του Αδώνιδος και των άλλων παιδιών που το γραφικόμετρό τους επιβεβαιώνει την πεποίθησή μου: από τύχη ζούμε.
Δημήτρης Τερζής / Eφημερίδα των Συντακτών (05.11.2021)