Είναι κάτι που δεν θα το ξεχάσω ποτέ, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Θέλω να φύγει απ’ τη μνήμη μου, να το ξεφορτωθώ, στο διάολο να πάει κι έχει κολλήσει σαν την τσίχλα στη σόλα του παπουτσιού..
Θέλω, αλλά δεν μπορώ… Κι αυτές τις μέρες που επανήλθε στην επικαιρότητα (και στον πάγκο του χασάπη!) η θεωρία των δύο άκρων, δεν γίνεται να μην ξαναθυμηθώ εκείνο τον αδιανόητο τραγέλαφο, να έχει δολοφονηθεί ο Παύλος Φύσσας στις 18 Σεπτεμβρίου του 2013 και τέσσερις μέρες αργότερα να μαζεύονται λευκοντυμένα μέλη της «Δράσης» πλάι στο Μέγαρο Μουσικής με πλακάτ «Όχι στη βία».Μόνο «όχι στη βία», τίποτε άλλο…
Είχε βγει μάλιστα ο πρόεδρος της «Δράσης» και τότε ευρωβουλευτής
Θόδωρος Σκυλακάκης (νυν αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών αρμόδιος για τη
Δημοσιονομική Πολιτική) και είχε δηλώσει επί λέξει:
«Η βία σε
συνδυασμό με την οικονομική κρίση οδηγούν στην καταστροφή. Πήραμε την
πρωτοβουλία να δείξουμε ότι η άνοδος του επιπέδου βίας δεν γίνεται
αποδεκτή από την ελληνική κοινωνία. Στόχος μας είναι να κινητοποιήσουμε
τις δυνάμεις, που ανθίστανται με ήπιο τρόπο στη βία,
στον ακραίο πολιτικό λόγο και στην πόλωση της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό
που χρειάζεται σήμερα ο κόσμος είναι να ικανοποιηθούν οι ανάγκες που
αφορούν στην ασφάλεια και στην αλλαγή του πολιτικού συστήματος».
Τέσσερις μέρες μετά από τη δολοφονία του Παύλου, δεν ξέρω αν είχε γίνει η κηδεία καν ή αν την καθυστερούσε ο ιατροδικαστής, αν είχε συνειδητοποιήσει τι της συνέβη η Μάγδα Φύσσα, αν είχαν στερέψει τα δάκρυά της. Και να πήγαινε, λέει, να της μιλήσει κάποιος για την πόλωση στην ελληνική κοινωνία…
Αυτά είναι που δεν μπορώ να ξεχάσω τώρα που ξανασήκωσαν κεφάλι οι εκ δεξιών υποστηρικτές του «ακραίου πολιτικού λόγου» και πήρανε τα μαδέρια ανά χείρας και τις μολότωφ και τα γκλομπ και τα μαχαίρια κάποιοι εξ αυτών, μιας και το ζηλέψανε το παράδειγμα του Ρουπακιά, που στρεσαρίστηκε κιόλας επειδή του πέταξε ένα μπουκαλάκι με νερό η μάνα Φύσσα. Γύρευε πόσες συνεδρίες με ψυχοθεραπευτή θα χρειάστηκε ο δόλιος, για να ξεπεράσει το τραύμα της μητρικής βίας!
Αλλά μιας και βρισκόμαστε στην επικράτεια του αναβρασμού, δεν μπορώ να μην σημειώσω την παρέμβαση του Κώστα Καραγκούνη σε πρωινή εκπομπή του Open. Συζήταγε, λοιπόν, ο βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας της κυβέρνησης με τους παρουσιαστές και το Νίκο Φίλη για όλα όσα έγιναν στη Σταυρούπολη και κάποιοι στιγμή τα τσίτωσε τα γκάζια. Με δικά του λόγια:
«Γιατί θα μπορούσα και εγώ να γυρίσω την κουβέντα και να σας πω κύριε Φίλη ότι εάν θέλετε να καταδικάσετε τέτοια φαινόμενα, ούτε συναγελάζεσαι με τον κ. Ζίζεκ, τον θεωρητικό της βίας στην Αριστερά. Ο κ. Τσίπρας δεν καθόταν με τον κύριο Ζίζεκ, πριν γίνει βεβαίως κυβέρνηση;»
Εκεί φτάσαμε κυρίες και κύριοι. Να βγαίνει ντουγάνι ακόμη και ο Όργουελ με την Αστυνομία του της Σκέψης. Πίνεις έναν καφέ με τον Ζίζεκ, λες δυο κουβέντες, του κάνεις και στον ώμο ένα πατ-πατ και αμέσως σε σταμπάρουνε για μπαχαλάκι έτοιμο να κάνει άνω κάτω την πλάση όλη και να στενοχωρήσει τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη –συγγνώμη τον Τάκη Θεοδωρικάκο.
Υπό αυτές τις συνθήκες, πάντως, είμαστε όλοι ένοχοι και όλες ένοχες γιατί αποκλείεται μία έστω φορά στη ζωή μας να μην βρεθήκαμε στην ίδια παρέα με άτομα που είχαν διαβάσει Ζίζεκ. Ενδέχεται μάλιστα να είχαν φέρει και μαζί τους κάνα βιβλίο του φιλόσοφου και να το είχαν μοστράρει φάτσα κάρτα. Στην περίπτωση αυτή καθήκον μας ήταν να το σκίσουμε σελίδα σελίδα και να το πετάξουμε στον υπόνομο μαζί με τα σχετικά πατερημά. Ειδάλλως, θα κλείναμε το ματάκι στη βία και θα είχε κάθε δικαίωμα ο Καραγκούνης (κι ο Σκυλακάκης!) να μας δείξει με το δάχτυλο. Και να μας παραπέμψει στα όργανα της τάξεως δια τα περαιτέρω…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost
