του Χρήστου Ξανθάκη
Μοιάζει λίγο με τις συγκεντρώσεις των παλιών συμμαθητών. Δέκα χρόνια, ξερωγώ, μετά απ’ την αποφοίτηση, είκοσι, τριάντα κάπως έτσι. Όπου μαζεύονται οι γοργόνες και τα παλικάρια και.. αρχίζουν το μασλάτι:
Τα παιδιά πρώτα, τα γατόσκυλα ύστερα, η ομαδάρα φυσικά σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο, εκείνο το οικοπεδάκι που το έδωσες αντιπαροχή, εκείνο το αγροτεμάχιο στο χωριό που στο έφαγε ο θείος, η ξαδέρφη σου η Τζένυ με το γαμάτο ντεκολτέ, έλα ρε λεσβία η Τζένυ ποιος το περίμενε, όλα όσα τράβηξες ή νόμισες ότι τράβηξες στο στράτευμα (βαθιά αναπνοή…), τα επαγγελματικά εννοείται, τα αυτοκίνητα οπωσδήποτε, γιου νόου δε ντριλ που λένε και στο Στέητς.
Και φτάνει κάποτε εκείνη η καταραμένη η ώρα που πρέπει να πεις κάτι που να έχει νόημα. Και αποδεικνύεται ο απέναντί σου πιο αηδιαστικός κι από σκατά πατημένα, πιο σάπιος κι από έπιπλο που το έφαγε το σαράκι, πιο τζούφιος κι από το φημισμένο σέντερ φορ που το φέραμε από την Αρζεντίνα και εν τέλει του πήρε πατρόν η Μαξ Μάρα για την κολεξιόν της στα παλτά.
Και του γυρνάς την πλάτη.
Για να μην του ρίξεις κάνα φαπίδι σβουρηχτό ή κάνα κουτουλίδι τρικούβερτο…
Βλέπε και την περίπτωση του Σωτήρη Τσιόδρα που μεταμορφώθηκε από πατέρας του έθνους σε κακιά πεθερά εντός ολίγων μηνών. Από εκεί που τον είχαμε κορώνα στο κεφάλι μας και κρεμόμαστε απ’ τα χείλη του, του γυρίσαμε την πλάτη με τρόπο εξόχως επιδεικτικό και μην τον ακούσουμε, μην τον δούμε. Μην υποψιαστούμε καν ότι κλωθογυρνάει στην ίδια γειτονιά με την πάρτη μας, γιατί θα βγούμε με το ψεκαστικό για τον δάκο και θα τον λούσουμε.
Τον πρώην «πες κι εσύ, Σωτήρη»…
Συμβαίνουν όμως αυτά με τις παλιές αγάπες, οι οποίες σε αντίθεση με όσα υποστηρίζουν οι Πυξ Λαξ δεν πάνε και τόσο εύκολα στον Παράδεισο. Αντιθέτως, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων τηγανίζονται στα βάραθρα της Κολάσεως, υπό τα χειροκροτήματα των διαβολίνων. Όσο κι αν ψέλνει το παπαδαριό και όσο κι αν ξορκίζει το κακό και τον Βελζεβούλη. Κι ο Σώτος έψελνε, αλλά τη φήμη του δεν κατάφερε να τη διασώσει!
Εντάξει, φταίει και το πόπολο που αναζητάει ήρωες εκεί όπου παρεπιδημούν μόνο πτυελοδοχεία. Φταίει κι ο κοσμάκης που ψοφάει για θαύματα, εκεί που όπου φυτρώνουν μόνο ταχυδακτυλουργίες. Φταίει κι ο λαουτζίκος που ονειρεύεται ακλόνητες βεβαιότητες, εκεί όπου νιαουρίζει μόνο η γάτα του Σρέντιγκερ. Αλλά δεν είναι αποκλειστικά δικές του οι ευθύνες. Φταίνε και οι ανευθυνοϋπεύθυνοι που νομίσανε ότι με τον τρόμο και τον φόβο θα οδηγήσουν τους πάντες στον εμβολιασμό. Και κατάφεραν μια τρύπα στο νερό…
Για να έρθει ο Σώτος χτες και να ψάλει όχι το τροπάριο το εκκλησιαστικό, αλλά τον ύμνο των εμβολίων που μας σώσανε από την εις Κύριον αποδημία. Έβγαλε μάλιστα και στατιστική, δηλώνοντας ότι αποφύγαμε 8.400 θανάτους και 5.560 εισαγωγές σε ΜΕΘ χάρη στους εμβολιασμούς. Όχι 8.399 νεκρούς, όχι 8.401, αλλά 8.400 ακριβώς. Να τα βλέπουν αυτά στη NASA, που νομίζουν ότι έστειλαν άνθρωπο στο φεγγάρι και ξέρουν από υπολογισμούς!
Εννοείται ότι ο πάλαι ποτέ καλός θείος της πατρίδος, δεν έπεισε κανέναν και καμιά. Eννοείται ότι ένα πυροτέχνημα της συμφοράς ήταν η εμφάνισή του, κάτι σαν να γέρνει το βαρέλι ο κάπελας μπας κι έμεινε λίγο σώσμα να σερβίρει στα κορόιδα. Το αυτό και η κυβέρνησή μας, που πιάνεται απ’ το μαλλί της σαν τον πνιγμένο μπας και κονομήσει λίγο χρόνο. Σ’ έναν αγώνα χαμένο προ πολλού, που δεν είναι πια διαχειρίσιμος ούτε καν απ’ το μπλακ άουτ των media…
Υ.Γ.: Οδηγάω, ανοίγω ραδιόφωνο, ακούω σποτάκι:
«Για να κάνεις σερφ, πρέπει να πιάσεις το κύμα. Το κύμα όμως του κόβιντ, καλύτερα να το αποφύγεις. Εμβολιάσου»!
Και απορείτε ύστερα που η πιτσιρικάδα γράφει τα εμβόλια εκεί που δεν πιάνει μελάνι;
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost