Η Έλενα Ακρίτα γράφει στο news247 για τη Μαρλίς Πέτερσεν και τη Σόνια Γιόντσεβα που, μέσα σε ένα 48ωρο, χάρισαν μοναδικές ερμηνείες στη χώρα μας. Δυο ντίβες της όπερας με πολλές διαφορές και μία κοινή συνισταμένη: Την εξαιρετική ποιότητα της φωνής τους.
Σε αυτή τη χώρα, για τους λάτρεις της όπερας είναι σπάνιες οι ευκαιρίες να απολαύσουν τα μεγάλα ονόματα της διεθνούς λυρικής σκηνής. Ευτυχώς όσο περνούν τα χρόνια, οι ευκαιρίες αυτές πληθαίνουν. O καλλιτεχνικός διευθυντής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής Γιώργος Κουμεντάκης μας έχει καλομάθει: από τότε που ανέλαβε, μάς χαρίζει μοναδικές παραστάσεις με τα πιο ‘βαριά’ ονόματα της όπερας.
- Το καλοκαίρι στο Καλλιμάρμαρο, παρακολουθήσαμε το γκαλά Βέρντι με την Άννα Νετρέμπκο, Ανίτα Ρατσβελισβίλι, τον Δημήτρη Πλατανιά και τον Γιουσίφ Εϊβάζοφ. Μια βραδιά που θα την θυμόμαστε για καιρό.
- Το φθινόπωρο στο Ηρώδειο ένας ήρωας Γιόνας Κάουφμαν με σοβαρό πρόβλημα υγείας ξεπέρασε τον εαυτό του και μας δίδαξε ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο όταν πρόκειται για λυρικούς κολοσσούς όπως εκείνος.
- Στις 4 Νοεμβρίου η σταρ της ΜΕΤ Σόνια Γιόντσεβα έδωσε ένα φιλανθρωπικό γκαλά – τα έσοδα του οποίου δόθηκαν στην οργάνωση ‘Μαζί για το Παιδί’.
Ακούσαμε λοιπόν δυο ντίβες της όπερας με απόσταση 48ώρου. Οι διαφορές ανάμεσα τους πολλές: άλλο ρεπερτόριο, άλλη μουσική κατεύθυνση, άλλο ύφος ερμηνείας. Κοινή συνισταμένη η εξαιρετική ποιότητα της φωνής τους.
Η Γιόντσεβα στην πλήρη ακμή της πλέον, ερμήνευσε άψογα Πουτσίνι (πρωτίστως) χωρίς την παραμικρή ρωγμή στην ερμηνεία της.
Το αυτό και η Μαρλίς Πέτερσεν σε ένα πολύ πιο απαιτητικό ρεπερτόριο: χωρίς τα εύκολα σουξέ τα λατρεμένα μεν, αναμενόμενα δε στα ρεσιτάλ των διάσημων σοπράνο.
Η Σόνια Γιόντσεβα μάς έδωσε ακριβώς αυτό που περιμέναμε και που (αυθαίρετα ομολογώ) ονομάζω ‘το ροζ σκουφάκι της Μιμής’: την σπαραχτική άρια έρωτα και θανάτου στην όπερα του Πουτσίνι ‘Μποέμ’. Αγαπημένη και χιλιοτραγουδισμένη, αποτελεί μια από τις απαραίτητες αποσκευές στα ρεσιτάλ των σοπράνο. Μποέμ, Τραβιάτα, Ριγκολέτο, Λουτσία Ντελαμερμούρ. Και Νόρμα απαραιτήτως.
Από την άλλη η Μαρλίς Πετερσεν – με αδημονία την περιμένουμε στη Νόρμα του Μπελλίνι! – είναι η εμβληματική Λούλου, η ‘πιο συναρπαστική Σαλώμη’ της εποχής μας.
Σε μαγεύει αυτή η γυναίκα. Όταν βρίσκεται πάνω στη σκηνή, αδύνατον να τής αντισταθείς, αδύνατον να μη σε παρασύρει στον δικό της κόσμο. Έναν κόσμο γεμάτο φως, σκοτάδι, έναν κόσμο με ύψη απροσμέτρητα και βάθη δυσθεώρητα.
Σε τι έγκειται λοιπόν το –αδόκιμο- κρας τεστ ανάμεσα σε δυο μεγάλες φωνές. Και μάλιστα όταν και οι δυο έδωσαν το 100% των δυνατοτήτων τους; Στην καλλιτεχνική προσήλωση.
Αυτό το ψυχικό εργαλείο που δεν έχει να κάνει μόνο με την όπερα. Και στο θέατρο, και στη ροκ συναυλία και στα μπουζούκια, υπάρχουν οι ερμηνευτές που διεκπεραιώνουν και οι ερμηνευτές που τα δίνουν όλα.
Η Γιόντσεβα, η σπουδαία Γιόντσεβα ήταν διεκπεραιωτική.
Το χαμόγελό της τυπικό, το μάτι της ταξίδευε, η ψυχική της απόσταση από το ρεπερτόριο της αισθητή. Παρά την άρτια ερμηνεία, έβλεπες μια performer που διεκπεραίωνε ένα bon pour l’ Orient recital. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
(Έφερε και τον αδελφό της, έναν μετριότατο τενόρο να βγάλει μεροκάματο. Αυτό που οι ντίβες σέρνουν και το σόι τους από δίπλα πόσο ενοχλητικό! Και η Νετρέμπκο το κάνει με τον άντρα της με την διάφορα ότι ο τενόρος Γιουσίφ Εϊβάζοφ είναι ένας αυτόφωτος εξαίρετος καλλιτέχνης).
Αντίθετα η Πέτερσεν τραγουδά σαν να κρέμεται η ζωή της από αυτό. Σαν να είναι κάθε φορά, το πιο σημαντικό πράγμα που έκανε ποτέ. Κι αυτό το μεταδίδει στη πλατεία, σε μας τους ακροατές της, μάς το χαρίζει γενναιόδωρα και φεύγοντας το παίρνουμε μαζί μας.
Παρ’ όλα αυτά, αισθάνθηκα ευγνώμων και για τις δυο αυτές βραδιές. Γιατί μπορεί να με παρέσυρε η Μαρλίς στο διάβα της, αλλά παράλληλα δεν θα πάψω ποτέ να βουρκώνω με το ροζ σκουφάκι της Μιμής.
