του Χρήστου Ξανθάκη
Το γράφω στα αγγλικά στον τίτλο το «Επιστροφή», μιας και είναι και σε όλους γνωστό ότι πρώτα στα αγγλικά σκέφτεται ο Γιώργος Παπανδρέου και ύστερα μεταφράζει στα ελληνικά. Εξ ου και ορισμένα.. γλωσσικά ολισθήματα που του προκύπτουν κατά καιρούς και βγάζουν μεροκάματο οι ευθυμογράφοι. Άσε που κάποιοι λένε ότι πρώτα σκέπτεται στα σουηδική, ύστερα το φέρνει στο αγγλικό και στο τέλος καταλήγει στα ελλήνικος. Μπέρδεμα φίλε, τέτοια τρικυμία ούτε ο Σαίξπηρ τι να σε πω…
Οπότε, μιας και το άρχισα με τα αγγλικά θα το συνεχίσω κιόλας και θα σημειώσω ότι ο ΓΑΠ διεκδικεί εκτός από την προεδρία του ΚΙΝΑΛ και τον τίτλο του Comeback Kid. Έτσι είχε βαφτίσει τον εαυτό του ο Κλίντον όταν τον είχαν ξεγραμμένο τότε στην διεκδίκηση του χρίσματος των Δημοκρατικών και αντί να τα πάει χάλια τα είχε πάει καλά σε μια προκριματική διαδικασία (Νιού Χάμσαϊρ, νομίζω, αλλά βαριέμαι να κοιτάξω το Γουίκι) και σου λέει τι είμαι εγώ; Σε ελεύθερη απόδοση, στη δική μας τη γλώσσα: Το τυπάκι που δεν μασάει από ήττες!
Και από ήττες άλλο τίποτα ο Γιώργος Παπανδρέου. Αν εξαιρέσει κανείς την περίοδο που ανέλαβε υπουργός Παιδείας και τα έδωσε όλα στους καθηγητές και οι καθηγητές ημέρεψαν, αίμα τον πάει τον δόλιο. Ήττα από Σημίτη, ήττα από Καραμανλή, ακόμη και τη μία και μοναδική νίκη του δεν τη χάρηκε γιατί έφαγε ήττα από τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Τι ήττα δηλαδή, τον μακέλεψε ο Μπένυ και τον έθεσε υπό κηδεμονία για το υπόλοιπο της πρωθυπουργίας του. Και του Μπένυ η κηδεμονία δεν διακρίνεται για τον φιλανθρωπικό της χαρακτήρα…
Αλλά να που δεν μάσησε απ’ τις ήττες ο Γιώργος. Και μεταμορφώθηκε σε Comeback Kid και επιστρέφει με τους υπόλοιπους καμπαλέρος για να διεκδικήσει την ηγεσία ενός κινήματος που κινείται εδώ και έτη πολλά μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Και εδώ ακριβώς είναι που προκύπτει η μικρή, η ελάχιστη, η αδιόρατη για την ώρα πιθανότητα να βγει μπροστά στην κούρσα και να πάρει κεφάλι και να κόψει πρώτος το νήμα. Η πιθανότητα της ζαριάς!
Έτσι είναι παιδιά, αλήθειες να λέμε και να μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας. Για να τα καταφέρει ο ΓΑΠ, πρέπει να ξυπνήσει στους εναπομείναντες Πασόκους εκείνο εκεί το πρωτόγονο ένστικτο που οδήγησε τους πατεράδες τους να στηρίξουν Αντρέα στα σέβεντιζ και να γράψουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους την Ένωση Κέντρου. Το ένστικτο του παίκτη, το ένστικτο του ρίσκου, το ένστικτο του άμα κάτσει έκατσε κι άμα δεν κάτσει δε γαμιέται. Μια στιγμή είναι, μια αναπνοή και μια ζαριά. Βάλτε να πάνε, πήγανε!
Δεν κατεβαίνει, βέβαια, μόνος του στον στίβο ο Γιώργος Παπανδρέου. Μπορεί ο εσμός του Μπένυ να έχει μετακομίσει ολοσούμπητος στη Νέα Δημοκρατία, αλλά έχουν μείνει πίσω ουκ ολίγα σημιτόσκυλα, αρκετά θα έλεγα για να του χαλάσουν τη μανέστρα. Συνασπίζονται, συσπειρώνονται, ενοποιούνται και αρχίζει το πράγμα και βρωμάει σαν το ψοφίμι. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις με τον Κινέζο και τις σατανικές δολοπλοκίες του. Μέχρι που μπορεί στο τέλος να στηρίξει ΓΑΠ για να συντριβεί το ΚΙΝΑΛ μια ώρα αρχύτερα και να ενδυναμωθεί ο πραγματικός του έρωτας, ο Κυριάκος. Long shot που θα έλεγε κι ο Κλίντον, πλην όμως όχι και εντελώς απίθανο…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost
